Fabrice Du Welz verzilvert zijn status als meester van de Belgische genrefilm met ‘Inexorable’

Plotgewijs is Inexorable misschien niet bijster origineel, maar dat maakt het extra indrukwekkend hoe bloedstollend de film is.

In Inexorable speelt Benoît Poelvoorde de auteur Marcel Bellmer. Zijn debuutroman was een groot succes, maar sindsdien kampt hij met een writer’s block. Terwijl hij inspiratie zoekt, vertoeft hij in zijn geïsoleerde landhuis met zijn vrouw annex uitgever (Mélanie Doutey) en hun dochter Lucie (Janaina Halloy).

Hun rustige leven wordt plots verstoord door de komst van de mysterieuze jonge vrouw Gloria (Alba Gaïa Bellugi). Over haar verleden is weinig bekend, enkel dat ze beide ouders is verloren, maar ze leert Lucie haar hond africhten en lijkt aardig genoeg om als dienstmeid in het herenhuis aan te treden. Al snel blijkt echter dat Gloria heel wat figuurlijke lijken in haar kast heeft zitten, en haar verstorende aanwezigheid laat ook de lang verzwegen leugens van het gezin naar boven etteren.

Als u vindt dat bovenstaande plotbeschrijving nogal clichématig klinkt, dan heeft u daar zeker geen ongelijk in. Fabrice Du Welz specialiseert zich in genrecinema, films die gemakkelijk in een hokje geplaatst kunnen worden en waarbij de focus meer op de uitwerking dan op de inhoud ligt. En laat de Belgische regisseur daar net een kei in zijn.

Theater van de wreedheid

Al sinds Calvaire in 2004 focust Du Welz zich op viscerale horror. Vergezochte plottwists of ingenieuze metaforen zijn ondergeschikt aan het buikgevoel dat zijn films weten los te weken. Het is niet de bedoeling dat u achteraf nog lang over de film gaat zitten nadenken, enkel dat u op het puntje van uw stoel zit zo lang het scherm aan staat.

Naar eigen zeggen is de regisseur gefascineerd door het ’theater van de wreedheid’. In het verleden ging dat soms over fysieke gruwel, in Inexorable wordt er vooral op psychologisch ongemak ingezet. Met mondjesmaat worden er puzzelstukjes uit het verleden van de personages vrijgegeven om de onderhuidse spanning langzaam te verhogen tot die ondraaglijk wordt. Deze opbouw maakt de ontlading des te groter maakt wanneer de bom eindelijk barst. De psychoseksuele spanning is de hele film te snijden terwijl de personages elkaar tegelijk verachten en een onverklaarbare aantrekkingskracht tussen elkaar voelen.

De ‘sfeer boven verhaal’-aanpak wordt versterkt door Du Welz’ filosofie dat lichtgebruik minstens even belangrijk is als het script. Tijdens heel Inexorable wordt daar inderdaad op zeer treffende manier mee gespeeld. Dat gaat over de agressieve rode neonlichten tijdens de meest beklemmende scènes, maar eveneens over de onheilspellende stralen die het sinistere herenhuis maar beperkt doen oplichten, of over de complete duisternis de stroompannes die het oude gebouw soms plagen. Door deze nadruk op visuele sfeerschepping verheft de regisseur zijn film boven het gemiddelde genrewerk.

De belangrijkste verwezenlijking van Du Welz is dat hij bewijst dat hoogstaande cinema niet per se intellectueel of emotioneel verrijkend moet zijn. Zelfs een doctor in de filosofie zal merken dat zijn hart sneller begint te bonzen tijdens Inexorable en dat zijn nagels na afloop afgeknauwd zijn.