In De premier ruilt Erik Van Looy politiek gezeur voor hollywoodiaanse actie en wisselt hij uitgewerkte personages voor eenvoudige jobomschrijvingen.
Als het van Erik Van Looy afhangt, moeten de Amerikanen op 8 november niet eens meer naar de stembus. Afgaande op zijn nieuwste thriller De premier worden de VS van A gerund door een vrouwelijke president (Saskia Reeves) die vrede en natuur verkiest boven veiligheid en eigenbelang. Maar niet iedereen staat achter haar beleid en idealen. Dat leert de Belgische eerste minister Michel Devreese (Koen De Bouw) uit eerste hand wanneer de vrouwelijke opperbevelhebber naar Brussel afzakt en hij ondertussen bezoek krijgt van een onvriendelijk gezelschap dat hem een ultimatum voorschotelt: de president vermoorden of zijn eigen familie zien sterven.
Samen met scenarist Carl Joos schreef Van Looy rond dat bijzondere uitgangspunt een verhaal dat prikkelt, maar eerder degelijk dan meeslepend is.
Tot daar de politieke inslag van de film, want in tegenstelling tot de politiek verkiest Van Looy daden boven woorden. Daarin verschilt De premier weinig van Amerikaanse thrillers over presidenten met een prijs op hun hoofd, zoals Antoine Fuqua’s Olympus Has Fallen (2013) en Shooter (2007). Al in de openingsscène zet Van Looy een benauwde setting neer die een nadrukkelijke Michael Mann-stempel draagt. Ondanks zijn Amerikaanse flop The Loft (2014) heeft zijn Hollywoodfixatie dus duidelijk géén knauw gekregen. Maar is het niet wat van het goede te veel om een uitgekauwd Amerikaans moord(com)plot naar België te halen? Blijkbaar niet. Aanslagen in torens, metrostations en een concertzaal zijn al gedaan, klinkt het in een van de sterkste dialogen. ‘Maar een eerste minister die een president vermoordt in hell hole Brussel? Dat is bijzonder!’ Touché.
Degelijk
Samen met scenarist Carl Joos, met wie hij eerder aan het script van De zaak Alzheimer (2003) werkte, schreef Van Looy rond dat bijzondere uitgangspunt een verhaal dat prikkelt, maar eerder degelijk dan meeslepend is. Degelijk, omdat de verpakking er mooi uitziet door de rigide architecturale decors en het knappe camerawerk. Weinig meeslepend, omdat de plot zo strak is aangespannen dat de personages en hun geloofwaardigheid stikken door een chronisch tekort aan spreek- en ademruimte. Aanvankelijk vormt het misschien geen probleem dat de jobomschrijvingen van premier Devreese en zijn rechterhand Eva (Charlotte Vandermeersch) belangrijker zijn dan hun persoonlijke verhalen, maar naar het einde toe zullen het inlevingsvermogen en de goodwill van de kijker daaronder lijden.
In zijn laatste films groeide Erik Van Looy uit tot een vakman die een aantrekkelijke en populaire Hollywoodesthethiek injecteerde in de Belgische cinema, en De premier vormt daarop geen uitzondering. Enkel jammer dat de zorgvuldig opgebouwde spanningsboog na een veelbelovende en razendsnelle start bij gebrek aan emotionele investering en diepgang gaandeweg afbrokkelt.
Johannes De Breuker
