Carey Mulligan: ‘Het gebeurt niet vaak in films dat vrouwelijke personages fouten mogen maken’

© .
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

In het fraaie fiftiesdrama Wildlife – het regiedebuut van Paul Dano – mag Carey Mulligan haar kleinste kantjes tonen, als een huismoeder die haar vent bedriegt. De Britse actrice over realistische vrouwen, metoo en seksisme in Hollywood. ‘Het doet deugd om eindelijk eens een vrouw te mogen spelen die faalt.’

Negen jaar geleden werd Carey Mulligan dankzij haar rol in An Education in één klap Hollywoods nieuwste it-girl. Daarin speelde ze een naïef schoolmeisje dat zich het hoofd op hol laat brengen door een oudere vent, maar in het echt toonde ze zich een stuk doortastender. In plaats van het succes en haar Oscarnominatie snel te gelde te maken besloot Mulligan om daarop een sabbatjaar in te lassen. Kwestie van eerst rustig na te denken over waar ze als jonge, zelfbewuste actrice precies naartoe wilde.

Haar antwoord: naar interessante films van interessante filmmakers. Veel titels heeft ze de voorbije negen jaar dan ook niet aan haar curriculum toegevoegd, maar het lijstje aan topregisseurs met wie ze inmiddels al gewerkt heeft oogt wel indrukwekkend. Of kent u veel andere actrices van nog altijd maar 33 die kunnen claimen dat ze zowel met Baz Luhrmann (The Great Gatsby), de broers Joel en Ethan Coen (Inside Llewyn Davis), Nicolas Winding Refn (Drive), Steve McQueen (Shame) en Thomas Vinterberg (Far from the Madding Crowd) hebben gewerkt?

Mijn personage heeft het gevoel dat ze alleen nog maar moeder en echtgenote is en dat haar jeugd definitief achter haar ligt. Dat laatste overvalt me ook wel eens.

Een naam daar nu aan toegevoegd mag worden, is die van Paul Dano, de karakteracteur uit onder meer There Will Be Blood, 12 Years a Slave en Prisoners. Met het fiftiesdrama Wildlife, naar de gelijknamige roman van Richard Ford, bewijst Dano ook achter de camera zijn mannetje te staan. In zijn melancholische regiedebuut focust hij op Jerry en Jeanette, een gehuwd arbeiderskoppel dat zijn Amerikaanse droom door zijn vingers ziet glippen. Jerry (Jake Gyllenhaal) moet weer maar eens op zoek naar ander werk en de ontgoochelde Jeanette, met flair en empathie neergezet door Mulligan, begint een affaire met een oudere, rijkere vent.

‘Het gebeurt niet vaak in films dat vrouwelijke personages ontrouw mogen zijn, of fouten mogen maken of slechte moeders mogen zijn’, aldus Mulligan, sinds 2012 getrouwd met Marcus Mumford, de zanger van Mumford & Sons, met wie ze ondertussen ook twee kinderen heeft. ‘Jeanette is de dagelijkse sleur zat en had zich gewoon meer van het leven voorgesteld. Ze laat zich gaan, zoals veel mensen zich wel eens laten gaan. Ze heeft het gevoel dat de tijd haar is ontglipt, dat ze alleen nog maar moeder en echtgenote is en dat haar jeugd definitief achter haar ligt. Dat laatste overvalt me ook wel eens.’

Ben je dan zo somber ingesteld?

Carey Mulligan: Nee, en ik heb ook nergens over te klagen. maar ik heb altijd talent gehad voor melancholie. Als ik een liedje hoor waar ik als tiener veel naar luisterde, kan ik plots tranen in de ogen krijgen. Zo van: help, hoe ben ik hier beland? Gaat het leven echt zo snel? Jeanette gaat kapot aan dat gevoel, alsof ze onderweg haar identiteit verloren heeft. Ik heb het gelukkig alleen in homeopathische dosissen.

In elk geval, het deed deugd om eindelijk eens een vrouw te mogen spelen die faalt, die niet aan het plaatje van de ideale huisvrouw of de kwaadaardige bitch voldoet. Jeanette is geen engel, maar ook geen duivelin. Ze is egocentrisch, maar tegelijk een slachtoffer van een seksistisch patriarchaat. Ze is niet alleen maar zus of zo, ze bestaat uit meerdere facetten, ze gaat voorbij de genderclichés, wat deze film en deze rol zo uniek maakt.

'Ik zou ontgoocheld zijn als zou blijken dat ik voor deze film niet evenveel betaald kreeg als JAKE GYLLENHAAL (r.).'
‘Ik zou ontgoocheld zijn als zou blijken dat ik voor deze film niet evenveel betaald kreeg als JAKE GYLLENHAAL (r.).’

Zijn dergelijke genuanceerde vrouwenrollen nog altijd even zeldzaam als vroeger?

Mulligan: Complexe vrouwen worden op allerlei manieren gecensureerd. Zeker in de jaren vijftig, toen er nog veel meer een taboe rustte op overspel en echtscheidingen, maar nu nog steeds. Er wordt de jongste tijd veel over gendergelijkheid gepraat, wat een goede zaak is, maar het zal nog een poos duren vooraleer alle goede voornemens ook in de praktijk worden omgezet. Het gaat niet alleen om de nood aan complexere vrouwenrollen, of om gelijke verloning voor mannen en vrouwen. Het is breder. Ik heb het meegemaakt dat regisseurs scènes schrapten waarin mijn personage iets deed wat moreel ambigu was. Ze zeiden me: we hebben een screentest gehouden en de mensen willen geen onaardige vrouwen zien. Hoe geschift is dat?

Ik heb in mijn carrière ook vaak het gevoel gehad dat mijn stem op de set minder zwaar woog dan die van mijn mannelijke collega’s. Men luisterde wel, maar meer uit beleefdheid. Het is in elk geval frappant dat er iets als metoo nodig was om evidente dingen gezegd en gedaan te krijgen. Respect is niet alleen je handen thuis houden, het betekent in eerste instantie mensen gelijkwaardig behandelen, ongeacht hun sekse, huidskleur of status.

Over gelijk loon gesproken. Kreeg je voor deze film evenveel betaald als Jake Gyllenhaal?

Mulligan: Geen idee. Als dat niet het geval is, zou ik ontgoocheld zijn. Anderzijds: Jake heeft meegedaan in grotere films dan ik. Hij is beroemder en zal dus ook wel een groter deel van het budget hebben binnengebracht. Dat is een economische realiteit die los staat van sekse. Acteurs zijn voor een stuk merknamen, investeringen, aandelen. Ik ben niet bankable. Ik ben niet ‘driehonderd miljoen in China’. Ik verwachtte niet hetzelfde betaald te krijgen als Leonardo DiCaprio toen ik toehapte voor The Great Gatsby. Hij was tachtig procent van het project. Ik hooguit tien. Voor de rest vind ik natuurlijk wel dat mannen en vrouwen gelijk betaald moeten worden als ze hetzelfde werk verrichtten.

Regisseur Paul Dano is zelf acteur én al jaren een goede vriend van je. Verandert dat de dynamiek op een set?

Mulligan: Paul begrijpt dat acteurs mensen zijn, dat ze zich emotioneel blootgeven, en dat je dat enkel goed kunt doen in een veilige, warme omgeving. Sommige regisseurs gaan te hard en te direct op het resultaat af. Regisseren gaat niet alleen over mise-en-scène, over goed voorbereid zijn. Het gaat ook om emotionele intelligentie.

Carey Mulligan

Geboren op 28 mei 1985 in Londen.

Woont van haar derde tot haar achtste in Düsseldorf, Duitsland, waar haar vader een luxehotel runde.

Scoort haar eerste filmrolletje op haar negentiende in Pride & Prejudice (2005).

Breekt door met An Education (2009), waarvoor ze een Bafta wint en een Oscarnominatie krijgt.

Sinds 2012 getrouwd met Marcus Mumford, zanger van Mumford & Sons. Het koppel heeft 2 kinderen, Evelyn (3) en Wilfred (1).

Zou het iets voor jou zijn?

Mulligan: God nee. Ik heb er de visie, het geduld niet voor. Ik ben tevreden met mijn aandeel in het creatieve proces. Regisseren is ook twintig procent creatief werk en tachtig geld bijeen krijgen, managen en onderhandelen, zeker voor onafhankelijke films. Mijn indruk is dat het de jongste jaren almaar moeilijker is geworden om volwassen, artistiek ambitieuze films als deze Wildlife gemaakt te krijgen.

Je hebt sinds je doorbraak met An Education vooral onafhankelijke films gemaakt. Zo word je natuurlijk nooit ‘driehonderd miljoen in China’.

Mulligan: Klopt, maar dat is ook niet wat me drijft. Ik heb aanbiedingen gehad voor blockbusters, superheldenfilms. Maar het gaat altijd om ‘het vriendinnetje van de held’. Meer ben je niet. Dan liever kleinere, maar meer bevredigende projecten. Ik wil realistische portretten van vrouwen brengen. Geen vage, stereotiepe ideeën van vrouwen. Op film. Op tv. Op de planken. In kleine producties of grote. Dat is de rode draad doorheen mijn carrière.

Je zegt: je hebt aanbiedingen voor blockbusters ‘gehad’. Krijg je er geen meer dan?

Mulligan: Niet echt, nee. Na An Education kon ik bij wijze van spreken elke superheld krijgen. Maar ik zei nee en ik ben er ondertussen 33. En een moeder met kinderen. Ik heb zelfs een veertienjarige zoon in Wildlife. Als ik nog een paar jaar wacht, mag ik straks de moeder van de superheld spelen. (lacht)

Zit je in met ouder worden?

Mulligan: Niet bepaald. Toen ik jong was, werkte ik voortdurend. Uit goesting, maar ook uit angst om anders niet meer aan de bak te komen. Mijn eerste reactie na de laatste draaidag was meestal: klaar, wat is het volgende project? Tot ik besefte: ik heb geen normaal leven meer. Ik ga niet meer uit met vrienden. Ik heb geen gezin. Geen hobbies. Ik ben alleen maar mijn werk. Het heeft een poos geduurd voor ik leerde om het kalmer aan te doen. Die dingen gaan ook vanzelf. Je begint een relatie, je krijgt kinderen. Om die een paar weken te moeten missen en niet in bed te kunnen stoppen moet het werk al heel erg de moeite zijn.

Slotvraag: wat is die tattoo op je pols?

Mulligan:Een zeemeeuw. Het is een vreselijke tattoo, niet? (lacht) Maar ik was jong, we speelden De meeuw van Tsjechov (Mulligan was op de planken ook te zien in Through a Glass Darkly , naar Ingmar Bergman, en Skylight , naar David Hare, nvdr.) en in een gelukzalige bui riep ik: laten we dit vereeuwigen en allemaal een tattoo zetten. Ik was natuurlijk de enige die het heeft gedaan. Ik heb er trouwens nog een, een citaat van de suffragettes, van Emily Davison, die streed en stierf voor het vrouwenstemrecht: Love that overcometh.

Laat het ons hopen.

Wildlife

14/10, 19.30; 15/10, 14.30; 17/10, 10.00 (Kinepolis).

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content