Cannes: Recensie ‘Maps to the Stars’ (David Cronenberg)

De Canadese Cannesveteraan David Cronenberg zet Hollywood in de zeik én in de fik, in het duister grappige ‘Maps to the Stars’ .

Wanneer Hollywood de spot richt op zichzelf levert dat doorgaans weke, hooguit mild sarcastische sitcom op waarin het zichzelf eigenlijk toch vooral lof toezwaait, maar niet met David Cronenberg in de regiestoel.

De Canadese Cannesveteraan laat in zijn satire – gebaseerd op een deels autobiografisch script van wouldbe-scenarist Bruce Wagner – geen heilig huisje in Beverly overeind, en kijkt grijnzend toe hoe een acteursclan langzaam ten gronde wordt gericht wanneer de deels verbrande dochter (Mia Wasikowska) des huizes terug in hun rijkeluisleventje opduikt nadat ze jarenlang geïnterneerd was. Bovendien doet Cronenberg dat in zijn gekende, dwingende en bij momenten hoogst ongemakkelijke stijl, met lijzige travellings, bevreemdende close-ups en een dreigende synthscore van huiscomponist Howard Shore.

Het venijn zit dan ook niet alleen in de dialogen waarin gretig wordt uitgehaald naar echte en fictieve Hollywoodbobo’s; onder de klinisch kille oppervlakte van deze bitterkomische familiesoap over een ouder wordende filmactrice (Julianne Moore, met blond bimbokapsel en een knoert van een Mommie Dearest-complex), een cokesnuivend en kettingvloekend kindsterretje en een geschifte, manipulatieve zelfhulpgoeroe voor the rich and famous (John Cusack, die akelig veel op Nicolas Cage begint te lijken) laat Cronenberg ook een ünheimliche thriller over wraak, waanzin en incest broeden, waardoor je net als in Paul Schraders The Canyons een vreemde mélange krijgt van Hollywoodsatire en perverse weirdness, van cinema en metacinema, van ernst en scherts ineen.

Toegegeven: het niveau van Videodrome, The Fly, A History of Violence of Eastern Promises haalt Maps to the Stars niet, en wellicht is de film te wrang, te onevenwichtig en te grotesk om in aanmerking te komen voor de Gouden Palm, maar kinky, heerlijk valse en hoogst ongemakkelijke fun is het sowieso.

Dave Mestdach