Het 62e Filmfestival van Berlijn is van start gegaan met ‘Les adieux à la reine’ van de Franse regisseur Benoît Jacquot. De historische film vertelt over de eerste dagen van de Franse revolutie van 1789 vanuit het oogpunt van een hofdame.
Met een beetje goede wil en veel zin voor reductionisme zou je het oeuvre van Benoit Jacquot kunnen samenvatten als een studie over de relatie tussen seks en macht, bij voorkeur in historisch kostuum. Ook in Les Adieux a la Reine, de film waarmee deze ijzig koude 62ste Berlinale opent berijdt Jacquot zijn stokpaardjes in volle galop, zij het op discretere wijze dan in pakweg Sade of Au Fond des Bois.
Alle salonintriges spelen zich af in en rond Versailles en op het moment dat de uitgehongerde, Franse bevolking enkele kilometers verderop de Parijse Bastille bestormt. Dat de Franse Revolutie eraan komt en de adellijke elite straks onder de guillotine zal worden gezet hebben geen van de protagonisten echter door: ook mademoiselle Sidonie niet (honneponnetje Léa Seydoux), de favoriete en door en door loyale voorlezer van praalkoningin Marie-Antoinette (Diane Kruger).
Terwijl Jacquot zijn camera alle pronkerige salons, balzalen, kostuums en kabinetten van Versailles laat savoueren onderzoekt hij wat Sidonie ertoe drijft om haar koningin trouw te blijven, ondanks het nakende onheil dat haar wacht en het feit dat die laatste enkel en alleen bezig is met zichzelf.
Dat levert een statig, goed geacteerd en oerFrans kostuumdrama af dat misschien niet zo smacht van passie en bloed als pakweg La Reine Margot maar één van de scharniermomenten van de westerse geschiedenis vanuit een originele invalshoek belicht (die van de lakeien) en toch discreet ontroert en intrigeert, met de overdadige Versaillesdecors als laboratorium van menselijke hoogmoed en hiërarchisch dédain. Pas mal du tout dus, en meteen een mooie opener van het festival. (DM)
