In de biopic A Quiet Passion schildert Terence Davies het kluizenaarsleven van de Amerikaanse dichteres Emily Dickinson tegen het doek, en dat op de even lyrische als formele manier die we van de Britse meester gewoon zijn.
Amper zes maanden na zijn nog steeds niet in België vertoonde plattelandsballade Sunset Song komt de Britse meester Terence Davies alweer met een nieuwe langspeler op de proppen, wat naar zijn laboureuze normen wel heel vlijtig is. A Quiet Passion is een grotendeels in België gefilmde biografie van de dichteres Emily Dickinson, die in de Amerikaanse literatuur grote faam geniet maar pas na haar dood werd ontdekt en geapprecieerd. Tijdens haar leven leidde ze een anoniem kluizenaarsbestaan op het landgoed van haar upperclassfamilie, een plek die de excentrieke, innerlijk getroebleerde Dickinson maar één keer in haar volwassen leven verliet.
Wat Davies op zijn lyrische maar strikt formele manier serveert, is het verhaal van een complex personage dat bulkt van het talent, maar zichzelf haar hele leven lang van de buitenwereld afsluit. Enkel omringd door haar familie voelt ze zich veilig, al is diezelfde familie ook de gevangenis waaraan haar diep persoonlijke verzen ontspruiten. Het is die dualiteit die prikkelt en intrigeert, waarbij Davies alles uit de Victoriaanse kast haalt om Dickinson (een uitstekende Cynthia Nixon, oftewel de rosse uit Sex and the City), ondanks haar bizarre asociale gedrag, te portretteren als een normale vrouw van vlees en bloed die zowel rollenpatronen als religieuze dogma’s durfde in vraag te stellen lang voor dat sociaal acceptabel was.
Zoals steeds pakt Davies uit met strak gecomponeerde tableaus, symmetrische camerabewegingen en een uitgekiend kleurenpalet, die de film een intens schilderkunstige toon geven en Dickinsons besloten leefwereld – de film bestaat voor negentig procent uit interieuropnames – haast tastbaar maken. Bovendien legt hij zijn personages – Emily, haar loyale zus (Jennifer Eyle), haar patriarchale pa (Keith Carradine) en haar overspelige broer – prachtige, heel formele dialogen in de mond, alsof je naar een Kammerspiel zit te kijken waarbij elk bon mot ofwel in diep romantische Weltschmerz ofwel in heerlijk Britse ironie lijkt te zijn gedrenkt.
Misschien net niet zo meesterlijk als The Long Day Closes, Distant Voices, Still Lives of The Deep Blue Sea, maar wel een film vol verstilde passie, bijtende zedensatire en cinematografisch vernuft die moeiteloos onderstreept waarom Davies één van de grootheden van de zevende kunst mag worden genoemd.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier