Seks, dood en ander zondigs met paters en nonnen: er zijn genoeg films over gemaakt om de advent mee te vullen.
Black Narcissus (Michael Powell & Emeric Pressburger, 1947)
De stijlvolste en meest smachtende aller nonnenfilms is dit zinderende melodrama over de Britse zuster Clodagh (een glansrol voor Deborah Kerr), die samen met enkele andere nonnen naar de Himalaya trekt. Daar moet ze een school en een ziekenhuis oprichten, maar haar goddelijke missie wordt bemoeilijkt door interne strubbelingen, ijle hoogtes en wereldlijke gevoelens voor een stoere avonturier. Aards sensualisme, volledig opgenomen in de Londense Pinewoodstudio’s, met knallende technicolorkleuren van cameragigant Jack Cardiff.
The Devils (Ken Russell, 1971)
The Nun and the Devil, The Demons, Flavia, the Heretic, Killer Nun… Vooral in de seventies regende het nunsploitationfilms, waarin zowat alles passeerde wat God verboden heeft. Een van de bekendste en beste voorbeelden blijft dit hyperbarokke visioen van Brits beeldenstormer Ken Russell, over seksueel gefrustreerde nonnen in een zeventiende-eeuws klooster die een priester beschuldigen van satanisme.
La religieuse (Jacques Rivette, 1966)
Misschien braaf en cerebraal naar hedendaagse normen, maar indertijd ophefmakend en in Frankrijk zelfs lange tijd verboden, deze adaptatie van Diderots literaire klassieker. De jonge Suzanne (nouvellevague-icoon Anna Karina) wordt door haar ouders in een klooster gestopt, waar ze niet alleen geconfronteerd wordt met de wreedaardigheid van de andere nonnen, maar ook met de avances van moeder-overste, waarop ze in de prostitutie vlucht. Een portret van hypocrisie, misbruik en verzet, in 2013 nog eens overgedaan door Guillaume Nicloux met Pauline Etienne en Isabelle Huppert.
The Name of the Rose (Jean-Jacques Annaud, 1986)
Lang niet zo subtiel en intellectueel uitdagend als het vuistdikke literaire meesterwerk van Umberto Eco, wel een middeleeuws moordmysterie dat het vooral van zijn sfeervolle plaatjes en groteske koppen moet hebben. Een sublieme Sean Connery trekt de pij van William van Baskerville aan, een moderne monnik die als een heuse Sherlock Holmes de sinistere geheimen van een akelige abdij in de Italiaanse Alpen ontsluiert. Met de piepjonge Christian Slater (met paterskopje) als hulpje.
Visions of Ecstasy (Nigel Wingrove, 1989)
De eeuwigheid zal de Brit Nigel Wingrove niet halen met de cultfilms uit zijn Salvation-horrorfabriek, en evenmin met zijn Satanic Sluts-reeks, maar hij blijft de eerste en enige filmmaker die in het Verenigd Koninkrijk ooit in de ban geslagen werd wegens blasfemie. Die eer verwierf hij met Visions of Ecstasy, een kortfilm die de erotische visioenen van de Heilige Theresia van Ávila verbeeldt op muziek van Siouxie and the Banshees-bassist Steven Severin. De Britse keuringscommissie weigerde een certificaat toe te kennen, waardoor het kinky kleinood er tot op vandaag – ondanks een zaak voor het Europees Hof voor de Rechten van de Mens – verboden blijft.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier