EN DE OSCAR GAAT NAAR…

BEN (l.) en zijn jongere broer CASEY AFFLECK.

Met Live by Night en Manchester by the Sea spelen Ben en Casey Affleck allebei in een film die getipt wordt als Academy Award-materiaal. Maar welke broer mag straks het podium op?

‘Casey Affleck’s time to shine.’ Is het nog maar een lovende kritiek op Afflecks vertolking in Manchester by the Sea, waar de acteur al een Golden Globe voor kreeg en straks waarschijnlijk een Oscar? Nee. Het is een krantenkop uit 2008, het jaar waarin de jongste Affleck eindelijk uit de schaduw van grote broer Ben zou treden en zijn rechtmatige plek in de schijnwerpers van Hollywood opeisen. Voor zijn rol in de meditatieve western The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford had de schuchterste van de twee Afflecks toen net een Oscarnominatie gescoord en tegelijk had hij vriend en vijand verrast als vermoeide privédetective in de thriller Gone Baby Gone. Dat was overigens niet de enige surprise, want de opvallend beheerste regie van dat kidnapdrama was van broer Ben. Die was zichzelf op dat moment volop aan het heruitvinden als regisseur, omdat hij alle geloofwaardigheid die hij als acteur had opgebouwd met Chasing Amy (1997), Good Will Hunting (1997) en Shakespeare in Love (1998) weer verloren had door een desastreuze opeenvolging van flutfilms als Daredevil (2003), Gigli (2003), Paycheck (2003), Surviving Christmas (2004) en Jersey Girl (2004).

Maar dat was dus negen jaar geleden. Enkele succesvolle regieklussen en een rits awards later staat Ben als de nieuwe Batman opnieuw comfortabel aan de top van Hollywoods A-list, terwijl zijn broer zo van de radar verdwenen was dat niemand nog wist dat het drama Manchester by the Sea al de tweede film is waarbij Caseys moment de gloire voorspeld wordt. Wat is er dan allemaal fout gelopen voor de jongste Affleck?

Om te beginnen zag hij zijn Oscar voor beste bijrol in Jesse James naar Javier Bardem gaan. Die had in No Country for Old Men (2007) dan wel zijn protserige pagekapsel het meeste acteerwerk laten doen, in Hollywood onthoudt niemand wie er net niét een Oscar wint. Bovendien kreeg Casey, die destijds al jaren aan de weg timmerde, daarna het onzalige idee om samen met zijn schoonbroer Joaquin Phoenix een mockumentary over diens zogenaamde carrière als hiphopartiest op te nemen. Weinig mensen zagen I’m Still Here (2010) en zij die dat wel deden, zagen er niet bepaald de grap van in. En omdat de neergang van een carrière pas echt vaart krijgt met een seksschandaal sleepten twee medewerksters van de nepdocumentaire Affleck voor de rechter wegens ongewenste intimiteiten op de set. O, en hadden we al gezegd dat dat hele gedoe voor Casey ook letterlijk een dure grap werd: hij had al zijn spaarcentjes in de Phoenix-hoax gestopt en moest daarna dus nog twee rechtszaken afkopen.

***

De minnelijke schikkingen konden Caseys huwelijk met Summer Phoenix uiteindelijk niet redden – de twee gingen vorig jaar uiteen – maar voor zijn carrière was het nog niet te laat. Om die weer op de rails te krijgen, deed Casey opnieuw wat hij het beste kan. Met name: getormenteerde en getroebleerde personages spelen in kleine onafhankelijke Amerikaanse films. Een outlaw op de vlucht in David Lowery’s atmosferische misdaaddrama Ain’t Them Bodies Saints (2013), of een aan posttraumatische stress lijdende Irak-veteraan in Scott Coopers Out of the Furnace (2013): het zijn rollen waar Caseys van smart doortrokken gezicht voor gemaakt lijkt en die herinneren aan eerder werk zoals zijn rollen in Gus Van Sants meesterwerk Gerry (2002) of Michael Winterbottoms brutale The Killer inside Me (2010). Het is dan ook geen toeval dat Casey dezer dagen op zo ongeveer elke prijsuitreiking in Hollywood een award in de handen gedrukt krijgt voor een kleinsteeds Amerikaans drama. In Manchester by the Sea van regisseur Kenneth Lonergan speelt hij namelijk een man die gekweld wordt door demonen uit zijn verleden wanneer hij terugkeert naar zijn geboortedorp om er voor zijn puberende neef te zorgen.

Waar Casey Affleck slechts sporadisch, en meestal aangespoord door geldnood – of wat daar in het decadente Hollywood voor doorgaat – opduikt in grote franchises als de Ocean-trilogie met George Clooney en Brad Pitt, maakt broer Ben er al zijn gehele acteursbestaan een bedenkelijke gewoonte van om elke vorm van kritisch succes op te volgen met het platste entertainment voorhanden. Een Armageddon (1998) voor elke Good Will Hunting (1997) en een Batman v Superman (2016) voor elke To the Wonder (2012) of Gone Girl (2014): het is Ben, de gelikte golden boy met de ironische knipoog, ten voeten uit. De laatste jaren weet de oudste Affleck zijn op automatische piloot geacteerde actietussendoortjes zoals Runner, Runner (2013) en The Accountant (2016) nog te verstoppen achter het renommee dat hij inmiddels vergaarde als regisseur van de Oscarwinnende thriller Argo (2012). Maar met Live by Night, zijn jongste ode aan de klassieke gangsterfilm van weleer, begint ook die machine, mede door een gruwelijke overschatting van zijn acteertalent, te haperen.

Te oordelen naar de overgave waarmee Ben zich als Batman in het almaar verder uitdijende – en steeds minder boeiende – DC-universum van superhelden en superschurken stort, ziet het ernaar uit dat voorlopig alle hoop op serieus, prikkelend en cathartisch acteerwerk binnen de Affleck-clan dan ook op de tengere schouders van Casey rust. Nog een geluk dat die het intussen gewend is om die last te dragen.

LIVE BY NIGHT

Nu in de bioscoop.

MANCHESTER BY THE SEA

Nu in de bioscoop.

door Sam de Wilde

Ben Affleck, de nieuwe Batman, staat opnieuw comfortabel aan de top van Hollywoods A-list. Maar wat is er allemaal fout gelopen voor Casey, de jongste Affleck?

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content