Actrice Nora Dari (wtFOCK): ‘Ik hoop dat ik niet gek word. Het zou me niet verbazen als dat gebeurt’

Twee jaar geleden mocht ze even tegen Matteo Simoni aanlopen in Patser, tegenwoordig kent uw vijftienjarige haar als Yasmina uit wtFOCK en is ze via de nieuwste film van Bas Devos in Cannes beland. Waar het eindigt voor Nora Dari valt nog te bezien, maar u wilt haar vooral niet in de weg gaan staan. ‘Dan heb je zo lang gezocht naar een Marokkaans meisje dat wil acteren, en dan krijg je mij op je bord.’

‘Ik probeer dus altijd een beetje low key…’

Ze aarzelt.

‘Eh, weet jij wat ‘low key’ betekent?’

‘Hoe antiek denk je eigenlijk dat ik precies ben?’

‘Goh. Je hebt nog een flipcover voor je smartphone, zag ik.’

‘Punt voor Dari. Maar wat probeer je een beetje low key…’

‘Huh? Sorry, geen idee meer. Ik was helemaal afgeleid door die duif daar.’

Je vergeet het makkelijk – zeker wanneer ze vol vuur en in gevleugeld Genks over haar torenhoge ambities of haar harde jeugd in Winterslag begint – dat Nora Dari amper zeventien is. In twee jaar tijd heeft ze immers al een aardig palmares bij elkaar gespeeld. Van de Belgische-Finse krimireeks Bullets (te zien bij Telenet) en een hoofdrol in wtFOCK, de onlinereeks van SBS en Telenet, tot haar bijrol in Ghost Tropic, de jongste langspeler van Bas Devos, die in mei in Cannes de nevenselectie Quinzaine des Réalisateurs haalde. Daags na ons gesprek op een Antwerps terras vertrekt ze bovendien weer naar Londen, voor een vierde en laatste auditieronde voor de hoofdrol in een internationaal filmproject. ‘Het ziet er zeer goed uit, maar ik mag er dus nog niks over vertellen. Wat een zware opdracht is voor mij: mijn hele lijf wil het echt uitschreeuwen. Serieus, ik ben zowat de Marokkaanse Tom Holland (Spider-Man, én de spoilerkoning van Marvels Cinematic Universe, nvdr.) Maar ik zwijg!’

Hoe komt een groot, internationaal productiehuis eigenlijk bij jou uit?

Nora Dari: Ik ben op hun deur gaan kloppen. Ik ga echt niet stilletjes zitten wachten tot iemand mij miraculeus ontdekt, dus als iemand me een interessante film tipt, ga ik er zelf achteraan. Ik wil altijd meer, en voorlopig lijkt ook alles waar ik mijn zinnen op zet te lukken. Een buitenlandse serie, wtFOCK, meteen naar Cannes met mijn eerste filmrol, en nu ligt ook dit binnen handbereik. Kun je het me kwalijk nemen dat ik erin geloof? In mijn hoofd zit ik al in Hollywood. Eerst wel nog even Shooting Star op de Berlinale worden.

Even tussendoor zo.

Dari: Je mag toch dromen? Het is me ook niet om de erkenning te doen – ik weet niet eens welke mensen zoiets beslissen – maar eerder als middel tot een doel. Als je in hetzelfde lijstje van acteerbeloftes (die Shooting Stars dus, nvdr.) als Marwan Kenzari, Matteo Simoni en Matthias Schoenaerts kunt belanden, weet elke regisseur wie je bent.

Je kunt ook rustig aan een acteercarrière bouwen vanuit België. Of is dat echt geen optie?

Dari: Waarom zou ik op een paar vierkante meter blijven hangen? In Winterslag was mijn wereld zo klein en nu die stilaan groter wordt, zou ik echt niet weten waarom ik moet stoppen bij Vlaanderen. Zelfs al is ambitie een heel vies woord waar ik vandaan kom.

Op welke manier?

Dari: Winterslag is toch een wijk waar veel jongeren de verkeerde kant uitgaan. Grote dromen zijn er blijkbaar taboe. Ik werd er ook heel fel gepest, voornamelijk omdat ik wel iets met mijn leven wilde aanvangen. Als ik nog maar zei dat ik ooit naar New York zou willen, werd ik al vierkant uitgelachen: ‘Ga gewoon zitten, Nora! Wie denk je wel dat je bent?’

Kop in kas, neus proper houden en zorgen dat je op je achttiende kunt gaan werken: zoiets?

Dari:(knikt) Op je achttiende afstuderen en gaan werken lijkt in Winterslag zelfs al een hele achievement. Als je tegen die tijd nog niet in het foute wereldje terecht was gekomen, had je het al goed gedaan. Op mijn school zaten we twéé leerlingen zonder migratieachtergrond en verder uitsluitend Turken, Marokkanen en Italianen uit gezinnen die het echt niet breed hadden. Onze ouders werkten keihard, je spendeert veel tijd op straat, en dan gebeuren er al eens foute dingen. (denkt na) Er is een reden waarom ik haast uitsluitend naar films over gangstershit kijk. Ik kom nu eenmaal uit een wijk waar heel veel gangstershit gebeurt. Ik heb er zo veel erge dingen gezien en meegemaakt, maar tegelijk is Winterslag zo’n groot deel van wie ik ben, en word ik heel kwaad als iemand anders erover praat zoals ik nu. (dun lachje) Ooit koop ik er ook een huisje. Het blijft mijn thuis, alle mooie dingen en alle rottigheid op een hoop.

Voor alle duidelijkheid: ik wil mijn jeugd ook niet romantiseren, hè. Winterslag is hard, maar niks om zielig over te doen. Er zijn nog zo veel mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Het is alleen behoorlijk kut om een hoer genoemd te worden omdat je iets wilt doen dat blijkbaar ‘niet normaal’ is.

Het begint me te dagen waarom je ooit gezegd hebt dat het nummer Kif’n’dir van de Algerijns-Canadese Zaho jou aardig samenvatte. Vooral dan de tekstflard ‘Je fais la morte pour ne pas mourir’.

Dari: Dat is wat ik lang heb gedaan. Me doodstil houden en vooral niet te hard opvallen. Op den duur begin je ook te geloven wat anderen je inlepelen, dat dat acteren niks voor jou is.

Wanneer ben je uiteindelijk gestopt met je dood te houden?

Dari: Op mijn vijftiende, toen ik hoorde dat Adil El Arbi en Bilall Fallah figuranten zochten voor Patser. Veel meer dan even tegen Matteo Simoni aanbotsen hield dat niet in, maar ik was wel meteen verkocht. Tussen de opnames door ben ik op Adil afgestapt: ‘Meneer El Arbi, bedankt om me de ogen te openen. Vanaf nu ga ik hier helemaal voor.’ (lacht) Het klikte, en ondertussen zijn we vrienden geworden. Ik hoop dat hij aan mij denkt wanneer ze Patsers gaan draaien, zodat ik kan tonen hoeveel ik in die twee jaar gegroeid ben.

Via hun castingbureau Hakuna kwam je niet veel later als zelfmoordterroriste in de Fins-Belgische krimireeks Bullets terecht. Wat heb ik gemist? Hoe ga je van zestienjarige edelfigurant naar zo’n intense rol in een paar maanden tijd?

Dari: Ik denk dat ze – als ik dat mag zeggen – in shock waren na mijn casting. Ik heb me nog nooit in mijn leven zo hard gesmeten als op dat moment. Janken. Schreeuwen. Woede-uitbarstingen. Alle fokking emoties na elkaar. Dan heb je zo lang gezocht naar een Marokkaans meisje dat wil acteren, en dan krijg je meteen mij op je bord. (lacht) Ik heb nog nooit iets zo graag gedaan als acteren, dus geef ik álles tijdens een casting. Ik wéét dat ik niet de beste ben en nog alles te leren heb, maar ik vermoed dat mijn energie het een en ander goedmaakt. Dat, en ik vind mezelf een zeer plezante collega. (lacht) Ik groet iedereen in het Genks, loop altijd glimlachend rond én breng zelfs koekjes mee.

Ik heb altijd al het gevoel gehad dat ik harder moet werken dan de rest, omdat mensen net minder van mij verwachten. Zo heeft mijn vader het mijn broers en mij ook ingelepeld. Op het Luikse internaat waar hij studeerde, was hij de enige Marokkaan in de Latijnse: zijn klasgenoten bekeken hem scheef vanwege zijn afkomst, en de andere Marokkanen bekeken hem scheef omdat hij hoger mikte. ‘Ah, meneer de paus is daar weer.’ Uiteindelijk werd dat zo ondraaglijk dat hij zich inschreef in het tso, wat wel sociaal aanvaard was.

Hoe verplaatst een zestienjarige zich in het hoofd van een zelfmoordterroriste?

Dari:Ze hadden me een achtergrond gegeven, maar ik heb er zelf nog het een en ander aan toegevoegd om het makkelijker te maken. En muziek helpt me ook heel hard: Qui suis-je van Scylla op repeat en dan een beetje method verdrinken in dat personage. Mijn moeder was erbij op de set en werd daar blijkbaar doodsbenauwd van. (lacht) Ik heb hen gevraagd om me niet meer te begeleiden. Als ik hen zie, kom ik terug tot mezelf, terwijl ik mezelf voor de camera net heel hard probeer te vergeten. Ik moet in een rol kunnen blijven hangen op de set. Al blijft het zeer raar om jezelf urenlang op te fokken met de mantra ‘ik ga dood en ik neem al deze mensen mee’. Gelukkig kan ik ook weer makkelijk loslaten. Dat moest ook wel, ik had examens de dag erop. (lacht) Zelfmoordterroriste by day, blokken voor economie by night.

In mei hobbelde je nog op de Croisette rond voor de wereldpremière van Ghost Tropic. Daarin speel je de dochter van Khadija, een vrouw die nadat ze op de metro in slaap is gevallen door Brussel naar huis wandelt. Devos maakt verstilde, poëtische arthousefilms: veel verder van tienerreeksen en thrillers kun je moeilijk staan.

Dari:Het was aanpassen, ja. Voor ik in Bullets speelde, had ik zelfs nog nooit een Vlaamse film gezien. Geen enkele. Of wacht: eentje op school. Hoe heette die nu weer? Ik moet binnenkort een speech geven samen met de hoofdrolspeler.

Daens? Met Jan Decleir?

Dari: Die dus! Alles wat ik al geleerd had over acteren, had ik van Hollywoodfilms. Die uitvergrote speelstijl werkte ook in Bullets, maar toen ik dat in Ghost Tropic probeerde, heeft Bas het heel snel afgeblokt. (lacht) ‘Hoe minder je doet, hoe beter, Nora!’ Ik dacht er allemaal veel te hard over na. ‘Nora, doé gewoon.’ ‘Ja maar, Bas, wie ben ik? Wat heb ik meegemaakt tot op dit punt?’ Ik kan voorlopig heel moeilijk spelen zonder een achtergrondverhaal in mijn hoofd.

Nog iets bijgeleerd van Devos?

Dari: Bas en Maaike Neuville hebben me in Cannes op het hart gedrukt dat ik niet mag vergeten ook te leven. Ik was er alleen maar bezig met wat nu mijn volgende grote stap moest zijn, maar ik moet ook leren genieten. Overgave is niks vies, maar als ik alles aan de kant schuif voor deze job zal ik ook nooit inhoud in mijn personages kunnen stoppen. Geef mij dan een zware rol en ik loop vast.

Zinnig advies. Er gingen bij mij al alarmbellen af toen ik in Het Belang van Limburg las dat je zeker tot je 27e celibatair wilde blijven en niet verder zou studeren, allemaal in functie van je carrière.

Dari:Ik ga uiteindelijk toch cross-media management studeren en op dat andere ben ik ook teruggekomen. (lacht) Wat?! Ik ben zeventien, ik verander al eens compleet van mening in een maand tijd. Ik wil op mijn veertigste niet enkel een mooi IMDb-profiel hebben om op terug te blikken.

‘9000 volgers? Dat zijn meer mensen dan mijn laatste film hebben gezien’, bedacht Devos zich deemoedig in jouw Instagram Stories.

Dari: Ik hoop dat Ghost Tropic meer bezoekers haalt dan ik volgers heb, maar ik ga niet jammeren als er uiteindelijk maar vijftig man naar de film komt kijken. Ik spéél gewoon graag en heb zelf amper al iets van Bullets of wtFOCK gezien. Als ik niet op een set sta, voel ik me gewoon slecht. Alsof ik niet het maximale uit mijn leven haal.

Op zijn minst ben ik door Ghost Tropic weer een ervaring rijker, en heb ik mijn vader kunnen meenemen toen we gingen draaien in de Dominicaanse Republiek. Mijn grootvader was net voor de opnames overleden, en we hebben dat daar samen zo’n beetje verwerkt terwijl we om vijf uur ’s ochtends naar de zonsopgang zaten te kijken. Een heel teder moment. Zeer filmisch ook wel. (denkt na) Ik ben een heel passioneel iemand. Alles wat ik meemaak, is meteen heel groots. Het komt allemaal zeer hard binnen, goed of slecht. Zo hard dat ik alle gevoelens niet altijd kan processen. (droog) Ik hoop dat ik niet gek word. Het zou me echt niet verbazen als dat gebeurt.

Je lijkt vooral vatbaar te zijn voor obsessies. Of het nu muziek maken, schilderen of acteren is: als jij beslist om iets te doen, moet alles daarvoor wijken.

Dari: Toen ik een keyboard kreeg, was ik meteen heel invested in mijn muziek. Beats maken om mijn slam poetry te begeleiden, nachten prullen, zoeken en mijn ouders wakker houden tot ze helemaal gek werden. En toen was ik het plots beu en ging ik schilderen. Zwemmen. Dansen. Ik heb ook een tijdje gevoetbald, al was dat vooral om mijn vaders aandacht te krijgen. Tijdens het ‘spreekuur’ rond de tajine kon ik nooit meepraten met mijn broers en vader, want het ging enkel over voetbal en anime.

Anime?

Dari: De mannen in mijn familie zijn allemaal next-level animefans. Ze praten zelfs Japans tegen elkaar. (denkt na) En ik heb me ook een tijdje op mijn geloof gestort, tussen het voetballen en de slam poetry door.

Op welke manier?

Dari: Toen het buurthuis rond mijn dertiende de deuren sloot en ik in één keer een hele vriendenkring minder zag, ging ik me aan iets anders vastklampen. Geloof dus. In die tijd droeg ik ook een hoofddoek, want ik was ervan overtuigd dat je alleen zo een goede moslima kon zijn. Ik was echt behoorlijk streng in de leer, en nam alles veel te letterlijk. Vandaag snap ik dat je vooral je eigen interpretatie moet zoeken.

***

Ondertussen loopt de gemiddelde vijftienjarige ook weer storm voor het tweede seizoen van wtFOCK, dagelijks te volgen op Instagram en wtfock.be, goed voor zo’n 400.000 bezoekers per week en meer dan 8 miljoen bekeken – of op zijn minst gestarte – afleveringen. Beduidend meer dan het eerste seizoen, al kon ook dat op knappe cijfers rekenen. Zeker voor een reeks die bewust in alle stilte gelanceerd is. ‘Je wordt op Instagram zo al bestookt met reclame, subtiel en minder subtiel’, zegt Dari, terwijl ze zo intens oogcontact probeert te maken met een ober dat die bijna tegen een glazen deur loopt. ‘Ik heb geen grote theorieën over de toekomst van televisie, maar wtFOCK was echt wel een verademing. Het staat op het internet, en verder doe je er vooral mee wat je wilt. “Ah, ik móét niet kijken?” Die ongeforceerde aanpak werkt. Het slechtste dat ons eigenlijk had kunnen overkomen was dat de pers er massaal over ging schrijven: dit moest wat mysterieus blijven, en vooral van de jongeren zelf zijn. Normaal geven wij ook geen interviews: wtFOCK is één grote bubbel waar je best niet te veel over praat.’

Zonder ons illusies te maken over het appeal van Knack Focus op vijftienjarigen: is dit gesprek dan wel een goed idee?

Dari: Lijkt me wel oké. Ik ben ondertussen toch meer dan Yasmina alleen? En ik denk dat vijftienjarigen Knack wel kennen, hoor.

Echt?

Dari: Dat is het boek dat we in de les geschiedenis als bronmateriaal krijgen. (lacht) Ik denk dat ik hierna ook wel weer stop met interviews geven. Een beetje mysterie kan geen kwaad.

Skam, de Noorse reeks waar wtFOCK een remake van is, werd in eigen land een hit. Dat geldt veel minder voor de buitenlandse remakes, behalve de Vlaamse. Die blijft aan populariteit winnen. Heb jij daar een verklaring voor?

Dari:Geen idee waarom het in andere landen minder liep, maar wtFOCK is zo goed omdat het real is. We verbloemen niks, gieten er geen Hollywoodsausje over en praten zoals ik ook met mijn vrienden praat. Blijkbaar volgen heel wat leerkrachten de reeks ook om een beter inzicht te krijgen in hun leerlingen. Slim, want wij pakken alle issues die een tiener heeft ook op een heel realistische manier aan.

De makers van Skam bereidden zich voor met een rondreis en bevraging van Noorse tieners. Hun grootste conclusie luidde: geen enkele generatie gaat zo gebukt onder prestatiedruk en vergelijkingsangst als die van jullie.

Dari: Social media, hè. Instagram is een heel mooie, maar tegelijk heel enge plek. Heel veel meisjes vragen me nu bijvoorbeeld hoe ze ook in dit vak kunnen stappen. Maar als je verder vraagt, blijkt daar geen passie te zitten maar zien ze het gewoon als een snelle weg naar bekendheid. Doe dan mee aan Temptation Island, hè. Ze zien figuren als Millie Bobby Brown (uit Stranger Things , nvdr.) die amper vijftien is en een crazy carrière heeft, en ze laten zich daardoor opnaaien. ‘Wij’ moet ik eigenlijk zeggen. Ik zei het al: ik hoop dat ik niet gek word. (giechelt hysterisch)

Voor de casting van wtFOCK daagden zo’n 1200 tieners op, maar de makers hebben hun Yasmina daar niet gevonden.

Dari:(knikt) Uiteindelijk hebben ook zij naar Adil moeten bellen, die mij tipte.

Hoe komt dat volgens jou?

Dari: Ik word kwaad als iemand zegt dat ze meer diversiteit willen maar niemand vinden. (gooit de armen dramatisch in de lucht) ‘Ze zijn er gewoon niet!’ Ze zijn er wél. Alleen al in mijn wijk zit zo veel talent opeengepakt. Je gaat misschien wel even je best moeten doen, want wie uit een buurt komt waar ambitie weggelachen wordt, vindt niet zomaar zelf de weg naar een casting. Ook al omdat de tv- en filmwereld van buitenaf zo gesloten lijken – en ook gewoon zijn. Ik wist ook niet hoe ik dat moest aanpakken, ik heb gewoon het geluk gehad dat Adil, Nora Gharib en Ikram Aoulad me wilden helpen. Die zorgen ervoor dat ik een hoop beginnersfouten kan vermijden. En dat ik me morgen niet inschrijf voor Temptation Island of zo. (lacht)

Gharib voorspelde destijds ook dat ze als Marokkaanse vrouw problemen zou krijgen met Patser. Vanaf het moment dat je geen klassieke vrome moslima neerzet, lijkt dat blijkbaar al commentaar op te leveren.

Dari:Ik heb mijn part ook al gehad. Vrouwen die me stuurden dat ik schande bracht over de hele Marokkaanse gemeenschap, bijvoorbeeld omdat Yasmina niet altijd haar hoofddoek draagt. Meestal zijn dat vrouwen die twee minuten van de reeks gezien hebben en zich dan zonder al te veel context kwaad maken. (blaast) Weet ge, ik heb schijt daaraan. Als mijn ouders en ik het oké vinden, dan heeft niemand mij iets te zeggen. Kritiek glijdt zo van mij af. Er is echt wel meer nodig dan een boze DM om me van mijn melk te brengen, ik kom uit fokking Winterslag.

De getuige: Bas Devos, regisseur van Ghost Tropic

‘Ik had Nora nog nooit aan het werk gezien, maar haar auditievideo maakte me meteen nieuwsgierig. Op de uiteindelijke casting, waar ze een stukje moest improviseren, was het na een paar minuten al duidelijk voor mij. Ze deed dat echt heel schoon. Nora is niet geschoold als actrice, maar ik werk wel vaker met een combinatie van niet-professionele en professionele acteurs. Dat maakt mij dus echt niets uit. Alles draait om hoe naturel iemand zich tot de camera verhoudt en hoe ontspannen je bent terwijl je gefilmd wordt. Dan kunnen er heel mooie dingen gebeuren. En ik denk dat ze het ook prettig vond om in een understated film als Ghost Tropic haar spel níét te moeten uitvergroten, zoals voor tv wel al eens het geval is. Om te horen dat je ook zonder iets te doen nog altijd aan het spelen bent.

‘Cool hoe ze op zo’n jonge leeftijd zo uitgesproken voor iets durft te gaan, maar ik heb haar er wel op gewezen dat werken alleen niet zaligmakend is. Ze is heel gebeten op die internationale carrière, maar je loopt daar ook makkelijk op een muur. Zeventienjarigen moeten vooral leven, toch? Nu goed, ze is verstandig genoeg, ik maak me geen zorgen. Ze vindt de juiste balans uiteindelijk wel.

‘Aan het einde van de draaiperiode zei ze dat ze hoopte dat we nog eens konden samenwerken. Ik heb haar gezegd dat ik hoop dat ze het tegen die tijd nog ziet zitten. (lacht) Wie weet in welke films, speelt ze dan al.’