De verkoopstentoonstelling van striptekenaar Hermann is er een voor àl zijn fans: voor zij die zwichten voor de klassieker ‘indiaan met pluim’, maar ook voor zij die een streepje Egon Schiele weten te smaken. Aanrader.
Voor wie bij de dame op bovenstaande tekening van Hermann aan de Oostenrijkse schilder Egon Schiele moet denken: u bent niet alleen. Hermann zelf begint er meteen over als we met hem door zijn verkoopstentoonstelling in Galerie Paris-Bruxelles wandelen. ‘Het is de enige kunstenaar van wie je zou kunnen zeggen dat hij mijn werk beïnvloedt. Waarschijnlijk omdat hij ook echt tekent, omdat zijn lijnen nogal strip aanvoelen.’
Schiele maakt natuurlijk geen vrolijk werk: zijn (half)naakten zijn hoekig, bonkig – zeer echt, bijna oncomfortabel, maar ook vreemd aandoend. Het is een gewichtige vergelijking, maar een paar bekende Hermann-personages in deze tentoonstelling ademen inderdaad de sfeer van Schieles werk.
De vingers van Red Dust lijken meer kootjes te hebben dan Onze Lieve Heer er bedoeld heeft
Stonebridge, Red Dust en Barney Jordan zijn uit hun kadertjes getrokken, letterlijk en figuurlijk. Bij een van die tekeningen lijken de vingers van revolverheld Red Dust meer vingerkootjes te hebben dan Onze Lieve Heer er bedoeld heeft. De richting waarin knieën plooien, is voor discussie vatbaar. Zie ook Kurdy, helemaal onderaan deze pagina: die kikkerachtige pezigheid. En dan die heup van de halfnaakte schone op de uitnodiging: zeer Hermann, zeer sensueel, op een zeer rare manier.
‘Veel fans houden daar niet van,’ zucht Hermann. ‘Maar ik vind dit prikkelend. Het benadrukt het getormenteerde, de strijd binnen die personages. Dit is ook veel echter. Ik wil geen bimbo’s tekenen om in een vrachtwagencabine op te hangen.’
Als striptekenaar is Hermann een meer dan gevestigde waarde, maar op dit terrein is hij nieuw. Hij doet het nog niet lang, zijn personages decontextualiseren. Het rake portret van schurk Stonebridge is het eerste dat hij in deze reeks tekende. En het werkt.
‘Red Dust, dat is faux western‘
Hij benadrukt een paar keer zijn afkeer voor het vlakke, het eendimensionale. Dat wij dol zijn op Red Dust vindt hij geen misdaad, maar Comanche is een ‘faux western‘, te veel John Wayne: ‘Ze droegen hun revolvers toen helemaal niet op de heupen, maar in hun broek. Wild Bill is vermoord is mijn beste westernalbum. Herinner je je die scène aan het eind, waarin de dan opgegroeide jongen ontdekt dat de vrouw die hem gered heeft een oude hoer is geworden? Dat is interessant. Dat snijdt. Zo is het leven.’
‘Wild Bill is vermoord is mijn beste westernalbum’
De tentoonstelling is op die manier verrassend en een aanrader voor liefhebbers van Hermanns werk.
Er zijn de klassiekers – cowboys, ridders en indianen: ‘Iedereen is dol op indianen. Maar deze hier: ik heb die gewoon uitgevonden, ik heb gewoon een indiaan getekend met pluimen op.’
Er zijn de cinematografische panorama’s en volledige platen.
Er zijn de typische Hermannkleuren, die de aandacht trekken van elke nietsvermoedende fan die langs de etalage zal lopen.
Maar er zijn dus ook de snedigere portretten. En dat is best welkom tussen het werk wat we onderhand zo goed kennen. Zeker wie vooral tuk is op het onbehaaglijkere werk van Hermann. Denk aan Zhong Guo, denk aan Wild Bill, denk aan De winter van een clown of Afromerica.
Gewoon wat vegen met een penseel
De expositie biedt – het zou er aan ontbreken – ook nog een mooi overzicht van zijn evolutie in stijl. Van de drogere lijnen uit de eerste albums van de Torens van Schemerwoude en Jeremiah, waarvan enkele volledige pagina’s in zwart-wit te koop zijn, tot de dromerigere, zachtere trekken – ‘Die wolken, ik heb die niet getekend, dat is gewoon wat vegen met een penseel’ – uit de laatste albums.
Een tip voor verzamelaars op zoek naar iets speciaal: er hangt een plaat waar Hermann niet meer goed naar kan kijken. Of toch niet zonder zich een beetje te schamen. Net wat je verwacht van een man die zoveel plezier haalt uit getormenteerde figuren.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier