Paul Baeten

‘Dit is de test, wat we nu doen, zal ons definiëren tot de dag van onze dood, amen’

Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

Paul Baeten, schrijver van onder meer Wanderland, Straus Park, de nieuwe novelle Een smerig dier en de tv-reeks Over water, duikt elke week in de populaire cultuur.

Iedereen die denkt dat dit oorlogstijden zijn, moet wegens tijdelijk gebrek aan vlotte EasyJet-verbindingen naar Kabul International Airport maar eens naar een documentaire over een oorlog kijken.

Wat dit zijn, zijn vervelende tijden. En in die vervelende tijden vervelen we ons. Voor wie onzeker is over het belang van verveling, kan de briefwisseling tussen Vincent van Gogh en zijn broer Theo wonderen doen. Wie daarentegen een waarschuwing nodig heeft om het ook niet te ver te laten komen met het doelloze waren, vindt die mogelijk in Ivan Gontsjarovs bekende Oblomov, waarin de besluiteloze Ilja de liefde verliest.

Dit is de test, wat we nu doen, zal ons definiu0026#xEB;ren tot de dag van onze dood, amen.

Wat we nu wel leren, is wat we best kunnen missen. En wat blijkt: de wereld was voornamelijk een verzameling bijzaken met goeie pr. En als we uit het raam staren – wat we heel de dag doen – zien we de valse helden vallen. Van hun wolken, pats, dood op de grond.

Zij zijn de celebrity’s. Die vinden het hun taak om te helpen en doen dat vanuit hun bad of een woonkamer die groter is dan de meeste gezinswoningen. Doen ze dat uit slechte wil? Natuurlijk niet. Want wat zijn celebrity’s? Mensen met verlatingsangst die ze projecteren op de hele wereld. Ze willen graag gezien worden. Relevant blijven. Natuurlijk zijn het intussen ook minstens even grote idioten als iedereen, die niet goed achterwaarts inparkeren en pizza altijd met veel gas verteren.

En ze merken nu dat wij hen niet nodig hebben als ze geen echt talent hebben, zoals grappig zijn of een verhaal vertellen. Het zal niet simpel zijn voor die mensen.

Maar ze zijn niet de enigen met problemen. In Nairobi liep eerder deze maand een voedselbedeling uit de hand, met vele gewonden en waarschijnlijk doden tot gevolg. Ik zag dat in Het journaal en is het de leeftijd, het vaderschap of het feit dat we noodgedwongen weer eens echt moeten stilstaan bij wat we zien in de plaats van overal maar door te razen, maar ik kon de tranen maar half bedwingen. Moeders en kinderen die over de grond worden gesleept, mensen die al moeten vechten voor hun leven voor ze eventueel zullen moeten vechten voor hun leven.

We zijn een hele grote groep mensen met een gemeenschappelijk probleem dat voor een keer eens niet een andere groep mensen is.

Maar hey, het is hier ook niet eenvoudig. Wat meteen bleek uit de reportage net erna, die ging over een Vlaamse Ilse of een Kaat die al dagen geen zak bloem kon vinden in de verder uitpuilende supermarkt. Daar kon die Ilse of Kaat natuurlijk niets aan doen, maar je kunt toch niet anders dan ons een stevig eindje gaan haten.

Laten we dat toch maar niet doen, zeker niet zolang we in vervelende tijden zitten. We staan allemaal op een ladder van gradaties in waakzaamheid en vinden enkel onze trede de juiste. Dus iedereen die lager staat, vinden we onverantwoordelijke gekken en iedereen die hoger staat fascisten.

Wat we vooral zijn, is een hele grote groep mensen met een gemeenschappelijk probleem dat voor een keer eens niet een andere groep mensen is. Dat komt hoogstens een keer per eeuw voor. Dit is de test, wat we nu doen, zal ons definiëren tot de dag van onze dood, amen. Dus verveel je nuttig en verdraagzaam, en wees blij dat het nog best meevalt. Er zijn plaatsen waar het oorlog is, moet je maar denken.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content