Wat doet actrice en mama van vier Tine Embrechts, die op VTM de reeks Gina en Chantal mee draagt en vorige maand het reisformat Goed verlof rechthield, zo allemaal in de eerste schoolweken?
Tine Embrechts: Uitblazen! (lacht) Het enige wat ik vandaag moet doen, is de kinderen van school halen en straks eten op tafel zetten. Relaxen, dat was lang geleden.
Op reis gaan met jonge koters: je doet het niet om je cultuurachterstand in te halen.
Embrechts: Inderdaad. Maar voor theater, mijn grootste liefde, regel ik toch af en toe een babysit. Op Theater aan Zee ben ik naar De broers Geboers van Arne Sierens gaan kijken. Dat is theater waar ik supergelukkig van word, omdat het álles heeft: een goed verhaal, steengoede acteurs, humor en tragedie. Ook de stukken van Studio Orka – Craquelé en natuurlijk Chasse patate – mogen voor mij úren duren. Ik heb Orka pas twee jaar geleden ontdekt en wat ik heb gezien was altijd vol en gul, mooi en kwetsbaar. In die mate dat ik al heb gedacht: moet ik mezelf daar niet eens gewoon gaan aanbieden, of hen een brief schrijven of zo? (lacht) Normaal wacht je als acteur tot je gevraagd wordt, of netwerk je op café. Maar los van het feit dat ik dat een raar systeem vind: met mijn druk gezin lig ik meestal al omver tegen dat mijn kinderen slapen. Ik word waarlijk gelukkig van spelen, maar ik ben ook graag toeschouwer, hoor.
Eveneens bij concerten.
Embrechts: Ja. Nick Cave in de Roma is natuurlijk al veel besproken, maar dat was een heel bijzondere avond. Het was zo straf omdat de hele code van de toeschouwer die in het donker zit en zwijgt terwijl alles op het podium gebeurt, werd doorbroken. Als ik daar sta, probeer ik die barrière ook altijd te doorbreken, vertrouwelijkheid te creëren. Bij Cave gebeurde dat tot in de honderdste graad. Onwaarschijnlijk welke persoonlijke verhalen mensen voor een vol huis vertelden. Ik heb er een hele avond met kippenvel gezeten. Een ander concert dat me heeft omvergeblazen, was Emiliana Torrini met The Colorist, vorig jaar in het Rivierenhof. The Colorist is het project van Aarich Jespers en Kobe Proesmans, waarvoor ze een gastzanger(es) of muzikant(e) uitnodigen om samen nummers te maken. Zo leven voor de muziek, dat vind ik zó cool. Het bleek ook weer wat een waanzinnig mooie stem Emiliana Torrini heeft, en wat voor vreemde, mooie teksten ze schrijft. Voor mij een perfecte match. Alleen de tienermeisjes die Jungle Drum hadden verwacht, waren misschien een beetje verbouwereerd. (lacht)
Je noemt jezelf geen museumganger, maar toch zijn er twee exemplaren die je blijdschap verschaffen.
Embrechts: Het Kröller-Müller in de Hoge Veluwe in Nederland en het Louisiana Museum of Modern Art in Humlebæk, Denemarken. Kröller-Müller is niet alleen fantastisch vanwege zijn collectie – veel Van Goghs en een grote beeldentuin – maar ook door de locatie. Drie uur in dat park fietsen en tussendoor cultuur opsnuiven, dat is een totaalbeleving – ook met kinderen! Het Louisiana doet er mij wat aan denken: ook in het groen, maar dan vlak bij de zee. Zeker een aanrader.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
