Late beslisser of u wist nog steeds van niks? Nog tot de finissage op 1 september noodt kunstenares Karin Hanssen bejubelde expo Returning the Gaze tot een retourtje Mechelen.
Ik zal je niet vragen jezelf te verkopen, maar misschien kun je even aanvullen: Returning the Gaze is mogelijk interessant voor mensen die…
Karin Hanssen: … eens met een niet-dominante, vrouwelijke blik naar de beeldcultuur willen kijken. Kort samengevat is de expo een reactie op de afkeer voor diversiteit die vooral bij extreemrechts bestaat, maar ook bij radicale religieuze interpretaties. Ik ga met mijn schilderijen in tegen allerlei stereotypes.
Waarmee je meteen de rode draad hebt beschreven die door je lijstje loopt.
Hanssen: Ik zie zelf altijd verbanden, ja. (lacht) Blijkbaar spelen vrouwen meestal een hoofdrol in dingen die me bijblijven. Om zomaar een voorbeeld te geven: vlak voor ik op vakantie vertrok, heb ik de afgelopen twee jaargangen van Zie mij graag bekeken. Een tragikomische tv-reeks die draait om de gescheiden Anna en haar twee vriendinnen Saskia en Nicole. Een uitzondering, want meestal is de man de held en de vrouw zijn decor. Daarbij: zelf ben ik negenenvijftig, maar ik herkende me wel in dat karikaturale geworstel van dertigers die van hun leven geen puinhoop willen maken. (lacht)
Hangt nog aan de draad: literatuur.
Hanssen: In Londen heb ik We Should All Be Feminists van de Nigeriaanse schrijfster Chimamanda Ngozi Adichie gekocht, dat de tekst van haar TED Talk bevat. Dat miniscule boekje sluit voor mij aan bij de roman Khomeini, Sade en ikvan de Iraanse Abnousse Shalmani. Op haar achtste is zij met haar ouders gevlucht voor het regime van Khomeini omdat ze zich niet wilde neerleggen bij dictaten zoals de sluier. Ze laat zelfs haar blote kont zien aan de religieuze politie. In Frankrijk, waar ze gaat wonen, maakt ze vervolgens de opkomst van de radicale islam mee – precies het juk waarvan ze dacht verlost te zijn. Zo raakt ze in de ban van de libertijnse literatuur van markies de Sade, het totale tegenovergestelde. Bij beide schrijfsters gaat het om het losbreken uit patriarchale structuren, of die nu religieus, cultureel of politiek zijn. Ik vond het interessant hoe die Iraanse en Nigeriaanse vrouwen tot dezelfde conclusies kwamen als ik in mijn tentoonstelling. Alleen stellen we die vrijheidsbeperkingen elk op onze manier aan de kaak.
Vandaar dat je uit de Biënnale van Venetië niet Luc Tuymans wil ophemelen maar wel kunstenares Njideka Akunyili Crosby, toevallig ook een Nigeriaanse.
Hanssen: Ik vond La pelle van Tuymans prachtig maar vind het interessanter om even deze vrouw te highlighten, ook al omdat ik getroffen was door haar werk: grote acrylschilderijen opgebouwd uit collages. Njideka Akunyili Crosby woont in LA en verwerkt westerse en Nigeriaanse invloeden in wat ze doet, waardoor nieuwe identiteitsruimtes ontstaan. Dat vind ik verrijkend. Voor haar bestaat een individu uit een opeenstapeling van verschillende persoonlijkheden. Opnieuw een vrouw die zich niet in een hokje laat opsluiten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
