Ook Radio 1-presentatrice Annelies Moons kent van die dagen dat de omstandigheden je voor de wielen komen rijden. Maar halfweg de nanoen hebben we toch een directe lijn met de stem en gids van Culture Club te pakken.
Annelies Moons: Ik ben ook maar twee dagen per week op de VRT, dan is zo’n dag sowieso snel gevuld. De rest van de tijd sta ik in Buchbar, de boeken- en-koffiewinkel die ik samen met mijn man in Antwerpen run. Sinds mijn burn-out werk ik harder dan ooit, maar toch schenkt deze situatie me een vreemd soort vrijheid: als ik in de ene job bezig ben, denk ik niet aan de andere. En toch sluiten de twee – cultuur dus – goed bij elkaar aan. Mocht ik me bij de VRT hebben moeten specialiseren in pakweg het havenbeleid, dan zou de combinatie een stuk moeilijker zijn. Om maar iets te zeggen: we verkopen alleen boeken die we zelf gelezen hebben.
Dan zijn we vanaf nu geheel bereid ons te laten inpakken.
Moons: Ik heb ook wel tijd voor audio, hoor. Ik luister tegenwoordig naar Becoming, het audioboek van Michelle Obama. Fantastisch. Ze heeft het zelf ingelezen, wat er dus op neerkomt dat ik zeventien uur – want zo lang duurt het – met Michelle Obama in de auto mag zitten. Al heb ik het boek er ook wel bij, voor als ik passages wil aanduiden. Verder volg ik veel podcasts. Eentje krijgt altijd voorrang als er een nieuwe aflevering is: Heavyweight, gepresenteerd door Jonathan Goldstein, een hilarische vent, ondanks zijn nasale stem. Het concept: er ligt iets op iemands hart en hij probeert die persoon te helpen. In een van de eerste afleveringen zat een vriend van hem die ooit een cd-box met oude bluesopnames aan iemand had uitgeleend maar dat ding nooit had teruggekregen. Die iemand had die nummers gesampled op een van zijn platen. Dat bleek Moby te zijn. (lacht) Hele goeie storytelling waarvoor ik alles laat vallen.
Nu zijn we wel afgeweken van het deskundige advies dat je nog in petto had.
Moons: Ik wilde een recente vertaling aanstippen. Eerst dacht ik dat je Normale mensen van Sally Rooney zou kunnen wegzetten als een romantisch verhaal, omdat er een relatie in centraal staat. Maar ze kan zó schoon hele kleine dingen in de menselijke interactie beschrijven… Zoiets had ik nog nooit gelezen. Mensen die elkaar goed kennen, ontwikkelen een taal onder elkaar, ook fysiek. Dat wordt bij acteren gauw vergeten. Rooney heeft wél oog voor die dynamiek, die geloofwaardigheid. Een beetje voyeuristisch, maar je komt wel veel dichter bij de personages.
Je houdt toch ook nog tijd over om al eens een tv-reeks in je weekschema te schuiven.
Moons: Eentje waarnaar ik sinds mijn twaalfde altijd wel aan het kijken ben – neen, niet Thuis. (lacht) Er zijn van Gilmore Girls maar zeven seizoenen gemaakt, dus ik ken die hele serie intussen uit het hoofd. Maar de bijzondere reden waarom ik die steeds opnieuw bekijk, is dat ze vol zit met culturele referenties: naar literatuur, kunst, tv… Het leuke is dat ik elke keer meer van die referenties herken. Dat geeft me het aangename gevoel dat ik slimmer word. (lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier