‘Drie mannen en een stoel’ van Christian Oster: een broeierige roadtrip vol meubels en hartstocht

De Franse topauteur Christian Oster laat zijn personages een olijke paringsdans uitvoeren. Wie mag, wanneer de muziek stopt, op de liefdesstoel zitten?

Marie wil haar stoel terug. Twee jaar na hun relatiebreuk belt ze haar ex Serge op, die, blij verrast door haar telefoontje, pardoes moet gaan zitten. Op de stoel in kwestie. Marie hoeft maar met haar vingers te knippen want Serge heeft na al die tijd nog steeds een boontje voor haar. Tuurlijk mag ze haar huisraad terug en hij gaat gretig op haar aanbod in om langs te komen op Corsica – de tweedaagse rit vanuit Parijs neemt hij er graag bij. Prompt belt Serge zijn tennisvriend Marc op om hun partijtje af te zeggen maar de beleefdheid vaart haar eigen koers en Serge nodigt Marc mee uit voor de roadtrip. Marc vraagt op zijn beurt een vriend mee, de voormalige koorddanser Kontcharski. Voor Serge het goed en wel beseft zit het bizarre trio in de auto richting Nice, waar ze de veerboot moeten nemen met, vastgesjord op de achterbank, de bewuste stoel.

De rit verloopt voorspoedig, langs péages en tankstations, tot Marc een blauwe Ford spot met daarin – vermoedelijk – die ene Parijse vrouw op wie hij al maanden een oogje heeft. Hij kent haar enkel van de metro, waar ze elkaar soms kruisen, maar een genster kan voldoende zijn om het hart te doen ontvlammen. Een kleine achtervolging leidt helaas tot niets en ondertussen keuvelen de heren verder over de liefde, het belang van natuurschoon langs de autosnelwegen en het wankele bestaan van een koorddanser, altijd slechts één misstap van de dood verwijderd.

En de stoel? Die bewijst zijn dienst tijdens de overtocht naar Corsica. Terwijl alle kleinzielige toeristen om een strandbedje vechten, zeulen de heren hun eigen stoel van dek tot dek mee zodat ze om beurten kunnen verpozen. Het is een meesterlijke scène van de Franse auteur Christian Oster, die hier bewijst hoe absurd ons dagelijks leven kan aanvoelen.

Eenmaal op Corsica ontspint zich een ontroerend liefdesdrama waarin Oster laat zien hoe kinderlijk complex mannen en vrouwen met elkaar kunnen omgaan. Zoals je in een romantische komedie op de eerste zoen hoopt en op de stommiteiten vloekt die toekomstige minnaars uit elkaar houden, zit je hier te supporteren voor de knullige Serge, die op het eiland plots moet kiezen tussen twee vrouwen – of is de mysterieuze Louise slechts een fata morgana, opgeroepen door de broeierige hitte?

Zelfs lang nadat je deze korte roman uit hebt, blijven sommige beelden je trouwens tergen. (Wat met de eenzame koorddanser? Hoezo duikt die blauwe Ford weer op?) Oster hanteert daarnaast een unieke stijl waarin hij verschillende taalregisters in een vloeiend parlando giet, met daartussen pijnlijke precieze zinnen die van het blad splinteren. Dit boekje vonkt als een vuurkorf op een lauwe zomeravond.