Nu De slimste mens achter de rug is, kan sopraan Astrid Stockman zich eindelijk weer wijden aan de nobele zangkunst. alhoewel.
Dag Astrid. In welke bezigheid stoor ik je?
Astrid Stockman: Ik was wat administratie aan het doen voor Stokman & Vos, het ensemble waarmee ik, Liesbeth Devos – ook een sopraan – en accordeonist Stijn Bettens onder meer optreden voor senioren in woonzorgcentra. We brengen een mix van licht klassiek en oudere Nederlandstalige pareltjes die iedereen kent, zoals Margrietje van Louis Neefs of Twee motten van Dorus.
In je agenda staan ook enkele opvoeringen van Be My Superstar, een interactieve opera van Opera Ballet Vlaanderen.
Stockman: Het is geen jongerenvoorstelling, maar we wilden wel graag iets maken dat scholieren aanspreekt. Be My Superstar gaat over (cyber)pesten, en wat dat doet met het slachtoffer. Je komt binnen in een black box waar een technofuif aan de gang is. Daar gebeurt iets waardoor enkele jongeren die deel uitmaken van het stuk mij slutshamen. Het gebeurt vaak dat het publiek hen daarin bijtreedt. Na die confrontatie gaat het meer de poëtische kant op, met uiteindelijk een onverwachte twist.
Als ik even een wondermooie uitspraak van jou uit Humo mag lichten: ‘Ik voel altijd en overal de behoefte om mezelf op te vullen met schoonheid en ontroering.’
Stockman: Ik word graag geraakt, want dan voel ik dat ik leef. Daarom doe ik aan cultuur, niet alleen uitvoerend maar ook genietend. Ik was vorig jaar onder de indruk van de nieuwe Tarantino, Once Upon a Time… in Hollywood. De eerste twee derde van de film krijg je een trage, bevreemdende karaktertekening van enkele intrigerende personages gespeeld door steengoeie acteurs – Leonardo DiCaprio en Brad Pitt. Maar dat laatste deel is zó absurd en onverwacht, doordat Tarantino een alternatief einde creëert voor de historische moord op Sharon Tate, dat ik de hele tijd luidop heb zitten te lachen. Heerlijk, door die verwondering meegesleurd worden.
Schateren zit er bij het verzameld werk van Jotie T’Hooft minder in.
Stockman: Hij stond voor rock-‘n-roll in de Vlaamse poëzie: een tragisch leven, getormenteerd, drugs, jong gestorven. Dat Verzameld werk is een heel dik, zwart boek vol proza dat bijna in een stream of consciousness is geschreven, en uiteraard gedichten waarin je merkt dat die man heel donker van hart en ziel was, maar tegelijk veel licht toeliet in de manier waarop hij naar de wereld keek, heel veel tederheid en fijngevoeligheid ook. Prachtig.
Welke plaat schalt tegenwoordig het vaakst door je woonkamer?
Stockman:Norman Fucking Rockwell! Ik ben al lang fan van Lana Del Rey vanwege die nostalgische vibe, ook weer rond het oude Hollywood. Vroeger speelde ze zo’n beetje de decadente lolita en verleidster. Nu zingt ze over haar soms wanhopige zoektocht naar liefde, over de monsters onder haar bed die ze nooit heeft kunnen wegjagen. Maar ze stelt zich evengoed op als een sterke, moderne vrouw, of als baken voor emotioneel onbeholpen mannen. Een heel intieme, geloofwaardige plaat.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
