Ze lieten veel te lang niets meer van zich horen, maar vandaag eisen ze hun status als één van de opwindendste rockbands van dit tijdsgewricht weer nadrukkelijk op.
En hoe. Naar het concert van Afghan Whigs op Cactus kijken was zoiets als met lucifers spelen in een loods vol licht ontvlambare chemicaliën. ‘Onze tijd is beperkt, laten we dus maar opschieten’, stelde zanger Greg Dulli voor. En zo geschiedde. Tijdens de 75 minuten die volgden lieten The Whigs geen enkele steek vallen.
PLUS
Anno 2014 zijn van de oorspronkelijke line-up van Afghan Whigs enkel nog frontman Greg Dulli en basisst John Curley over, maar de geest van de band is bij het huidige sextet nog altijd méér dan intact. De Whigs speelden een set vol bloeddoorlopen passie en vanaf ‘Parked Outside’ deelden ze zoveel moordende uppercuts uit dat ruim de helft van het publiek na drie songs al in de touwen hing.
De wall of sound van de groep, waarop niet minder dat drie (!) gitaristen hun duivels ontbonden, werd verrijkt door een multi-instrumentalist die afwisselend viool, cello en piano speelde. Maar de man die in Brugge de muzikale guerilla-aanval leidde, was zonder enige twijfel Greg Dulli zelf. Lang geleden dat we vrouwelijke hormonen nog zo eensgezind op hol wisten slaan als toen de man op het podium verscheen.
De songs uit ‘Do To The Beast’, de onlangs verschenen come-backplaat van Afghan Whigs, vormden de ruggengraat van de set en vielen tussen de klassiekers beslist niet uit de toon. ‘The Lottery’, ‘Royal Cream’, ‘I am Fire’, ‘Lost in the Woods’ en ‘It Kills’ (dit laatste met Dulli aan de piano) wisten, dank zij hun energie en intensiteit, moeiteloos te overtuigen. En dat gold ook voor het iets tragere, door Roy Orbison geïnspireerde ‘Algiers’, al wist Dulli de hoogste noten niet altijd van de balk te plukken. Maar ach, wie bel canto verwachtte, had wel een kaartje voor de Munt gekocht. “Let’s play Crazy Horse”, riep de zanger enthousiast, en inderdaad, de geest van Neil Young was tijdens dit nummer nooit ver weg.
Fans van het oudere werk van Afghan Whigs bleven echter niet in de kou staan. Uit ‘Gentlemen’ gelichte splinterbommen als ‘Fountain & Fairfax’ en ‘Debonair’ lieten een bloedspoor achter dat zelfs de aanwezige medewerkers van het Rode Kruis even uit hun evenwicht bracht. ‘Going To Town’ en ‘My Enemy’ (uit ‘Black Love’) klonken al even verschroeiend. Naar goede gewoonte verweefde Dulli fragmenten van bekende en onbekende nummers met zijn eigen songs. Dit keer herkenden we onder anderen stukjes Bobby Womack en Fleetwood Mac.
Mark Lanegan, die tijdens zijn eigen set Greg Dulli al op het podium had uitgenodigd, mocht uiteraard ook even meedoen. Dat leidde tot een puike versie van ‘The Stations’, uit ‘Saturnalia’, een plaat die beide heren enkele jaren geleden opnamen als The Gutter Twins. De violist voegde er een oriëntaals aandoend motiefje aan toe, dat de aanloop vormde tot de majestueuze afsluiter ‘Faded’. Het was veel te snel afgelopen, maar onze eustachiusbuizen waren na de overrompelende doortocht van Afghan Whigs wél keurig ontkalkt.
“What a beautiful night in a beautiful town in a beautiful world”, zei Greg Dulli tot afscheid. Geen mens die het in zijn hoofd haalde hem tegen te spreken.
MIN
Kom kom, zó gaan we niet beginnen.
HOOGTEPUNTEN
Er waren er massa’s, maar ‘Fountain and Fairfax’, ‘Debonair’, ‘Going To Town’, ‘Royal Cream’, ‘My Enemy’ en ‘Lost in the Woods’ waren absolute piekmomenten.
QUOTE van Greg Dulli
“Net vroeg me iemand of we vanavond ook een cover zullen spelen. Zeker, dit is een song van één van mijn favoriete bands.” En vervolgens zette hij ‘On the Corner’ in, van zijn andere groep, The Twilight Singers.
DE SETLIST
Parked Outside / Matamoros / Fountain and Fairfax / Going To Town / The Lottery / On The Corner / Algiers / Royal Cream / I Am Fire / Debonair / It Kills / Something Hot / My Enemey / Lost In The Woods / The Stations / Faded.
Dirk Steenhaut
