CREATIEF VLAANDEREN MAAKT DE BALANS OP VAN DE VOORBIJE MAANDEN. FILM- EN THEATERREGISSEUSE NATHALIE TEIRLINCK VERRIJKT MOMENTEEL DE BIOSCOOPZALEN MET HAAR EERSTE LANGSPELER LE PASSÉ DEVANT NOUS.
De tussenstand
Zonder wie of wat zou jouw film er anders hebben uitgezien?
NATHALIE TEIRLINCK: Door een nieuwe theaterproductie die nu al even in de steigers staat, heb ik me weer ongegeneerd mogen onderdompelen in de wereld van Raymond Carver. Vooral het boek What We Talk About When We Talk about Love was een herontdekking. Doordat hij zo filmisch schrijft en zijn taal zo puur is, ben ik de dingen misschien wel anders gaan aanvoelen. Hij slaagt erin om zowel over banale dingen als over iets diepmenselijks te praten zonder een woord te veel te gebruiken. Met taal stilte creëren, dat vind ik toch uniek. Op filmvlak heeft Steve McQueen – de regisseur – mij stevig van mijn sokken geblazen. Hoe kan ik narratief aan de slag zonder mezelf te verloochenen? Hoe bouw je een verhaal visueel op? In zijn werk vond ik daar antwoorden op.
Doe je dat wel vaker, iets herlezen of herbekijken, onderlaagjes proberen bloot te leggen?
TEIRLINCK: Ja, met een zeker schuldgevoel. (lacht) Michael Haneke bijvoorbeeld blijft een grote inspiratiebron voor mij, vanwege dat irrationele dat altijd in zijn films zit, en omdat hij de duistere kant van de mens belicht. Het bijzondere aan film is dat we in dat medium kunnen opgaan in de dingen waar we heel erg bang voor zijn.
Om nog wat langer in de cinefiele sfeer te verpozen: welke recente titel zul je niet gauw vergeten?
TEIRLINCK:Manchester by the Sea van Kenneth Lonergan. Ik heb sowieso een groot zwak voor acteur Casey Affleck , en wat hij hier weer doet, is ongelofelijk. Die film zit de personages heel dicht op de huid, zonder melodramatisch te worden.
Voor Le passé devant nous verzocht je John Parish om muziek te schrijven. Dat duidt ook op een bovengemiddelde interesse voor dát medium.
TEIRLINCK: Wel, naar het concert van Bob Dylan in april kijk ik heel hard uit. Ik hou enorm van zijn vorige plaat Fallen Angels: een mooie melancholy mood waarbij je een boek kunt lezen, met een glas wijn. Maar eerlijk: voor mij had eerder Leonard Cohen die Nobelprijs mogen krijgen. Die brief van vorig jaar naar zijn stervende ex Marianne heeft mij helemaal stil gekregen: hij voelde dat hij haar weldra zou vervoegen in de dood. En uiteraard – en daar komen we bij Parish uit – draag ik PJ Harvey al lang in mijn hart. Altijd weet ze de harde realiteit van het leven om te zetten in prachtige nummers.
Je zoekt graag de culturele roes op, lijkt me.
TEIRLINCK: Ja. Dat kan al beginnen door in de auto te zitten en te denken: straks kijk ik thuis naar Les revenants of Bates Motel. Maar ken je The Staircase? Een documentairereeks over het moordproces van een auteur die zijn vrouw van de trap zou hebben gegooid. Een razend interessante inkijk in het Amerikaanse justitiële systeem, en wat je kunt doen met heel veel geld. Veel prikkelender dan een gewone whodunit. Heel intelligent gemaakt, maar verbazend weinig bekend. Dus blijf ik die reeks maar mensen door de strot duwen. (lacht)
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
