Zet de zomerkriebelsplaat ‘Into the Blue’ van Aaron Frazer op aan de rand van het zwembad

Soulromanticus Aaron Frazer ziet tegenwoordig de zon zakken in LA, en maakte van zijn tweede album de perfecte zomerkriebelsplaat.

Van New York naar Los ­Angeles, het is een traject dat vele ­muzikanten Aaron Frazer hebben voorgedaan. Van Oost naar West, de betonnen jungle inruilen voor zand en palmbomen, het grijs achterlaten ten voordele van zonovergoten blauw. Into the Blue, de titelsong van zijn tweede album, schreef zichzelf.

Op die track horen we een ­slome, analoge drumbeat zoals Madlib die zou verknippen tot hiphop, een gitaar en een ­koortje die zijn overgewaaid uit een spaghetti­western, meeslepende strijkers en natuurlijk de smette­loze falset van Frazer zelf. Een stemgeluid dat hij voor het eerst demonstreerde bij Durand Jones & The Indications, de retrosoulformatie waarin hij zingen (zowel vooraan als in de achtergrond) combineert met drummen. Drie jaar ­geleden debuteerde Frazer solo met de langspeler ­Introducing…, ingeblikt met Dan Auerbach van The Black Keys aan de knoppen.

Deze keer lagen de studioteugels in handen van Alex Goose, een producer met rappers als Vince Staples, Freddie Gibbs en Brockhampton op zijn cv. En dus doen ­samples hun intrede in het vintage ­universum van Aaron Frazer: Fly Away is opgebouwd rond een gelijknamig hitje uit 1992 van het mannelijke r&b-kwintet Hi-­Five, de zeemzoete violen in Thinking of You zijn hoorbaar in een lusje gedraaid. Die ingrepen doen overigens geen afbreuk aan de klassiek georiënteerde songsmid die Aaron Frazer is, of de organisch geteelde sound waar hij zich bij voorkeur op beroept. Payback, bijvoorbeeld, is een lekker ­primitieve nothern-soulstamper met ­scheurende fuzz­gitaar, I Don’t Wanna Stay dan weer een ouderwetse, op doowop geënte sleper waarin de ­symfonische op­rispingen ­herinneren aan pakweg The ­Delfonics of Rotary Connection.

Soul uit de sixties en ­seventies blijft het voornaamste referentie­punt, maar Aaron ­Frazer durft ook artistiek uit te weiden op Into the Blue. Het tropisch wuivende Dime (Spaans voor ‘zeg ‘t eens’) is een smachtend duet met de Mexicaanse zangeres Cancamusa en Time Will Tell zet vier minuten lang koers richting de harmonieuze soft­rock waar ze in Californië sinds The Doobie ­Brothers een patent op hebben. Feestje aan de rand van een zwembad binnenkort? Zet vooral Easy to Love op de playlist. Of gewoon meteen deze integrale zomerkriebelsplaat. ‘Hemelsblauw op jou’: schrijf dát ­deze ­vakantie eens op een postkaart voor uw ­geliefde.