Met ‘Bow to Love’ bewijst Isobel Campbell definitief dat ze ook zonder wijlen Mark Lanegan weet te raken

Na vier jaar is Isobel Campbell terug. Voorgoed zonder het beest.

De schone en het beest: toen Mark Lanegan in 2022 stierf, werd de wereld er nog eens op gewezen dat hij als grommend, intimiderend heerschap ooit drie tedere indiefolk­platen met la belle ­Isobel ­Campbell had gemaakt. Twee winters ­eerder was Campbell na jaren van persoonlijke en ­professionele tegenspoed nog eens van een soloplaat bevallen, het fraaie There Is No Other. En nu is er Bow to Love, voor het eerst sinds lang werk dat je meer op zijn eigen ­merites kunt beoordelen in plaats van het op de randomstandigheden te moeten kaderen.

De Schotse, inmiddels naar de States geëmigreerde Campbell heeft nog steeds een boon voor licht psychedelische folkpop die ze met electrostrooisel verrijkt. Klinkt niet bijzonder opwindend, maar dat is hooguit een handvol keren zo. Hoe het bedeesde Do or Die in pastorale pracht openbloeit en de fiddle in Spider to the Fly die ­dynamiek aanzwengelt, is alleszins mooi. Ook de broeierige electro­drone van Take This Poison springt eruit.

Het uptempo 4316 is zowel donzige krautpop als een duimpje omlaag voor de hersendodende aspecten van social media. In de numerologie symboliseert het getal 4316 moed, openheid en aanpassingsvermogen. Geen eigenschappen die je met fervente X’ers associeert.

Campbells frêle fluisterzang bevindt zich in hetzelfde rayon als Jane Birkin, Astrud ­Gilberto en Vashti Bunyan – toch een beetje de delicatessen­hoek. Niet dat dat haar tegenhoudt om ongezouten te melden wat haar niet zint. Dat gebeurt zelfs al binnen de eerste dertig ­seconden: ‘Quit stepping on my heart, you son of a bitch.’ Moest er nog een song over toxische mannelijkheid zijn? Everything Falls Apart, klaar terwijl u wachtte. In Second Guessing vraagt Campbell zich perplex af hoe we zijn aanbeland in een tijd waarin zelfs de feitelijke waarheid ter discussie staat: ‘Two steps forward, three steps back/ It’s crystal clear we’re headed down the wrong track.’

Maar uiteindelijk manoeuvreert Campbell zich wel naar een hoopvolle slotsom. Dat gevoel spreekt uit de moederlijk door je haar strijkende gitaarmelodie van You (dat wel sterk verwant is aan het openingsnummer uit Bert Jansch’ L.A. Turnaround). Voor de slechte ­verstaanders voegt ­Campbell aan haar palmares van verrassende covers (van Cher en Bee Gees tot The Moody Blues en Tom Petty) nu Why Worry van Dire Straits toe. Dat ze, net als op de rest van Bow to Love, groot gelijk heeft.