Met Goldband naar Rock Voor Specials: ‘Was je bang? We zijn hartstikke lief, hoor’

We liepen een dag mee met Goldband, de Nederlandse groep die razend populair werd met postironische nederpop, shows waar al eens iets fout loopt en héél chaotische interviews. ‘Is dat onze reputatie? Wat leuk!’

Donderdag 27 juni, 14.22.

Onder luid getoeter komt het busje van Goldband toe aan de Gentse Music Mania. De groep rond Milo Driessen, Boaz Kok en Karel Gerlach houdt in de platenwinkel een signeersessie om hun nieuwe plaat, Samen tegen elkaar, te promoten. Het is een warme dag en ook al is hun bezoek pas die ochtend aangekondigd, er staat al een rij fans aan te schuiven nog voor de deuren openen.

Er zijn studenten, een paar mannen met camera’s en een man van middel­bare leeftijd met een T-shirt van een Goldband-tournee uit 2022. Hij is gisteren naar hun try-outshow in Genk geweest, vertelt hij, en dat was de 50e keer dat hij de Nederlanders op een podium zag. Indrukwekkend, vooral omdat Goldband nog niet zo heel lang bezig is. In Gent wil hij zijn merch laten tekenen en vanavond gaat hij, net als ik, naar Goldbands show op Rock voor Specials in Evergem.

De band brak tijdens de pandemie door met de debuutplaat Betaalbare romantiek. De drie leerden elkaar kennen via hun vaders, die stukadoors waren – ze werkten ook zelf in de bouw. Op de condoleancedienst van Milo’s moeder in Pip, een nachtclub in hun thuisstad Den Haag, beloofden ze elkaar plechtig dat ze samen muziek zouden maken. In een mum van tijd veroverde Goldband Nederland en België met hits als Noodgeval en Witte was, met nektapijtjes, met teksten als ‘Eerst zei ze nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee/ Toen zei ze ja’, met sterke liveshows en met een occasioneel mediarelletje. In 2022 speelden ze als eerste act ooit in één zomer op zowel Rock Werchter en Pukkelpop als Tomorrowland. Een jaar later stonden ze opnieuw op alle belangrijke festivals, verkochten ze de Lotto Arena twee keer uit en wonnen ze de Popprijs en drie Edisons, de Nederlandse tegenhanger van de MIA’s.

Vorige maand bracht Goldband zijn langverwachte tweede plaat uit, Samen tegen elkaar. Muzikaal gaat het album alle kanten op. You and Me is een trancepopschijf, Sex een platte discotrack met de slagzin ‘Ik wil met jou naar bed/ Groetjes Milo, Bo en Kareltje’ en Adem in is een meditatienummer. (Blijkbaar heeft Milo een heel kortstondige carrière gehad als schrijver van meditatiecursussen.) Inhoudelijk lijkt het album de balans op te maken van wat de groep de afgelopen jaren zoal heeft meegemaakt. ‘Je luistert nu naar Goldband/ Een band die op het punt staat te imploderen’, klinkt het in de intro. ‘Wat bedoelen jullie daarmee?’ vraag ik wanneer we na de signeersessie even samenzitten voor een interview.

Boaz Kok: (droog) Imploderen is natuurlijk het omgekeerde van exploderen. (gelach)

Milo Driessen: We zijn de afgelopen jaren geëxplodeerd. En nu gaan we imploderen. Maar het is vooral theatraal bedoeld. We hebben nooit getwijfeld of Goldband zou blijven bestaan, maar er zijn wel een aantal momenten geweest waarop we even elkaars handen moesten vastpakken en zeggen: jongens, het komt goed.

Jullie maken er geen geheim van dat het geen makkelijk schrijfproces was. Maar Rubber en asfalt was een keerpunt. Door dat nummer klikte alles in elkaar.

Karel Gerlach: We waren op dat moment al even bezig en hadden een reeks vrij poppy nummertjes geschreven. Maar plots vroegen we ons af: is dit wel wat we willen? Vinden we dit vet? En toen kregen we het idee om een week lang een heel andere soort muziek te maken. Muziek die je niet meteen met ons zou associëren. Zo is Rubber en asfalt ontstaan.

Er staan een hoop verschillende genres op de plaat. Ik kom naar huis is bijvoorbeeld een gitaarnummer.

Driessen: Ja, wat vond je daarvan?

Ik was verschoten, maar ik vond het een mooi nummer.

Driessen: Wat betekent dat?

Ik was verrast.

Driessen: Oh.

Klopt het dat jullie het album in België hebben geschreven, in een airbnb met zwembad in Ukkel?

Driessen: Ja. Dat was de mooiste plek op aarde.

Kok: We hadden het er net nog over. Bijna geen enkele van de tunes die we op Vlieland hebben gemaakt, heeft het album gehaald. Ik denk dat het komt door die ufo die we daar hebben gezien.

Een ufo?

Gerlach: We hebben iets gezien dat we niet kunnen verklaren. We zagen iets dat heel lang, heel snel over het water scheerde. Iets heel zieks. En het lag niet aan mij. (lacht)

***

Halverwege ons gesprek draagt Boaz de geluidstechnicus op om een ‘jonko’ voor hem te draaien. Milo verdwijnt even om een ventilator te halen. En Karel zit onophoudelijk snoepjes te eten. Interviews met Goldband zijn altijd een beetje een avontuur. Er worden zijsprongetjes gemaakt, gekke metaforen gebruikt en je weet nooit helemaal zeker of ze je in de maling nemen of niet. In een Nederlandse talkshow switchten ze dit voorjaar voortdurend naar het Engels, en de host, die niet mee was met de Nederlandse memecultuur, begreep niet dat ze Boyd Hoek nadeden, een influencer die op Tiktok viraal ging om zijn bijzonder taalgebruik.

Ik ben ook niet mee met de Nederlandse memecultuur. ‘Ik moet zeggen dat ik best zenuwachtig was’, beken ik.

Kok: Was je bang?

Jullie hebben niet de reputatie de makkelijkste interviews te geven.

Kok: Ah. We zijn hartstikke lief, hoor.

Driessen: Is dat onze reputatie? Wat leuk!

Donderdag 27 juni, 17.50.

‘Hoe vouw jij je T-shirts op?’

Ik weet niet wat ik precies verwacht had van een etentje met Goldband, maar ik had níét gedacht dat ik wat huishoudelijke vaardigheden zou bijleren.

Er zijn enkele uren verstreken en nadat onze fotograaf en ik te hulp zijn geschoten in de zoektocht naar een geschikt restaurant, zitten we in Faja Lobi in Gent. Wij, dat zijn Karel, Milo en Boaz, enkele managers, Goldbands huisdichter Dario, de geluidstechnicus annex chauffeur, Liesbeth en Mara – twee vriendinnen die meezingen tijdens sommige nummers –, onze fotograaf en ik.

Ik was op een en ander voorbereid toen ik de opdracht kreeg om Goldband een dag te volgen. Want Goldband, dat is de band die tijdens een show per abuis een zak stuc leeggooide in het publiek, waarna mensen met longklachten naar de dokter moesten. (‘Het toppunt van miscommunicatie’, zegt Karel. ‘Mijn lievelingsverhaal’, aldus Milo.) Op Rock Werchter 2022 sprong Boaz van het podium, brak hij zijn voet, maar bleef hij desondanks voortzingen. En begin vorig jaar belandde de band in een mediastorm toen Milo op het podium een zakje drugs op zijn hand leegschudde en opsnoof. En dat zijn dan de dingen die je als buitenstaander te zien krijgt.

Maar de dag verloopt… beschaafd. Na de signeersessie gaan de mannen winkelen en het grootste deel van het etentje wordt besteed aan een demonstratie T-shirt vouwen. Wie kan het nieuwe T-shirt van Milo het snelst (Mara) dan wel het traagst (manager Dominique) opvouwen? Waarna er druk wordt gediscussieerd over de correcte manier om sokken op te plooien. (Voor wie het zou interesseren: plat naar binnen gedraaid, zo kun je ze het makkelijkst stapelen in de kast.) Gebeurde er dan niets buitensporigs? Toch wel, socialemediamanager Jessy glijdt plots als een slang over de tafel. Dat doet hij altijd, zo blijkt. Meestal naakt. Maar speciaal voor ons houdt hij zijn kleren aan. Beschaafd, dus.

Donderdag 27 juni, 19.23

We rijden een paar keer verkeerd, maar uiteindelijk bolt het tourbusje toch netjes op tijd de parking van Rock voor Specials op. Karel, Milo en Boaz en co lopen met hun tassen naar de twee containers die dienstdoen als backstage. Hun muzikanten – producer en multi-instrumentalist Wieger Hoogendorp, percussionist Isaï Reiziger en bassist Finn Meulenbeld – zijn er al.

Vanavond speelt Goldband voor het tweede jaar op rij op Rock voor Specials, een festival voor mensen met een beperking en hun begeleiders. Het vindt midden in een woonwijk plaats, de wc’s zijn iets groter dan gewoonlijk en er liggen platen op de grond zodat rolstoelgebruikers zich vlot kunnen verplaatsen, maar verder lijkt Rock voor Specials op elk ander festival.

Goldband is zopas begonnen aan zijn ‘kleinste tour ooit’, een reeks try-outs in kleinere zalen waar de band de nieuwe nummers inoefent in de aanloop naar hun grote zaal- en festivalshows. Deze zomer staan Lowlands, Pukkelpop en Sziget op het programma, dit najaar volgen enkele optredens in de Ziggo Dome in Amsterdam en het Sportpaleis in Antwerpen – de grootste shows in hun carrière tot nu toe. Voor het eerst sinds de pandemie staat Goldband niet op zo goed als elk zomerfestival in België en Nederland. Na enkele jaren van bijna onophoudelijk touren kondigden ze dit voorjaar aan ‘het iets rustiger aan te doen’. Wat blijkbaar een beetje mislukt is.

Gerlach: We wilden het wat subtieler aanpakken. Geen shows meer spelen en focussen op de plaat. En zo een rustiger jaar of een rustigere zes maanden inplannen. Maar dat is dus flink mislukt.

Driessen: Kankerziek eigenlijk. (lacht) Laten we even chill doen, dachten we, we plannen alleen die paar grote shows in en dan is het enige wat we moeten doen het album op tijd af krijgen.

Kok: Hoe fucking naïef zijn we?

Driessen: Dat geldt ook voor Luka en Do (de managers, nvdr.). Dat lukt wel, dachten ze, een beetje gas geven. (lacht) Oh, wat erg eigenlijk.

Kok: Zullen we hen ontslaan? (grijnst)

Donderdag 27 juni, 21.45

Een half uur voor de show. Goldband en zijn entourage verzamelen in de backstage. Uit de boxen klinkt cumbia en de sfeer is uitgelaten. Liesbeth gaat op zoek naar een strijkijzer. Milo spijkert nog snel zijn Spaans bij via Duolingo. ‘Anders ben ik mijn streak kwijt.’ Dario kleeft de tekst die hij meteen zal voordragen – als huisdichter kondigt hij de band aan – in een zwart boekje. ‘Zo lijk ik op een echte schrijver’, zegt hij.

‘We hebben allemaal onze eigen ritueeltjes voor een show’, vertelt Karel. ‘En dat kan soms heftig zijn. Boaz is heel luidruchtig als hij zenuwachtig is.’ Een uurtje geleden was hij nog ijsblokjes naar Milo aan het gooien. ‘Ik moet rusten en heb stilte nodig.’ En Milo? ‘Die moet altijd naar het toilet.’

In de coulissen gaan ze een laatste keer allemaal samen in een cirkel staan. Ik geef nog snel mijn riem aan Karel, wiens broek afzakt. Boaz geeft een peptalk. Tussen het gejoel door vang ik daar flarden van op, zoals ‘we gaan gewoon ons best doen’ en ‘we gaan het weer warm krijgen’ – het is intussen donker en flink afgekoeld. Er wordt geknuffeld, iedereen wenst elkaar succes en op de tonen van Rommel rennen Boaz, Milo en Karel een voor een het podium op.

Veel tijd om de nieuwe nummers in te studeren had het publiek niet – de plaat is op dat moment nog maar twee weken uit – maar toch is iedereen snel mee. Er wordt gedanst, tijdens Sex mogen mensen mee het podium op en iemand houdt een bordje in de lucht met daarop ‘I <3 Goldband’. Op een bepaald moment gaat er zelfs een rolstoel de lucht in. Een Goldbandshow is tenslotte geen Goldbandshow als er niets door de lucht vliegt. Stuc, Boaz of een rolstoel.

***

Na afloop zit iedereen terug in de backstage. Op een technisch probleempje na, verliep alles zoals gepland. Er wordt nog wat gedronken – ‘afblussen’, noemt Boaz het – maar niet te lang, want straks moet iedereen weer de bus in. Zaterdag spelen ze in Breda, de volgende stop van ‘de kleinste tour ooit’. Er worden plannen gemaakt om daarna naar Pip te gaan, de Haagse nachtclub waar het allemaal begon.

‘Hoe houden jullie dat vol?’ vraagt Mara nog. ‘Ik ben nu al kapot.’

‘Zuipen en coke snuiven’, antwoordt Boaz met een grijns.

Het is een grapje. Of dat denk ik toch. Bij Goldband weet je het nooit helemaal zeker.