Een spirituele ervaring, een popster die goeie popsongs miste en een headliner die te veel plek innam: dit was de laatste dag van Rock Werchter 2024.
Lees al onze verslaggeving van Rock Werchter 2024 in ons dossier.
Tops
Een gezapig Belgisch begin van de dag
De indierockgroep Bluai zit aan exact honderd shows en mocht dat vieren door de main stage van Rock Werchter te openen. Eerlijk, hun zachte muziek is niet per se mijn smaak, maar op dag vier zat er al wat vermoeidheid in de benen en was het aangenaam om op zo’n kalme manier wakker gewiegd te worden. Vervolgens kregen we bij de jonge singer-songwriter Ise een beetje hetzelfde verhaal. Twee weken geleden studeerde ze nog af van het middelbaar, nu mocht ze op achttienjarige leeftijd als jongste vrouwelijke soloartiest ooit op Werchter spelen. Dat deed ze moederziel alleen, en met dank aan haar verrassend doorleefde stem wist ze het publiek een klein halfuurtje lang stil te krijgen. Daarna begaf ik me weer naar het hoofdpodium, waar het metaltrio Brutus me iets abrupter wakker mocht schudden. Al klonk hun muziek wijds en atmosferisch genoeg om me niet al te abrupt uit m’n roes te halen. De punky ritmes die soms door het geheel klonken, waren het shotje espresso dat ik nodig had om me door de rest van dag vier te sleuren.
Sampha helpt me het licht te zien
Ik ben geen spiritueel persoon, maar als ik dan toch naar een misviering zou moeten gaan, zou ik Sampha best geloofwaardig vinden als religieus leider. Toegegeven, de groovy ritmes en atmosferische producties hielpen zeker om me de weg naar het licht te tonen. Al was het toch vooral Sampha’s stroperige, troostende stem die de aandacht trok. Met al die ingrediënten zorgden Sampha en zijn liveband voor een dik uur aan sacrale soul waarop je zowel kon dansen als bidden. Eervolle vermelding voor Michael Kiwanuka die een uurtje later The Barn evenzeer in vervoering bracht met zijn filmische gitaarsoul.
Er voer bij Idles geen bootje met vluchtelingen over het publiek
Een dikke week geleden kwam Idles in het nieuws omdat tijdens hun set op Glastonbury, tijdens het pro-immigratienummer Danny Nedelko, plots een bootje met nagespeelde vluchtelingen over het publiek crowdsurfte. Achteraf bleek het om een stunt van Banksy te gaan waar de band zelf niets van af wist. Ongetwijfeld goedbedoeld, maar nogal bedenkelijk qua uitvoering. Bij hun set op Werchter mocht Idles gelukkig gewoon een uurtje politiek bewust raggen zonder invloeden van buitenaf. Naar Werchternormen brachten ze daarbij een hoop takkeherrie, waarbij de toevoeging van saxofoon aan hun geluidspalet voor een verrassende (atonale) noot zorgde.
Flops
De muziek van Zara Larsson
Zara Larsson past in hetzelfde rijtje als Bebe Rexha en Melanie Martinez: popsterren wiens namen ik regelmatig zie passeren, maar waarvan ik me geen enkel nummer voor de geest kan halen. Uit nieuwsgierigheid besliste ik toch eens Klub C binnen te wandelen om haar aan het werk te zien. En dat was niets een zo’n vervelende show. Visueel zat het leuk in elkaar en de Larsson toonde zich een enthousiaste performer. Dat maakt het des te jammer dat er één iets ontbrak om er een memorabel optreden van te maken: goede songs. Larsson refereert in haar nummers naar steeds andere periodes uit de popmuziek, zonder ooit echt haar tanden in een bepaalde sound te zetten. De zangeres serveerde muzikaal fastfood. Op het moment zelf kun je er makkelijk op bewegen, maar twee seconden ben je alles alweer vergeten door het gebrek aan coherentie of echt sterke hooks. En dat is het verschil tussen bijvoorbeeld Dua Lipa, die een dag eerder het hoofdpodium mocht afsluiten, en Zara Larsson die het met Klub C moest stellen.
De megalomane speelduur van de Foo Fighters
Op voorhand viel er lang en breed te lezen dat Lenny Kravitz extra tijd had gevraagd en daardoor een headlineset van twee uur zou spelen. Dat Foo Fighters van in het begin nog een half uur langer dan dat geprogrammeerd stond, leek iedereen maar normaal te vinden. Waarom?
Begrijp me niet verkeerd, ik snap waarom Foo Fighters een waardige festivalafsluiter is. Zelf ben ik misschien niet de grootste fan, maar Dave Grohl en de zijnen zijn charismatische performers en de band heeft een karrenvracht hits die gemaakt zijn om meegezongen te worden door volle festivalweides.
Maar langer dan twee uur? Ik zou zelfs mijn favoriete artiesten niet zo lang aan het werk willen zien – tenzij ze Swans heten, maar dat is een ander verhaal. De songs van Foo Fighter rocken lekker vlot maar meer dan dat doen ze ook weer niet. Na een tijdje heb je het wel gehoord. Wat een amusante headlineset kon zijn, is een ware uitputtingsslag geworden. Zo overdreven lang lang lekker rocken zonder meer te doen dan lekker rocken trek ik gewoon niet. Zouden we allemaal niet tevredenen naar huis zijn gegaan na een strakke, gecondenseerde set van negentig minuten?
Gelukkig toonde de band zich genadig door toch al een kwartier vroeger dan aangekondigd te stoppen. Volgende keer nog beter!
De muzieksmaak van mijn campingburen
De belangrijkste reden waarom ik blij ben dat Rock Werchter er weer op zit? Ik ga niet langer elke ochtend wakker gemaakt worden met It’s the End of the World as We Know It van R.E.M.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier