Jacques Derays La piscine blijft de ultieme zomerfilmfantasie, met dank aan Alain Delon en Romy Schneider in een geile bui.
Alain Delon en Romy Schneider die hitsig over elkaar kronkelen in en rond het zwembad, de zwoele zon van de Côte d’Azur, een scheut sensuele jazz en een in Franglais hijgende Jane Birkin… Nee, véél broeieriger is het sinds La piscine niet meer in de bioscoopzalen geworden, en ook 55 jaar na de release – de film kwam uit in 1969, l’année érotique – wordt Jacques Derays suspensedrama nog steeds aanbeden als een van de meest sensuele zomerfilms ooit. Op het voyeuristische af.
Het verhaal? Dat heeft weinig meer om het gebruinde lijf dan Delon en Schneider – die op dat moment al een poos géén koppel meer waren, wat op het dampende scherm evenwel geenszins is te zien. Alle intriges draaien rond laatdertigers Jean-Paul (Delon) en Marianne (Schneider) die volop genieten van hun vakantie, én vooral van elkaar, ergens in een villa met zwembad in de buurt van Saint-Tropez. Tenminste: tot Mariannes oude vlam Harry (Maurice Ronet) plots langskomt met zijn rode Maserati én met zijn achttienjarige pronkdochter Penelope (Jane Birkin). Lang duurt het dan ook niet vooraleer de gevoelstemperatuur bij alle vier nog een paar graden stijgt, al wordt nooit duidelijk wie nu precies wie aan het verleiden is en vooral: met welk motief.
Eerlijk is eerlijk: een grandioze psychothriller is La piscine – nu digitaal gerestaureerd zodat je elke zweetdruppel loepzuiver van Romy’s rug ziet rollen – eigenlijk nooit geweest. Veel plotpunten blijven rond het iconische zwembad zweven, Derays regie is eerder routineus dan avontuurlijk en sommige personages lijken uit een schunnige klucht weggelopen waar anno 1969 nog wél gewoon om mocht gelachen worden zonder dat je de moraalpolitie op je dak kreeg. Alleen ligt de blijvende aantrekkingskracht van deze klassieker die schaamteloos model stond voor François Ozons Swimming Pool en Luca Guadagnino’s A Bigger Splash niet in de psychologische complexiteit of ambigue profielschetsen, maar in de bedwelmende star power die van elk frame afspat. Dit is géén film met een male of female gaze, aangezien de camera even gretig aan mannen én vrouwen snuffelt. Het is fetisjcinema pur sang, met zijn sensuele setting en zwoele palet, en vooral met enkele van de meest mysterieuze en sexy figuren – Delon met zijn hemelsblauwe ogen en blinkende bovenlijf, Schneider gehuld in enkel een rode badjas – die ooit op het witte doek verschenen. Of zouden we hen in een krolse bui enkel hebben gefantaseerd?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
