Performer, choreograaf, en regisseur Wim Vandekeybus groeide op in een groot gezin, stichtte in 1986 een eigen dansgezelschap Ultima Vez en werd vader van twee zonen. In de documentaire ‘WIM’ onderzoekt Lut Vandekeybus de manier waarop haar broer die verschillende families in zijn leven elkaar laat ontmoeten. Een gesprek met de regisseuse over haar broer: “Ik zet Wim niet op een piédestal. Hij is geen god maar een gewone mens.”
Er zijn veel manieren om een portret te brengen van Belgisch choreograaf Wim Vandekeybus. Maar als zijn zus, had Lut Vandekeybus een bevoorrechte positie: “Andere mensen zouden een ode brengen. Maar dankzij onze broer-zusrelatie kon ik hardheid in de film brengen zonder hem af te breken. Ik kan veel verder gaan en voel automatisch waar de grens ligt.”
WIM toont ons de verschillende rollen die Wim Vandekeybus vertolkt: performer, choreograaf, regisseur, mentor, vader. Maar hij is, zoals je zegt, in de eerste plaats toch jouw broer.
Lut Vandekeybus: “De film toont hem van beginnende twintiger tot ervaren vijftiger, maar als zijn zus ken ik Wim natuurlijk al heel mijn leven. Als kind ondernamen we samen avonturen, zoals alle broers en zussen dat doen. Later zijn we ons eigen ding gaan doen. Ik maak films in het buitenland en telkens ik terug in België ben, geeft het mij een thuisgevoel om Wim en zijn dansgezelschap een poosje te volgen. Filmen is een manier van connecteren en Wim is een dankbaar de personage.”
Je documentaire is een verhaal geworden van hoe Wim Vandekeybus zijn passie balanceert met de andere elementen van zijn leefwereld. Hoe belangrijk is die nuance?
Vandekeybus: “De beelden uit het artistieke werk van Wim- van de wijdheid van in de buitenbeelden uit zijn film Blush (2005 ) tot de geknipte details uit Monkey Sandwich (2011) – heb ik bewust gemixt met archiefbeelden en interviews. Ik wou een goed evenwicht brengen tussen het intieme en het creatieve. Het is een film geworden die niet enkel op de poëzie, beelden en muziek teert. De echte draagkracht is het menselijke verhaal: dit is een film over relaties en hoe het persoonlijke leven soms moet inboeten voor een passie. Zelfs mensen die niet geïnteresseerd zijn in choreografie zullen daar iets uit kunnen meepikken.”
Een ideale introductie tot zijn werk dus?
Vandekeybus: “Daar zal ik mij niet overspreken. Ik vind wel dat het heel leerrijk is om de mens achter een artiest te tonen. Niet iedereen is thuis in de wereld van dans en dat kan een enorme drempel zijn. Ik zet Wim als artiest niet op een piédestal. Ik maak geen god van hem. Hij is een gewone mens. En dat kan het publiek overtuigen om zijn werk te ontdekken.”
Is dit het definitieve portret van Wim Vandekeybus?
Vandekeybus: “Ik heb in ieder geval verteld wat ik wou vertellen over mijn broer/ (lacht) Ik zou na dit portret niets meer kunnen maken dat vernieuwend is, denk ik. Als ik nog meer wil brengen, zou ik zijn werk nog dieper moeten analyseren. Dat laat ik misschien beter aan iemand anders over. Ik heb momenteel geen behoefte om nog iets over Wim te maken, maar ik kijk wel uit naar het moment waarop een jongere generatie zijn werk onder de loep neemt.” (Anke Wauters)
