Onder de indruk van de Franse fantasyserie Les Revenants? Pik dan ook dit stijlvolle moordmysterie mee waarmee Fabrice Gobert debuteerde.
Een film over vermiste scholieren à la française, dat is Simon Werner a disparu… , het opmerkelijke debuut van Fabrice Gobert, die ondertussen ook naam heeft gemaakt met de qua angstklimaat aan Twin Peaks verwante fantasyserie Les Revenants.
Dit stijlvolle moordmysterie is dan wel het werk van een Fransman, maar het verenigt heel wat elementen uit de Amerikaanse filmcultuur. Zo maakt Gobert op zijn manier gebruik van de stereotypen en de structuur van de highschoolfilms, Gus Van Sants mijmerende Elephant voorop. Maar hij speelt eveneens slim schaak met typische Hitchcockpionnen als suspense en blonde femme fatales.
In Simon Werner a disparu… draait alles om de onrust na de mysterieuze verdwijning en de ontdekking van het lijk van Simon, leerling van een lyceum in een Parijse voorstad. Dat incident dient als opstapje voor een reconstructie van wat er precies in de tien dagen voordat het lijk gevonden is allemaal op school gebeurd is. De regisseur vertelt dat verhaal niet één maar vier keer, telkens vanuit het standpunt van een ander personage, een beetje zoals Kurosawa dat in Rashomon (1950) deed.
Ook hier krijg je door die kwartetstructuur telkens een andere kijk op of nieuwe informatie over wat er gebeurd is. Is er een seriemoordenaar aan het werk, zoals sommige studenten denken? Er worden immers nog drie leerlingen uit dezelfde klas vermist? Zit de enge leraar chemie en vader van de outcast van de school er voor iets tussen? Net in zijn leslokaal is bloed van Simon teruggevonden.
Dat wakkert niet alleen telkens weer de suspense en de paranoia aan, Gobert geeft zo ook commentaar, op hoe de verbeelding bij zo’n gebeurtenis op hol slaat, en vooral op vooringenomenheid, uiterlijke schijn en onverdraagzaamheid bij adolescenten.
Het knappe aan dit moordenigma is de bijzonder bevreemdende en semifantastische sfeer die Gobert met de hulp van cameravrouw Agnès Godard oproept. Haar zowel heldere als duistere fotografie van het schoolgebouw, met zijn betonnen geometrische structuur, draagt net als de atypische soundtrack – van Sonic Youth – aardig bij tot de mysterieuze look van dit voortreffelijke debuut.
