Het nieuwe Canvas-programma Drie generaties is geen antitelevisie, maar televisie zoals die vandaag veel te weinig wordt gemaakt.
Drie generaties ****
Elke dinsdag, Canvas
‘Een dooie vis zwemt altijd met de stroom mee’, zo hoorden we in de eerste aflevering van Drie Generaties. Een dooie vis is dit nieuwe programma van Canvas – tevens het eerste programma van het jonge productiehuis De Raconteurs – allerminst, want net als Meneer Doktoor, dat van dezelfde makers was, zwemt Drie Generaties tegen de tv-stroom in.
De reeks gaat over families waar grootvader, zoon en kleinzoon allemaal hetzelfde beroep uitoefenen, en over hoe dat beroep en de samenleving door al die jaren heen veranderd is. Elke aflevering wordt opgehangen aan de verhalen van één familie, en in de opener was dat de Antwerpse familie Krikemans, die al drie generaties lang politieagenten voortbrengt.
Drie Generaties steunt op twee pijlers: een gedegen en uitgebreide casting, waardoor de mensen met de goede verhalen gezocht én gevonden werden, en het geduld om die mensen ook hun verhaal te laten vertellen.
De aflevering begon bijvoorbeeld met grootvader Krikemans die getuigde over zijn moeilijke jeugd in de Seefhoek in de jaren 30, en over zijn 12-jarige zus die had ingestaan voor zijn opvoeding en daardoor haar eigen kindertijd had opgegeven. Als opener was dat ijzersterk, maar we kunnen ons voorstellen dat je dat soort verhalen pas te horen krijgt nadat je tijd en moeite hebt geïnvesteerd om het vertrouwen van de man te winnen.
Diezelfde band die makers en getuigen hadden opgebouwd voelde je de hele aflevering door, in de beelden van de drie generaties die stonden te dollen in de fitness of in het verhaal van de zoon over hoe de status van zijn vader bij de Antwerpse politie hem examenstress had bezorgd, en dat maakte het programma zo mooi.
Omdat Drie Generaties traag en weinig sensationeel is, noemde Wim Vanseveren, ex-netmanager van TV1 en nu gedelegeerd bestuurder van De Raconteurs, het programma in het Radio1-programma De Ochtend ‘antitelevisie’. Die omschrijving bewijst vooral hoe verwrongen onze verwachtingen tegenover het medium vandaag zijn geworden. Je zou immers met evenveel recht en reden de opgeklopte lucht van Mijn Restaurant of de onverholen exploitatie-reality van Exotische Liefde antitelevisie kunnen noemen, zeker in vergelijking met Drie Generaties, een programma waar de liefde voor verhalen vertellen van afspat en waarin geen greintje cynisme terug te vinden is. Eigenlijk is Drie Generaties gewoon televisie zoals die vandaag nog veel te weinig wordt gemaakt.
Stefaan Werbrouck
Wat vond u van Drie Generaties? Laat het weten via onderstaande reageermodule!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier