Recensie ‘Albert II’: Ware ramp

In de eerste aflevering leek Albert II veel meer op een parodie op een prestigieuze dramaserie dan op een reeks die naam waardig.

WTF. Excuus voor het taalgebruik, maar geen enkel woord vat beter dan die drie letters de gevoelens samen die ik had bij het bekijken van de eerste aflevering van Albert II, de nieuwe VRT-dramareeks over de troonsbestijging van Albert. Nu had ik weliswaar op basis van de trailers en het concept niet al te veel verwacht van deze vijfdelige serie, maar niets had me kunnen voorbereiden op de ware ramp die zich voor mijn ogen op het tv-scherm heeft voltrokken.

Waar, o waar te beginnen? Laat ik maar het grootste euvel nemen waar de reeks aan lijdt, namelijk het ontbreken van elk deugdelijk scenario. Het uitgangspunt van Albert II was, zoals dat in de begintitels zo mooi wordt gezegd, om fictie te brengen ‘binnen de historische krijtlijnen’, en op basis van de gebeurtenissen twintig jaar geleden – de dood van koning Boudewijn en het aantreden van Albert II – de wereld binnen de koninklijke familie te dramatiseren. Op zich is daar niets mis mee – The Queen bewees al dat zo’n aanpak uitstekende resultaten op kan leveren – alleen gebeurde het hier allemaal zo knullig dat ik al bij de tweede zin (‘Een glas warme melk met honing’) ben beginnen te lachen en eigenlijk niet meer opgehouden ben.

Weduwe Fabiola die als een soort koningin van Onderland vanuit de coulissen kwam geschoven telkens als er zich een dramatische wending aandiende, de doodbrave prins Filip die wakker wordt gebeld en met de Bekentenissen van Augustinus op de schoot ligt, prins/womanizer Laurent die in bed aan zijn laatste verovering ligt uit te leggen wat de Salische wet nu eigenlijk inhoudt, hoe kunnen dit soort scènes opgenomen en goedgekeurd worden zonder dat er ergens bij iemand een rood lampje begint te flikkeren? Waarom grijp je, als je dan toch een meer menselijk portret van de koninklijke familie wil geven, zo gemakkelijk terug op de bekendste clichés en vooroordelen die er bij het grote publiek bestaan over Albert en co?

Met stripfiguren als personages en slechte dialogen (‘Ik troost mij met de gedachte dat u ook niet zal slapen’) kun je eigenlijk alleen maar medelijden hebben met de acteurs, die elke dag uren in de schminkstoel hebben moeten zitten om hun werk te doen. (Even terzijde: waarom werd er eigenlijk overal getoeterd hoe belangrijk de make-upafdeling was voor deze serie, als het toch zo duidelijk is dat fysieke gelijkenis op de echte koninklijke familie geen criterium was bij de casting?) Stefaan Degand trok zich nog enigszins uit de slag, omdat hij met Laurent een paar scènes had die tenminste bedoeld leken om grappig over te komen, maar voor de rest leunde dit vaak zeer dicht aan bij volkstoneel.

Was alles dan slecht aan Albert II? Niet helemaal, in sommige scènes zat er wel een vonkje – nou ja, eigenlijk enkel in die waarin premier Jean-Luc Dehaene en kabinetschef van de koning Jacques van Ypersele de Strihou elkaar afkatten – en op visueel vlak valt het wel te merken dat er met Frank Van Mechelen tenminste een regisseur op de set stond. Maar feit blijft dat dit eigenlijk veel meer leek op een parodie op een prestigieuze dramaserie dan op een reeks die naam waardig, en dus kun je alleen maar zeggen: WTF, VRT, WTF.

Stefaan Werbrouck