Theater: Er waren eens twee sukkelsokken…

‘Jacobsneus’ is feelgoodtheater van Studio Orka waarin een wasmand de rol van koppelaar speelt en de figuurtjes op de t-shirts spontaan aan het zingen slaan.

The Play = Jacobsneus

Gezelschap = Studio Orka en Bronks

In een zin = Echt feelgoodtheater dat prachtig vormgegeven is maar net té zwierig gespeeld wordt.

Hoogtepunt = De olijke wasmanddans die eindigt in een heuse wasravage en een bittere tranenscène waarin Julien en Annabelle te midden de natte was hun levenspijn verklappen.

Score = * * *

Quote = ‘Ongelukkige mensen ruiken naar tranen’

‘Kijk, een eenzame sok! Wanneer beslist een sok dat hij vertrekt en dat de andere sok zich maar moet redden?’, vraagt Katrien Pierlet alias Annabelle zich af terwijl ze samen met Julien (Randi De Vlieghe) de was sorteert.

‘Ergens moet er een planeet bestaan vol eenzame sokken’, vervolgt ze. Waarna Julien haar verbaasd aankijkt terwijl hij kleren én pannenkoeken netjes in het ritme van de klassieke muziek opvouwt. We bevinden ons in een vochtige kelder onder een appartementsgebouw. Daar doet Julien al dertig jaar de was van de bewoners. Hij houdt van geuren en is de ‘wasmol’ van het appartement. Waarom net hij de was doet, is een vraag die scène na scène beantwoord wordt. Van de ‘wasmandentreé’ van Pierlet tot de gezamenlijke wasmanddans.

De scène – tientallen meters onder de grond in een kille kelder – oogt als een rommelig washok maar zit vol visuele verrassingen waar jong en oud van genieten. Typisch Studio Orka! De vloer staat onder water (of is het onder de tranen?), er is een omroepcabine om de bewoners op hun wasplichten te wijzen, er is een radio met ‘kapstokantenne’, de vuile was valt uit het plafond en aan datzelfde plafond hangen talloze te strijken stukken. Jacobsneus is typisch Studio Orka-theater: op een schitterend vormgegeven locatie is het publiek er getuige van hoe teergevoelige eenzaten een hartverwarmende kentering in hun leven meemaken. Mooi, al zou Studio Orka zich toch eens aan verhalen mogen wagen waarvan de taal even rijk en inventief is als de vormgeving van de locaties.

Dat zou ook het spel ten goede komen en meer diepgang geven. De Vlieghe is naast acteur ook danser en choreograaf en dat geeft kleur en schwung aan Julien. Dansen en (aan wasgoed) ruiken zijn synoniemen. Bovendien verraadt Juliens fysionomie zijn groeiende wanhoop. Pierlet geeft zwierig gestalte aan Annabelle. Iets te zwierig. Annabelle is op den dool maar dat blijkt amper uit haar lichaamstaal en blik. Pierlet zet meteen alle zeilen bij waardoor ze het zichzelf onmogelijk om Annabelle te laten openbloeien tijdens het verhaal.

Dat is jammer maar het bederft de pret geenszins. Jacobsneus is een luchtig sukkelsoksprookje – op een exquis vormgegeven locatie – over hoe sukkelen door het leven kan evolueren tot stuiteren door het leven. Als je maar de juiste welriekende sok ontmoet.

Els Van Steenberghe

Smaakmaker: Een van de inspiratiebronnen –

The Perfume – trailer

Meer info: www.bronks.be en www.studio-orka.be