Een sublieme Josse De Pauw staat, omringd door kanonnen als Els Dottermans en Frank Focketyn, op de scène met een spelplezier dat groter is dan de vechtlust van een Syriëstrijder. Met de straffe, speelse tekst van Tom Lanoye en de anarchistische muziek van Peter Vermeersch levert dat een wervelend spektakel op.
Vanop het derde balkon is het moeilijk een goed zicht en gehoor te hebben op een voorstelling. Maar ja, dat komt ervan als je een dag voordien je mening hebt gezegd over het wel en wee in de KVS. Zolang die binnenskamers blijft, is dat niet zo erg. Gooi je die echter in de arena volgt er verbanning. Er zit echter voldoende wijsheid in het hoofd dat een nuchter verslag mogelijk is, en een voorstelling van een beleid gescheiden kan worden.
Een revue is een mix van dans, muziek en toneel. Op z’n best als er bij momenten vals gezongen wordt en dat dik in de verf wordt gezet, stuntelig gedanst en kreukelig geacteerd wordt. Revue Ravage van het triumviraat Tom Lanoye [tekst], Peter Vermeersch [muziek] en Josse De Pauw [regie] heeft het allemaal, met een extra schep spelplezier die groter is dan de vechtlust van een Syriëstrijder, voorzien van een extreme mate van geloof en geweld. De inzet spat de zaal in, verwarmt het publiek, zorgt voor open doekjes, ritmisch handgeklap. Aan tempo geen gebrek al mocht dat wat hoger liggen, maar na de rodage zal die wel de juiste vaart krijgen.
De kostumering past bij het gegeven zoals bij elk potje een dekseltje. Het enige wat vreemd is aan de voorstelling zijn de dalende en stijgende panelen, op de foto na van het monument ter ere van Tito, een socialistisch dictator uit een vorig millennium. Waren ze gaandeweg gesneuveld, door een machinist met twee artificiële linkse handen, zou dit de kernboodschap van het gegeven slechts versterkt hebben.
Antwerpen, Gent en Brussel
Zet Lanoye, Vermeersch en De Pauw samen en je hebt de Vlaamse Marx Brothers. Waar de Heilige Drievuldigheid ook voor staat, is dat zij de belangrijkste Vlaamse levenskernen vertegenwoordigen: Antwerpen, Gent en Brussel. Ideaal om van Revue Ravage een sotternie te maken om vijftig jaar politieke geschiedenis verstaanbaar te maken voor jong en oud. Lanoye die werkt en leeft in een drukkende fascistische omgeving, Vermeersch in een frivole anarchistische en De Pauw in een wereld zonder -isme. Op een hoop gegooid zorgen ze voor een broei-effect dat wetten en grenzen aan zijn laars lapt. Al zitten in de revue wel wetten en grenzen. Ze zijn er evenwel enkel ten bate van het effect. Om de lijn van het verhaal niet te laten verzanden en een duidelijke emotievolle evolutie aan te houden. Punt en contrapunt stonden duidelijk vanaf de eerste gedachte tot samenwerking van het trio op de voorgrond. Wat hen siert, maar wat niet meer dan normaal is, gezien hun theaterpassie. Toch kan het al eens fout gaan. Tussen droom en daad ligt een hobbelig parcours dat voor ontsporing kan zorgen. Dat is bij Revue Ravage niet het geval geweest. Een voorstelling vertelt niet alleen een verhaal, maar ook een scheppingsproces.
Partijkannibalisme
Het verhaal is doodeenvoudig. De neergang van een partij, en de meest voor hand liggende is de SP.a. In een halve eeuw heeft zij zichzelf opgevreten. Lanoye heeft niet veel studiewerk moeten doen. De partij heeft hem met een openbaar uitgesmeerd kannibalisme de pap in de pen gegeven. De aartsvader van de lijdensweg van de partij begint bij de legendarische socialistische leider Jos Van Eynde. Lanoye wijst daarop door hem zijn oorspronkelijk voornaam te geven, Joris. Maar ook andere partijleiders komen aan bod, met als mooiste voorbeeld de Leuvense Stoof en het elektrisch bijwarmertje, hun namen weet het kleinste kind.
Door er een liefdeshistorie aan toe te voegen komen ook Karel Van Miert en Carla Galle bovendrijven, de eerste minder zwaar dan de tweede. De wilde combinatie van liefde en politiek, spel en muziek met elkaar verweven, maakt dat Revue Ravage trekjes heeft van Bertolt Brecht [tekst], maar ook van Karl Valentin en Kurt Tucholsky, Kurt Weill [muziek] en Kurt Gerron [spel].
Een verrassend einde maakt de vreugde voor het publiek compleet. De verrassing is dubbel. Hij heeft twee gezichten: moord en woord. Over de moord geen woord, ten bate van het verrassingseffect; over het woord een moord: als alle ellende geleden is, blijkt die nog een vervolg te kennen. Alles blijft bij het oude, de kadavers van de partij herbeginnen als naar gewoonte, een nieuwe neergang tegemoet.
Wervelend spektakel
Josse De Pauw is in grote doen. Is werkelijk subliem als Joris [Jos] van Gils [Van Eynde]. Hij is zo sterk dat hij alle spelers meetrekt in een wervelend spektakel. Ze zijn kwalitatief zeer sterk, maar De Pauw zwiert hen naar een hoger echelon. De speelse, poëtische, bij momenten sardonische toneeltekst van Lanoye helpt een flink handje mee. Kers op de taart is de muziek van Vermeersch. In de composities buitelen tonaal en atonaal over elkaar heen, wat een kermisgevoel verwekt in een dolle tuin van luim.
Dolken en wolken
Door de door en door Vlaamse trekjes lijkt Revue Ravage enkel geschikt voor gebruik in eigen land. Niets is minder waar. Elk land heeft een partij die zichzelf de vernieling in werkt. Het beste voorbeeld is de PvdA, van Nederland, of course. Deze revue verdient dan ook een internationale tournee. En Revue Ravage toont aan, zoals al bleek bij Aristofanes, dat een komisch spektakel het beste voorbeeld is om de burger te laten inzien hoe het er in de democratische wereld aan toe gaat. In elk bedrijf, in elke instelling zijn er dolken en wolken, maar in de politieke partijen zijn ze scherper en zwaarder.
Chapeau Tom Lanoye, bravissimo Peter Vermeersch, au plateau Josse De Pauw.
Guido Lauwaert
REVUE RAVAGE – tekst Tom Lanoye – productie KVS-NTG – tournee door Vlaanderen, Brabant en Holland tot 28 mei – www.kvs.be & www.ntgent.be
Smaakmaker:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier