Els Van Steenberghe

Theater: BFF!

Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

‘Beldichtzitstil’ van Theater Artemis en Theater Antigone is theater over de levensreddende kracht van (jeugd)vriendschap, mét een sublieme theatervariant van Edvard Munchs De schreeuw.

The Play = Bekdichtzitstil

Gezelschap = Theater Artemis / Theater Antigone

In een zin = Een pakkende voorstelling die olijk en ronduit hectisch en lawaaierig begint – op een scène die als een half skateboardpark oogt – maar gaandeweg open bloeit tot een (leef)tijdloos verhaal over de kracht van onvoorwaardelijke vriendschap.

Hoogtepunt = De scène waarin François ervan beschuldigd wordt een leerlingen mishandeld te hebben en het op een stil schreeuwen zet.

Score = * * * *

Quote = ‘Och jong, de wereld staat op zijne kop mijne jongen. Ik zal ik het u zeggen’

‘Ik ben gepaald’, aldus Damien terwijl zijn ‘Best Friends Forever’ (BFF) François en Rebecca (Becky voor de vrienden) bedremmeld toekijken. Hij had gehoopt dat ze hem zouden helpen – redden zelfs – maar dat durfden ze niet. Dus zagen ze lijdzaam toe hoe hun beste maatje met zijn edele delen tegen de lantaarnpaal werd geramd…

Het trio vond elkaar in het verwijt waar ze ogenschijnlijk eeuwig tegen zullen moeten opboksen: ‘bekdichtzitstil!’. De drie zijn zogezegde probleemkinderen die samen (moeten) hokken in een probleemklas vol probleemgevallen die door de volwassen begeleiders argwanend worden bekeken. Raven Ruëll en Jan Sobrie maken als auteurs (en de laatste ook als acteur) hun borst nat voor deze kinderen. Het resultaat is eindelijk nog eens meesterlijk ‘Raven Ruëll’-toneel: intiem en klein langs de buitenkant, stormachtig en emotioneel langs de binnenkant. Mét een uitbundig extraatje! Want Sobrie’s talent om de levenspijn met een grap en danig veel spelplezier te vertolken, bezorgt een extra dimensie aan Ruëlls regietaal. Resultaat: een voorstelling die olijk en ronduit hectisch en lawaaierig begint (op een scène die als een half skateboardpark oogt) en gaandeweg open bloeit tot een (leef)tijdloos verhaal over de kracht van onvoorwaardelijke vriendschap. Ook al is dat verhaal een beetje onevenwichtig opgebouwd en wordt het (pakkende) einde iets te snel afgewerkt.

Het is een mooi, ontroerend maar geen melig stuk. Daarvoor gooit Sobrie zijn goddellijke mimiek te overtuigend in de strijd als de nukkige ‘ADHD-Damien’. Daarvoor staat Berdine Nusselder te nuchter op de scène als het misschien wat domme maar zeer lieve en enthousiaste blondje Becky en daarvoor pakt Sophie Warnant het publiek te zeer in met haar iele lichaam en grandioos spel. Ze vertolkt François door heel klein te spelen en die kleine momenten af te wisselen met groots maar doodstil spel. Die momenten vliegen je naar de keel. Zo laat ze François muisstil schreeuwen van blijdschap als zijn papa ’s nachts thuiskomt. Die stille schreeuw is de beste die we zagen sinds Edvard Munchs versie.

De drie voetballen, glijden en sprinten over het dunne grintlaagje waarmee de scène bedekt is. Daardoor glijden ze al eens uit en dat is exact de bedoeling. Het helpt de drie spelers om op een eenvoudige, ongekunstelde manier drie kinderen te vertolken die heftig in het leven (moeten) staan, daardoor al eens onderuitgaan maar blijven rechtkrabbelen voor en dankzij elkaar. BFF!

Smaakmaker:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Els Van Steenberghe

Meer info: www.artemis.nl en www.antigone.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content