Theater: Assepoes, Laika

Laika’s ‘Assepoes’ sloft op stiletto’s.

‘Het duurt wel een beetje lang hé?’ Het pientere ventje op de derde rij had halfweg de voorstelling Assepoes (* * ) zijn ‘analyse’ klaar, die hij luid en duidelijk aan zijn mama (en de rest van de zaal, actrice inclusief) verkondigde. Hij koos een wat gênant moment, maar hij maakte wel een volstrekt correcte analyse.

Ook power women falen al eens

Assepoes is het geesteskind van regisseuse Greet Vissers, actrice Sofie Sente, illustratrice en beeldend kunstenares Ellen Vrijsen en kostuum/decorontwerpster Mieja Hollevoet. Zowel Vissers, Sente als Hollevoet zijn doorwinterde theaterdames die al danig wat schoons binnen en buiten de jeugdtheatersector realiseerden.

En Vrijsen debuteert met deze voorstelling. Ze doet dat met verve. Haar aandeel bestaat uit de animatiebeelden die samen met actrice Sofie Sente het verhaal(tje) vertellen. Die speelse dialoog met de animatiebeelden is zowat de grootste kracht van deze voorstelling.

De voorstelling – gebaseerd op het stuk Whose Shoes? van de Britse (jeugd)theaterauteur Mike Kenny – vertelt het verhaal van de schoenen van Assepoester nadat Assepoester met haar prins is getrouwd en koningin is geworden.

Het welbekende sprookje wordt heel summier aan het begin van de voorstelling verteld. Nadien begint het eigenlijke verhaal, dat jammer genoeg danig wat dramaturgische haken en ogen bevat.

Assepoes vertelt een te voorspelbaar estafetteverhaal. Eldamina krijgt als kind de glazen muiltjes van koningin Assepoester omdat ze zo goed kan dansen. Deze dansende dochter van de schoenmaker maakt haar ouders rijk door die prachtschoenen overdag in de etalage te plaatsen. Want daar lokken ze de klanten. ’s Avonds trekt Eldamina de schoenen aan om te dansen voor haar ouders.

Tot haar zusje Madelien wordt geboren.

De komst van de baby maakt Eldamina jaloers. Ze smijt haar schoenen nog liever in een vijver dan ze te delen met haar zusje. Dat is – u raadt het al – om ongelukken vragen. De klanten blijven weg. En het gezin wordt arm.

Schuldbewust gaat Eldamina op zoek naar de schoenen. Vier jaargetijden lang werkt ze zich uit de naad en trekt ze door het land op zoek naar de glazen tovermuiltjes. En jawel, alles komt goed.

Te futloos verhaal en te uitbeeldend spel

Dat de voorstelling toegankelijk is voor iedereen vanaf 4 jaar, betekent echter niet dat men dramaturgische inventiviteit achterwege moet laten. Dat gebeurt hier spijtig genoeg wél.

Het meisje Eldamina blijkt in Vissers voorstelling een verhalenvertelster te zijn die dringend een nieuw verhaal moet vertellen omdat ‘iemand’ op haar verhaal wacht. Ze tikt de eerste regels van haar verhaal op een toetsenbord – gezeten te midden de kinderen op de eerste rij – en de woorden verschijnen op de projectiewanden (die samen een kleedscherm vormen). Uiteindelijk besluit Eldamina zonder verhaal te vertrekken. Ze zal haar beste schoenen aantrekken, mogelijk helpen die haar om een fijn verhaal te improviseren. Maar die schoenen willen niet stappen. Dus besluit Eldamina dan maar om het levensverhaal van de schoenen aan het publiek te vertellen.

Haar passie als verhalenschrijfster komt vervolgens niet meer aan bod in de voorstelling. Ook van haar zogeheten danstalent zien we niets. En de schoenen die ze draagt, bleken haar als pubermeisje al niet meer te passen, zo vernemen we in het verhaal. Het is nochtans een volwassen Eldamina die haar verhaal doet, met de schoenen aan haar voeten… Een beetje vreemd, toch?

Vissers regie start inventief maar raakt algauw uitgeput. Het startbeeld, waar Sofie Sente tussen de kinderen zit en naar het ronde ‘podiumpje op het podium’ kijkt, is meteen het origineelste beeld van de ganse voorstelling.

Met dat podiumpje op het podium maakt scenograaf Mieja Hollevoet een frivole en spelvriendelijke ruimte die zowel een (meisjes)kamer, een koninginnentroon, een kleedkamer als een passageruimte kan verbeelden. Op het kleedscherm – dat de achtergrond vormt – worden de kleurige animatiebeelden van Vrijsen geprojecteerd. Deze vormen goede “vertelpartners” van Sofie Sente. Hoewel ook hier meer inventiviteit in de vertaling van verhaal naar animatiebeeld welkom was geweest.

De vierjarigen&co amuseren zich best. Sente weet hen te boeien met haar aanstekelijk enthousiasme. Ook al sleept het verhaal zich eerder op sloffen dan op stiletto’s voort. Sentes al te kinderlijke en gekunstelde kreetjes zijn haar vergeven. Het zijn wellicht ultieme maar vrij vruchteloze pogingen om het ritme hoog te houden.

Assepoes is een plezante maar te langdradige voorstelling die – mits een pittiger verhaal – een fantastisch vervolg op een alom bekend sprookje had kunnen zijn.

Els Van Steenberghe

Assepoes, Laika. Gezien op 18 april 2010. Meer info: www.laika.be