Het idee voor ‘De Brievenschrijver / Letter Home’ ontstond toen Simon Allemeersch de brieven las die zijn overgrootvader schreef. De man, die tijdens WOI in een soldatenkamp in Nederland verbleef, schreef brieven voor kampgenoten die niet konden schrijven.
The Play = De Brievenschrijver / Letter Home
Gezelschap = Simon Allemeersch / Globe Aroma
In een zin = De brievenschrijver is – net als een brief – een stille ode aan broosheid in een wereld waar die broosheid te vaak met de voeten wordt getreden.
Hoogtepunt = Iedereen vertelt beurtelings aan welke verloren geliefde hij of zij een brief wil schrijven en zo legt elke performer meteen zijn of haar grootste gemis of verdriet bloot.
Quote = ‘Ik had nooit beseft dat de oorlog het tegenovergestelde is van familie.’
Meer info: www.kaaitheater.be en www.globearoma.be
Simon Allemeersch die rustig vertelt over hoe zijn overgrootvader een deserteur was die WOI doorbracht in het soldatenkamp van Zeist en hoe zijn vader ‘not amused‘ is dat hij het woord deserteur gebruikt.
Hoe Allemeersch na die bekentenis achter een onooglijk klein lichtpaneeltje plaatsneemt, in een donker hoekje links vooraan.
Hoe de scène volstroomt met een bonte bende broze mensen die op de twee rijen stoelen plaatsnemen langs de zijkanten van de scène.
Hoe die mensen, een voor een, vertellen wat oorlog met hen deed.
Wat oorlog met een stad doet.
Wat het met een kind doet als je voor ‘zwarte!’ uitgescholden wordt op de speelplaats.
Wat het met je doet als je, als kleine jongen, de brieven van soldaten moet voorlezen aan hun moeders.
Over hoe je ondanks de oorlog de liefde viert en trouwt.
In ’t lang en ’t wit.
Of net niet.
De Brievenschrijver / Letter Home is een ingetogen stoet van breekbare herinneringen aan de oorlog. De broosheid van zijn semiprofessionele performers (waaronder senioren en enkele vluchtelingen) stut Allemeersch met straffe beelden. Ook die beelden zijn gemaakt van broze materialen zoals karton en plastic. Zo wordt met karton een legeroutfit gemaakt. Met dun plastic van vuilniszakken worden vredesvlaggen gemaakt. (Pijnlijk paradoxaal…) Of een pop. Met papier worden maskers gemaakt die je verwonderd en gekwetst aankijken. En met licht worden vervlogen dromen belicht.
Dit stuk belichaamt de broosheid van elk zijn en toont hoe een mens zich vooral in tijden vol geweld van die broosheid bewust is.
Simon Allemeersch bouwt deze stoet met mensen van het Open Kunstenhuis Globe Aroma. Samen werkten ze rond ‘de breekbaarheid van mensen in tijden van oorlog’. Breekbaar omdat ze niet alleen vrezen voor hun eigen leven maar vooral voor het leven van hun geliefden.
Deze voorstelling scheert rakelings langs de actualiteit vol vluchtelingen en oorlogsslachtoffers zonder zo nodig brandend actueel te willen zijn. De voorstelling wil vooral een ode zijn aan de broodnodige menselijkheid, warmte en solidariteit in gewelddadige tijden. Allemeersch zoomt in op vandaag door het over vroeger te hebben. Over ‘Het Belgenprobleem’ uit WOI (met een kort filmpje, gedraaid in het voormalige soldatenkamp van Zeist dat nu een vluchtelingencentrum is), over de uiteenlopende oorlogsherinneringen van de mensen op de scène, over hoe een stad een brandhaard wordt (prachtig verbeeld door soldaatjes, een kartonnen stadszicht en een speelgoedschip met touwtjes over de scène te trekken.) De beelden – opeengestapelde stoelen als een berg lijken, een bruid die een bodybag wordt, een man die speels een theelichtje aansteekt dat een vernietigend vuur wordt – zijn net als de mensen: ruw, klein, broos en vaak boordevol betekenis.
Hoe Allemeersch geregeld rustig vanachter zijn lichtpaneeltje komt om zijn performers gerust te stellen, hen naar hun plekje te begeleiden, hen een papier met daarop hun tekst aanreikt of op zoek gaat naar een rekwisiet. Zo toont hij de meerwaarde van theater met sociaal-artistieke roots. Het gaat niet om schitteren op de scène maar om de schoonheid van de broosheid laten zien zonder dat het meelijwekkend wordt. Meer zelfs: dit stuk eert de fragiele mens en toont hoe een mens zich vooral in tijden vol geweld van die broosheid bewust is. Het enige minpunt is dat het visuele een veel grotere poëtische kracht heeft dan het verbale. De woorden overstijgen slechts zelden het niveau van het middelmatige.
u003cemu003eDe Brievenschrijver / Letter Homeu003c/emu003e zoekt de pou0026#xEB;zie niet in het gladde maar in het brute: het ruwe beeld, de gehavende mens, de geknakte herinnering.
De Brievenschrijver / Letter Home zoekt de poëzie niet in het gladde maar in het brute: het ruwe beeld, de gehavende mens, de geknakte herinnering. Allemeersch slaagt erin om zijn performers – sommige verlegen, ongemakkelijk, extravert of net glimmend van bescheiden trots – zo op de scène te zetten dat ze allen stralen dankzij hun broosheid. Dit is klein, kwetsbaar theater over hoe mensen kleine, kwetsbare, naar familie hunkerende wezens blijven, ook al zijn er velen die dat tijdens het oorlog voeren proberen te vergeten.
Smaakmaker:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Simon Allemeersch – Rabot 4-358 from KASK & CONSERVATORIUM on Vimeo.
EN
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier