Lieden Op Zee is een kersvers muziektheatergezelschap met Leuvense roots dat een nieuw genre wil lanceren: het concerttheater. Intiem concerttheater, zo blijkt uit hun debuutstuk Lieden Op Zee / Uitvaart Voorbij.
The Play = Lieden Op Zee / Uitvaart Voorbij
Gezelschap = Lieden Op Zee
In een zin = Warmhartig, nog niet voldragen muziektheater dat je de harde eenzaamheid van het zeeleven doet voelen en je, vooral in het eerste deel, de schoonheid van suggestie doet (her)ontdekken door met niets meer dan witte woorden op een zwart projectiescherm een hele, stormachtige (gevoels)wereld op te roepen.
Hoogtepunt = Het eindbeeld van het eerste deel – zie de foto boven deze tekst – is een prachtige verbeelding van alle woorden die iemand wil roepen om de eenzaamheid en stilte op zee te doorbreken. Tevergeefs. Gelukkig is er dan muziek of het ruisen van de zee als pijnstiller.
Quote = ‘Maar eigenlijk, ja. Op het begin zijt ge bezig met uw eigen verdriet. Want GIJ ziet iemand kwijt en GIJ… Maar eigenlijk moet ge… zijt ge aan ’t rouwen om… moesten wij rouwen om onze Peter want HIJ was zijn leven kwijt en HIJ was de pechvogel. Niet wij. Wij waren hem kwijt maar eigenlijk is hij de pechvogel wel geweest. Maar iedereen vertaald dat altijd naar z’n eigen. Van ‘IK heb verdriet’. Neeje, voor hem was dat nog veel erger want hij had misschien nog ‘k weet niet wat voor hem’
Meer info: http://www.30cc.be/programma/theater/lieden-op-zee-uitvaart-voorbij.jsp en http://www.uitinvlaanderen.be/agenda/search?search=Lieden%20Op%20Zee%20-%20uitvaart%20voorbij
Zo donker als een nacht op zee. Zo donker is het in de zaal én op de scène tijdens het eerste deel van Lieden Op Zee / Uitvaart Voorbij. Saxofonist Rob Banken (1989), bassiste Trui Amerlinck (1993) en acteur/gitarist Thomas Van Caeneghem (1991) staan op een kluitje in een hoekje vooraan op de scène. Die scène is kaal. Op het grote projectiescherm na, dat als achterwand dienstdoet en de verzameling instrumenten (orgel, contrabas, saxofoon, gitaar) waarachter het trio zich ‘verschanst’.
Op het projectiescherm verschijnen cijfers (elke song en scène heeft een nummer) en woorden. Eerst verschijnen er losse woorden als ‘kust’, ‘maan’ en ‘mist’. Het zijn woorden die zowel kunnen verwijzen naar een liefdesleven als naar een leven op zee. Het trio neemt ons met trage, melancholische liedjes – waarin elke noot zilt zindert, zo lijkt het – mee op volle zee. Waar een vader vaart en denkt aan zijn gezin op het vasteland. In de mist, mist hij hen. Nu doorbreken de sociale media die eenzaamheid. Vroeger was er Radio 2-presentatrice Lutgart Simoens die in haar programma Groeten Voor Zeelieden de mist eventjes deed optrekken.
Samen met Astrid Ogiers ging het trio in het kader van het Leuvense Vaartfestival 2014 aan de slag met het enige archieffragment van dit radioprogramma. Met de woorden bouwden ze een bewegend gedicht dat alleen in deze digitale tijden kan bestaan (of ontstaan). Op het zwarte scherm verschijnt eerst stil en rustig het met witte letters gevormde woord ‘maan’. Dat verdwijnt en een nieuw woord verschijnt. Nu bovenaan het scherm. Zo laten de makers je met de woorden zinnen en beelden bouwen over eenzaamheid, verlangen en gemis, daarbij begeleid door hun fluisterende muziek. Elke klank ruist als een golfje over de woorden en de emoties. Zacht en onzichtbaar, zoals de nachtelijke zee. Het resultaat is een intieme performance, die de zwartheid van de nacht op zee laat oplichten met maanwitte poëzie. Een prachtige zeetrip, herkenbaar voor iedereen die iemand mist. Wie niet?
Het tweede deel – dat pas in oktober 2015 aan dit eerste deel gekoppeld werd – mist die strakheid en trefzekerheid. Het trio kijkt samen met het publiek naar een ‘documentaire’ op het projectiescherm waarin drie vrouwen getuigen over hun band met de zee. De vrouwen hebben meer met elkaar én het eerste deel gemeen hebben, dan je aanvankelijk denkt. Maar het spel met woorden en betekenissen uit dat eerste deel, wordt hier ingeruild voor rakende maar vrij eendimensionale getuigenissen. Inleven wordt meeleven, met de muziek als een zinderend randje troost. Dat is schoon en er wordt ook gespeeld met de beelden maar dat spel is lang niet zo inventief als de ‘letteranimatie’ van het eerste deel. Alsof het lef ontbrak om het monteren van de beelden even speels aan te pakken als de manier waarop in het eerste luik de woorden uit de radioreportage tot een ‘bewegend gedicht’ werden gemonteerd.
Lieden Op Zee / Uitvaart Voorbij is een warmhartig debuut dat ontroert en je, vooral in het eerste deel, de schoonheid van de suggestie doet (her)ontdekken. De zee blijkt nog maar eens een bodemloze inspiratiebron die in dit geval tot tijdloos muziektheater leidt dat troost maar vooral ook prikkelt en nieuwsgierig maakt naar het avontuur waar dit trio als gezelschap aan begint. Hun muziek is broos, sfeervol en veelkleurig, hun gedol met woorden fris verrassend en hun haperende poging om een filmische getuigenis tot theater te maken, is veelbelovend. Dit debuut doet uitkijken uit naar meer (en speelser) poëtisch ‘concerttheater’ van deze Lieden Op Zee.
Smaakmaker:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier