Han solo vloekt en flirt zich doorheen zijn ‘Jubilee’

© Bloedbroeders
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Han Coucke viert het tienjarig bestaan van zijn alter ego Han Solo en doet dat met Jubilee, een show waarin hij nieuwe grappen en de beste grappen van de afgelopen tien jaar tot vervaarlijk grappige stand-upcomedy monteert.

‘Jij weet toch dat er in dit toneelstuk vuile woorden zullen gebruikt worden, hé meisje? Woorden zoals stinkende preute, bijvoorbeeld.’ De zaal giert het uit en Han Solo gaat zonder verpinken verder tegen het negenjarige meisje dat samen met haar moeder op de tweede rij zit.

Een blad voor de mond nemen staat nog steeds niet in het woordenboek van de man die zich ooit ‘de eerste extreemrechtse comedian van Vlaanderen’ noemde. Ook niet na tien jaar, want zo lang is het al geleden dat Han Coucke – die u ook kent als ‘Lorenzo van de Kringwinkel’ uit de Canvasreeks Bevergem – voor het eerst in zijn huid kroop.

Han solo debuteerde in 2007 tijdens de finale van Humo’s Comedy Cup en presenteerde in 2008 met Racistzijn eerste zaalshow. Later volgden nog Multikul (2010 ), Han Solo Bedankt (2013) en Kloenke (2015).

Keer op keer schold het mannetje met de sneakers, het jeansshortje en de bandana op het hoofd zich een weg langs alle Vlaamse cultuurcentra. Maar het is meer dan rondschoppen om rond te schoppen. De potsierlijke outfit en dito spreekstijl vormen voor Coucke een interessant platform om zijn maatschappijkritiek en bezorgdheid over alle wantoestanden in de wereld te uiten.

Dat Coucke dit voorjaar vertrappeld werd tijdens De Gulden Eierworp 2017 in Kruishoutem – hij hield er een zware hersenschudding aan over – blijkt een mooie aanzet voor Han solo om zich te verontschuldigen voor een afgelaste show en zijn gal te spuwen over de lelijke verpleegster in de ambulance. In één moeite door foetert hij over de ‘marginalen’ die iemand vertrappelen om chocolade-eitjes te bemachtigen of, tijdens carnavalstochten, snoepgoed te grabbelen.

‘In een rusthuis een u003cemu003etoerkeu003c/emu003e op de u003cemu003ehangu003c/emu003e doen, dat is onze cultuur hu0026#xE9;?’

Coucke flaneert voor een graffitimuur waarop zijn jongere versie hem brutaal aanstaart, terwijl hij in een sappig taaltje, dat zijn wortels heeft in Zulte, het opflakkerende feminisme (‘En zagen dat die vrouwen doen’) en onze ouderenzorg (‘In een rusthuis een toerke op de gang doen, dat is onze cultuur hé?’) becommentarieert. Bij elk item past een hilarisch, beeldrijk vertelde situatie. Als hij zijn liefde voor de Franse president Emmanuel Macron bekent, terwijl hij verder een afkeer koestert voor alles wat Frans en Frankrijk is (‘Le Pont d’Avignon, wat een lelijke brug is me dat!’), ligt de zaal in een deuk.

Zijn idee dat Frans brood ‘marginaal brood’ is (want ‘het past in geen enkele zak en als je er een stukje van bijt, krijg je thuis onder uw voeten van uw vrouw’), vormt de ideale springplank naar een van de meest legendarische scènes uit Racist, waarin een man thuiskomt na zijn werkdag en door zijn vrouw ‘verwelkomd’ wordt met een rits zure opmerkingen. Het resultaat is een onwaatschijnlijke geestige sketch waarin zowel Solo’s ‘vrouwelijke’ bewegingen als diens vervormde stem en overdreven mimiek de tranen over de toeschouwerswangen laten rollen.

Solo ratelt, bluft en scheldt zich zo van de ene scène in de andere. En passant toont hij zijn geweldig improvisatietalent al stoeiend met de eerste rijen of met een deerne die hij uitnodigt op een first date on stage. Hij zoekt steeds de grenzen tussen grap en schoffering op maar hij houdt één geheim wapen achter de hand: de glimlach van zijn geestelijke vader Han Coucke. Wanneer Han solo het te gortig dreigt te maken, gooit die er gauw een ontwapenende glimlach tegenaan. Daarmee ontmijnt hij de boel zonder de sketch zelf onderuit te halen.

De show is niet vrij van dipjes. Dat zijn de momenten waarin Solo zélf eerlijk of heel gevoelig wordt, zoals wanneer hij toelicht waarom hij een bandana draagt. Ook de (begrijpelijke) schroom waarmee hij het ‘n-woord dat rijmt op leger’ uitspreekt, zorgt ervoor dat een sketch maar moeilijk op gang komt.

Han Coucke bewijst in u003cemu003eJubileeu003c/emu003e dat hij als Han Solo onwaarschijnlijk kan scoren door gewoon te improviseren op basis van wat en wie voor hem zit.

Jubilee is een goede show met een schitterende apotheose vol musicalfragmenten en witte serviettes (om mee te zwaaien…). De reden zit haarfijn verweven in de show, maar verklappen we niet. Dat slot luidt mogelijks een nieuw begin in voor Coucke. Een begin waarin hij zijn improvisatietalent wél ten volle durft aan te boren.

Want in Jubilee bewijst Coucke dat hij als Han Solo ook onwaarschijnlijk kan scoren door gewoon los te gaan op basis van wat en wie voor hem zit. Al zal het Solo-masker wellicht altijd een welgekomen hulp zijn. Want over ‘stinkende preuten’ spreken tegen negenjarige meisjes is in het echte leven geen goed idee…

Smaakmaker uit Bedankt:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content