In een regie van Stefaan Van Brabandt transformeert Bruno Vanden Broecke tot Socrates. Nooit gedacht dat we aan de lippen van een filosoof zouden hangen die al 2500 jaar gestorven is…
The Play = Socrates
Gezelschap = De Verwondering
In een zin = Socrates is een warm, met zorg en iets te veel voorzichtigheid gemaakt eerste deel van een veelbelovende monologenreeks die de grootste denkers in het voetlicht plaatst omdat deze wereld meer dan ooit nood heeft aan hun verlicht, verzachtend en verrijkend denken.
Hoogtepunt = ‘Je moet wakker blijven!’ Terwijl Bruno Vanden Broecke die waarschuwing uitspreekt, knapt er iets in zijn gezicht. Ineens staat naast Socrates ook de mens Bruno Vanden Broecke, met zijn kwetsuren. Door te filosoferen als Socrates toont Vanden Broecke zijn ziel.
Quote = ‘Filosoferen is de ziel losweken van het lichaam’
Meer info: www.kleinverzet.org
‘Je moet wakker blijven. Zo wakker als wanneer uw vader en uw broer ineens naast uw bed staan en u vragen om wakker te worden.’ Als Socrates tracht Bruno Vanden Broecke zijn publiek ‘wakker te schudden’ en hen te doen inzien dat goed leven begint met elk moment goed proberen te zijn.
Dat Vanden Broecke dezer dagen als ‘de vader van de moraalfilosofie’ door Vlaanderen reist, heeft hij te danken aan auteur en regisseur Stefaan Van Brabandt. Van Brabandt plant een heuse monologenreeks over enkele van de meest belangwekkende filosofen. Onder meer Søren Kierkegaard, Friedrich Nietzsche en Michel Foucault staan ook nog op het to do-lijstje. Per filosoof zoekt Van Brabandt naar een acteur (of actrice) die zich verwant voelt met het denken van die filosoof. En zo lijkt Vanden Broecke zich daadwerkelijk tot Socrates te verhouden. Hij staat heel minzaam en ongedwongen op de scène, gekleerd in een gezellig dikke, gebreide grijze vest, een losse, grijze trainingsbroek, simpele grijze kousen en lederen sandalen. De scène oogt kaal, op twee flessen water na én een beetje zand dat tot een vierkant geveegd is. Dat ‘vierkant van zand’ is belangrijk. Vanden Broecke gaat er middenin staan. Naarmate de monoloog vordert, wordt het zand almaar meer verspreid over de scène. Het strakke vierkant wordt een stukje strand vol voetstappen en vegen. Of anders gezegd: vol beweging en herinneringen, weg van het te strakke en te afgelijnde. Dat is exact wat Socrates al vragen stellend met het wereld- en levensbeeld van zijn tijdgenoten wilde doen. Hij wilde hen doen twijfelen en nadenken. En dat is wat anno 2015 Van Brabandt en Vanden Broecke ook doen.
Ze laten ons getuige zijn van de laatste minuten vóór Socrates de gifbeker drinkt. Want de man werd veroordeeld omdat hij de jeugd dreigde te bederven met zijn vragen. Voor hij heengaat, wil voor de aanwezige toehoorders zijn belangrijkste inzichten nog even op een rij zetten. Helder en geduldig. En heel soms met interactie met het publiek. Socrates had niet echt een leer, wél een methode: hij filosofeerde door vragen te stellen aan Jan en alleman. Dat doet Vanden Broecke ook met het publiek: filosoferen, zonder evenwel voortdurend antwoord te verwachten van zijn publiek.
Zo helder, ingenieus gecomponeerd en rijk de tekst is, zo sober is de regie. Van Brabandt lijkt zich als regisseur haast in te houden om alle krediet aan de tekst en het ontspannen spel van Vanden Broecke te geven. Dat werkt. Maar niet altijd. Van Brabandt daagt Vanden Broecke net te weinig uit, injecteert iets te weinig kleur, ritme en wendingen in het spel waardoor sommige momenten wat monotoon en droog aandoen.
Socrates is een warm, met zorg en iets te veel voorzichtigheid gemaakt stuk over hoe goed te leven. Het is het eerste deel van een veelbelovende monologenreeks die de grootste denkers in het voetlicht plaatst omdat deze wereld meer dan ooit nood heeft aan hun verlicht, verzachtend en verrijkend denken. We zijn wakker geschud, op naar het tweede luik van de reeks.
Smaakmaker: VIDEO
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier