Kyoko Scholiers en Louis van der Waal zoeken uit wie Napoleon Bonaparte in de jaren tachtig van de achttiende eeuw in Brussel bezwangerde. En of dat dan de betovergrootmoeder van Scholiers was…
The Play = Bastaard
Gezelschap = Kyoko Scholiers
In een zin = Bastaard is naast een spannende, multimediale zoektocht vooral een ode aan het verleden als verbindende factor in het heden.
Hoogtepunt = Het moment waarop Scholiers op bezoek gaat bij een Napoleonverzamelaar en in respectvolle bewondering staat voor de ietwat uitzonderlijke manier waarop de man leeft. Denken over het verleden genereert respect in en voor het heden. Scholiers zegt het niet zo belerend, maar ze toont het wél glashelder.
Quote = ‘Hoe is het met mijn kiekens?’
Meer info: www.kyokoscholiers.be en www.pianofabriek.be
‘Welkom, Koninklijke Hoogheid’, zo wordt Kyoko Scholiers aangsproken door een verzamelaar van empire-meubelen en alles wat betrekking heeft op Napoleon Bonaparte. Scholiers wil de man spreken in haar zoektocht naar haar afkomst. En Bonaparte zou wel eens deel kunnen uitmaken van die afkomst, aldus een hardnekkige familieroddel. Een roddel die trouwens niet enkel in Scholiers’ familie leeft. Wat de vermoedens staaft dat de roddel waar is.
Scholiers besluit, samen met kompaan Louis van der Waal, op onderzoek te gaan en te achterhalen of ze een bastaardkind van Bonaparte is. Van de biljarttafel van haar ouders – bezaaid met schoendozen vol oude foto’s – trekt ze naar de huizen waar haar (bet)overgrootouders woonden. Zo tracht ze het spoor naar haar betovergrootvader Napoleon Bonaparte te reconstrueren. Je volgt haar tijdens die tocht, dankzij cameraman Kristof Bilsen die Scholiers escorteerde. De film wordt op een enorm scherm geprojecteerd dat heel dicht bij de tribune staat. Er rest slechts een smalle strook speelvloer tussen het scherm en de tribune. Die strook wordt door van der Waal en Scholiers ingepalmd.
Scholiers komt op in een prachtige witte hoepeljurk – zo weggeplukt uit de tijd van Bonaparte – en stelt zich voor als ‘de actrice’. Wanneer ‘onderzoeker’ van der Waal (die achter het scherm aan zijn bureau zit, mét bureaulamp die dat typisch gele licht verspreid waaronder onderzoekers zich graag verschansen) vraagt wie ze écht is, lijkt ze wartaal uit te kramen. Zinnen als ‘Ik wil weten hoe het met mijn kiekens is’. Pas tijdens de voorstelling – die ook vormgegeven is als een zoektocht, er wordt ‘zoekend’ heen en weer gereden met projectieschermen en brancards – blijkt dat die zinnen afkomstig (kunnen) zijn uit brieven van de (bet)overgrootouders.
Wat is waar en wat is verzonnen? Dat is moeilijk te achterhalen. En uiteindelijk blijkt dat ook niet de bedoeling. Wat Scholiers vooral toont in deze iets te uitgesponnen voorstelling is hoe de fascinatie voor het verleden de mensen bindt. De waarheid achterhalen, is bijna onmogelijk maar het achterhalen zélf zorgt ervoor dat de familie zich samen achter het onderzoek schaart en dat Scholiers mensen van diverse pluimage ontmoet, van Bonaparte-imitatoren tot kinderpsychiater Peter Adriaenssen.
Bastaard is naast een spannende, multimediale zoektocht vooral een ode aan het verleden als verbindende factor in het heden tussen familieleden, tussen landgenoten en tussen wereldburgers. Niet het verleden is de essentie maar hoe je ermee omgaat en hoe de fascinatie voor dat verleden je ertoe aanzet om andere mensen met hun dromen, twijfels, verlangens en zottigheden te (willen) ontmoeten. Aan het slot van de voorstelling heeft Kyoko Scholiers zich van alle laagjes van haar prachtige jurk ontdaan en staat ze enkel in een koket onderjurkje op de scène. Als zichzelf. Ontdaan van de drang om zich naar haar verleden te kleden en te gedragen. Wat niet wil zeggen dat ze zich geen ‘Koninklijke Hoogheid’ meer mag voelen. Integendeel.
Smaakmaker:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier