Single top 50: 1-10

1. Lana Del Rey – Video Games

Wie werd níet verleid, gepakt en betoverd door Lana en haar dromerige videospelletjes? Het contrast met de nummer twee in dit lijstje kon niet groter, maar berekend of niet, Video Games wérkt – en geen enkele hippe remixer van dienst benaderde de zuivere klasse van het origineel.

2. Adele – Someone Like You

We spelen het eerlijk: het superieure Rolling In The Deep verscheen in november 2010 en kwam dus niet meer in aanmerking. Maar Adele was alomtegenwoordig, misschien zelf nog meer met deze hartenbreker die zelf de grootst cynicus minstens één keer kriebels bezorgt. Deze live-versie was de klik die tienduizenden mensen naar hun downloadknop deed grijpen. Historisch. Uit het album 21, XL Recordings.

3. Tyler, The Creator – Yonkers

Niet sinds Home Invasion van Ice-T deed een rapper ons zo achter de gordijnen en onder het bed kijken als Yonkers. De stem van een nieuwe hiphopgeneratie is er één van grind, de kronkels in z’n hoofd geven een heel nieuwe betekenis aan het begrip ‘zich de ziel uit het lijf kotsen’. Uit het album Goblin, op XL Recordings.

4. Joe Goddard ft. Valentina – Gabriel

Het komt ooit goed met Hot Chip, zolang ze de melige soulstroop links laten liggen en hun eigenste knuffelbeer Joe Godard richting epische, vele registers open trekkende housepop zoals deze volgen.

5. Jamie xx – Far Nearer

We zouden Jamie Smith ‘Lord of the Steel Drums’ noemen, al klinkt zoiets als een avondvullend programma waar ze op VT4 tussen twee CSI-afleveringen tickets voor cadeau geven. Dus noemen we zijn eerste solosingle simpelweg ‘soulmuziek uit een andere dimensie’ – met steel drums.

6. Lykke Li – I Follow Rivers

Hier had evengoed die andere single, Get Some, kunnen staan, maar I Follow Rivers was met voorsprong dé meezinger van het voorbije jaar. Met dank aan de donkergrijs gedraaide remixversie van onze eigenste The Magician. Uit het album Wounded Rhymes, op LL.

7. Smith Westerns – Weekend

Van alle reïncarnaties die George Harrison te beurt konden vallen, moesten het drie slungelachtige gitaarjonkies uit Chicago zijn. Het staat vast nu: hindu is a bitch. Stadiumrock in pocketformaat, noemen ze het zelf, wij geven ze geen ongelijk. Uit het album Dye It Blonde, op Fat Possum.

8. Azealia Banks – 212

Eén derde branie, één derde dirty house-beats van Kempische makelij en één derde de meest smeuïge flow sinds de hoogdagen van Missy Elliot. Recht in uw bakkes, zoals de zelfgemaakte maar doeltreffende YouTube-clip die de hele hype in gang zette. Maar uw borst en lippen nat, er is een hittegolf op komst vanuit in Harlem volgend jaar.

9. Cass McCombs – County Line

Het is die breekbare falset in het refrein, het subtiel basgitaarbruggetje, het als een sluimerend kolenvuur gloeiende Rhodesorgel. Het is country soul voor ruwe bolsters met blanke pitten, zoals de Stones en Gram Parsons in de seventies uit hun door coke en Jack Daniels krom staande vingers toverden. Uit het album WIT’S END, op Domino.

10. King Creosote & Jon Hopkins – Bats In The Attic

Met de naam Coldplay of Gotye ervoor was dit pareltje een hit geworden, zo simpel is het. Sterker, geluidsarchitect Jon Hopkins schreef en producete mee aan het album Viva La Vida, en kent dus de trucs van de foor. Gelukkig bewaarde hij z’n mooiste, meest spaarzame arrangementen voor de bescheiden Schotse bard King Creosote. Uit het album Diamond Mine, op Domino.