Recensie: Dans Dans (***) verandert Wablief in groezelig jazzcafé

Een grote publiekstrekker zullen ze nooit worden, maar het vakmanschap, het spelplezier en de zin voor avontuur spatte ervan af bij Dans Dans in de Wablief?!

(17u, Wablief ?!)

Een grote publiekstrekker zullen ze nooit worden, maar het vakmanschap, het spelplezier en de zin voor avontuur spatte ervan af bij Dans Dans in de Wablief?!

PLUS

Dans Dans is de uitlaatklep van gitarist Bert Dockx (Flying Horseman), bassist Fred ‘Lyenn’ Jacques (die onder meer met Marc Ribot samenspeelde, en vorig jaar op uitstap ging met de Mark Lanegan Band) en drummer Steven Cassiers (Dez Mona). Dit trio maakt het soort instrumentale muziek dat zowel onder jazzliefhebbers als in rockkringen aanvaard wordt. Hoewel in de Wablief?!-tent duidelijk werd dat Dans Dans wellicht nooit een grote publiekstrekker zal worden, spatte het vakmanschap, het spelplezier en de zin voor avontuur ervan af.

De band bracht eigen werk (zoals het recente ‘Au Hasard’), maar speelde vooral met bestaande composities van jazzgrootmeesters als Sun Ra en Charles Mingus. Die klassieke songs kregen een eigenzinnig freejazz-jasje aangemeten: de ziel van de bestaande werkstukken bleef bewaard, de structuur en de vorm werd door Dans Dans naar eigen smaak ingekleurd. Donkere baslijnen en jazzy drumpartijen vormden de onderlaag, atmosferische, fijnzinnige gitaarriedels de bovenlaag. Of zoals Dockx het onlangs zelf zo mooi beschreef in Knack Focus: “Steven Cassiers en Fred ‘Lyenn’ Jacques leggen een snelweg aan, ik raas erover.”

Bij Dans Dans zijn Marc Ribot, Brian Eno en zelfs Ennio Morricone nooit veraf, en hun muziek heeft een uitgesproken filmisch karakter. De sobere maar doeltreffende visuals, met daarop de silhouetten van de band, droegen daar toe bij. Dans Dans toverde de Wablief?!-tent om tot een groezelig jazzcafé waar verbluffende garagejazz gedraaid werd.

MIN

Niet dat wij houden van een overbevolkt jazzcafé, maar voor zo’n talentvolle Belgische band was de opkomst, vooral naar het einde toe, toch maar magertjes.

HOOGTEPUNT

‘Au Hasard’

Michael Ilegems