Klassiekers uit de jaren zeventig

Nostalgie troef deze week, met de seventiesrock van onder meer The Eagles en Chicago.

Het hoeft niemand te verwonderen dat klassiekers uit de jaren zeventig keer op keer in de top tien van de eindejaarslijstjes worden gestemd. Bands als Led Zeppelin, Deep Purple en Queen houden na meer dan veertig jaar gezwind stand tegen de hypes en eendagsvliegen uit de eenentwintigste eeuw.

Nochtans werden groepen als The Eagles en The Doobie Brothers in de jaren tachtig door de hipsters van dat moment (Thompson Twins, anyone?) met de nek aangekeken, en werd FM-rock synoniem voor reliëfloze popsongs met een obligate gitaarsolo. Hoog tijd voor rehabilitatie ! Beam us up to the seventies, Scotty !

The Eagles – Desperado (1973)

Amerikanen Don Henley, Glenn Frey, Bernie Leadon en Randy Meisner worden in 1971 door Linda Rondstadt ingelijfd om mee op tournee te gaan en om mee te spelen op haar derde album. Rondstadt moedigt de vier muzikanten aan om hun eigen band op te richten. De Eagles brengen een jaar later hun gelijknamige debuutalbum uit, en single Take It Easy wordt een Amerikaanse top twintig hit.

Opvolger en conceptalbum Desperado doet het minder goed. Henley en Frey schrijven de meeste nummers van het album en zullen tot de split in 1980 het merendeel van de songs blijven schrijven. Desperado haalt echter geen top veertig notering. Dat verandert twee jaar later wanneer de Eagles met One Of These Nights en Hotel California de bestverkopende Amerikaanse groep van de jaren zeventig worden.

The Doobie Brothers – Takin’ it to the streets (1976)

Eind jaren zestig vormen drummer John Hartman en de gitarist en zanger Tom Johnston de groep Pud. Een jaar later besluiten ze wijselijk de naam te wijzigen in The Doobie Brothers. De groep toert vanaf 1970 intensief door Californië, en ondermeer de Hells Angels worden grote fan. Het debuutalbum breekt weinig of nauwelijks potten, maar opvolger Toulouse Street levert wel de hit Listen To The Music af.

Na een aantal personeelswissels wordt de hulp van zanger Michael McDonald ingeroepen om het zesde studio-album in te zingen. Met Takin’ it to the streets wordt een volledige nieuwe koers gevaren, en single It keeps you runnin’ wordt een hit. Twee albums verder is de vriendschap ver te zoeken en houdt ondermeer founding member Hartman het voor bekeken. The Doobie Brothers doen verder, zelfs nadat alle originele leden vertrekken en Michael McDonald alleen overblijft. De groep gaat evenwel in de zo-goed-als-originele-formatie in 1987 terug op tournee.




America – History : America’s Greatest Hits (1975)

Zanger en gitarist Gerry Beckley wordt in de jaren zestig, dankzij zijn Engelse roots, sterk beïnvloed door allerhande Engelse popbands. In 1967 verhuist Beckley naar Londen waar hij zijn eerste groepje opricht, samen met wat Amerikaanse vrienden die ook in Londen wonen. America, een duidelijke verwijzing naar hun thuisland, neemt zijn debuutalbum in de Engelse Trident Studios op. Het album verkoopt matig, en de groep besluit een aantal extra songs op te nemen, waaronder A Horse With No Name. Het album wordt opnieuw uitgebracht, single A Horse With No Name wordt een hit en verkoopt in 1972 meer dan een miljoen exemplaren.



Chicago – Chicago X (1976)

In 1968 besluit een lokale band uit Los Angeles de groepsnaam The Big Thing in de Chicago Transit Authority om te dopen en om basgitarist en zanger Peter Cetera in te huren. Een goeie zet, want met hun tweede album breekt Chicago (Transit Authority wordt veiligheidshalve achterwege gelaten) door in de Verenigde Staten. Vijf jaar later scoort Chicago een monsterhit met If You Leave Me Now, een nummer dat pas op het allerlaatste moment de plaat haalt. De single wordt een internationale hit en levert Chicago een Grammy Award op.

Twee jaar later gaat het mis. Gitarist Terry ” don’t worry guys, it isn’t even loaded, see ?” Kath schiet zichzelf dood en manager James Guercio verlaat de band. De daaropvolgende single met de hoopvolle titel Alive Again schopt het tot een vijftiende plaats in de Amerikaanse charts.



Francis Weyns