Jan De Smet (ex-De Nieuwe Snaar) schreef met In de hemel is geen Dylan het ultieme Nederlandstalige eerbetoon aan Bob Dylan. Exclusief voor Knack Focus ging hij naar Bawbs meest recente concert in Vorst Nationaal, op 1 november 2015. ‘Het lijkt wel of Bob Dylan een cirkel aan het sluiten is.’
Dit concertverslag dateert van 2 november 2015, maar is vandaag, op Dylans 75ste verjaardag, nog even actueel (ook al bracht Bawb inmiddels een tweede plaat met Sinatracovers uit, Fallen Angels).
De ontelbare theaterhuizen en culturele centra in Vlaanderen zouden er beter een voorbeeld aan nemen: stipt om 20u gingen de huislichten van Vorst Nationaal uit en speelde gitarist Stu Kimball bij wijze van korte instrumentale intro enkele maten van de oud-Engelse folksong The Lowlands Of Holland. Ja, Bob Dylan en band wisten wel degelijk dat ze zich – voor een vijftal concerten – in De Lage Landen Bij De Zee bevonden.
Muzikaal en stilistisch gaf het concert van Dylan in Vorst een prachtig overzicht van al het moois dat de Amerikaanse muziek ons te bieden heeft. Op die manier kregen we een duidelijke inkijk in de roots van Dylan, die hij op zijn laatste studioplaten ook steeds nadrukkelijker exploreert.
Waren Dylans spectaculaire debuutjaren een ode aan zijn leermeesters Woody Guthrie, Pete Seeger en anderen, dan doorploegt hij anno 2015 met het grootste respect het Great American Songbook aan de hand van meester-performer Frank Sinatra
Great American Songbook
Opener Things Have Changed, het Oscarwinnend lied uit de film The Wonder Boys, zette meteen de toon. Inderaad, De Dingen Zijn Veranderd, want de meest gerenommeerde liedjesschrijver van de laatste vijftig jaar had tijdens deze toch wel gedenkwaardige avond niet minder dan zeven covers in petto. Het lijkt wel of Bob Dylan stilaan een cirkel aan het sluiten is. Waren zijn spectaculaire debuutjaren een ode aan zijn leermeesters Woody Guthrie, Pete Seeger, Leadbelly en al die andere ‘folkfathers’ die in Chronicles vermeld staan, dan doorploegt hij anno 2015 met het grootste respect het Great American Songbook, aan de hand van meester-performer Frank Sinatra.
Het concert bestond voor een derde uit de Sinatracovers van Dylans recentste plaat Shadows in the Night – plus nog eens twee nummers die de uiteindelijke release niet hebben gehaald: Melancholy Mood en All or Nothing at all. Opvallend en getuigend van veel respect was dat hij net die songs met de grootste omzichtigheid zong – What’ll i do benaderde vroeg in de set de perfectie! Hierbij werd Dylan weliswaar gesteund door een hechte groep (dat is al jaren zo), die voor subtiele, romantische arrangementen tekende. Vooral voor pedal-steelgitarist Donnie Herron, die helemaal in zijn eentje de vioolpartijen uit die originele Sinatraplaten naar zijn virtuoze hand zette, was er een glansrol weggelegd.
(Bijna) foutloos parcours
Slechts op twee momenten keerde Bawb terug naar zijn vroege jaren: met She Belongs To Me (van Bringin’ it all back home uit 1965) en met een – wat mij betreft overbodige – versie van het tot op de draad versleten Blowin’ In The Wind. Meteen ook de enige smet op Dylans blazoen, want voor de rest legde hij een foutloos parcours af – getuige de heerlijke swing van Duquesne Whistle, de rauwe blues in Early Roman Kings en de authentieke old-timey folk (met vijfsnarige banjo!) in zowel High Water (For Charley Patton) als Spirit On The Water.
Net voor de pauze kregen we een doorleefde versie van het bloedmooie Tangled up in Blue uit Blood on the tracks (1975), en een ander onbetwistbaar muzikaal hoogtepunt was Long And Wasted Years, dat dreef op een wonderbaarlijke dubbele gitaarriff die steeds in een lichtjes gewijzigde vorm wederkeerde (en die ook na het Vorstconcert van Dylan in 2013 al bij mij was blijven nazinderen).
Semi-komische choreografie
Tijdens de veelvuldige instrumentale passages zagen we de zanger zich af en toe nederig terugtrekken ten gunste van de instrumentalisten, wat meestal resulteerde in een semi-komische choreografie: Dylan die wijdbeens achterwaarts schuifelde, met de rechterhand in z’n zij.
De sfeer van het concert werd op een onopvallende manier benadrukt door een slim uitgekiende belichting, die het grote Vorst Nationaal bij momenten zelfs transformeerde in één of andere tijdloze nachtclub – een omgeving waar de intussen 74-jarige Bob Dylan nog het best tot zijn recht komt.
Bij momenten transformeerde het grote Vorst Nationaal in één of andere tijdloze nachtclub, een omgeving waar de intussen 74-jarige Bob Dylan nog het best tot zijn recht komt
Wie uitgerekend op 1 november een concert durft af te sluiten met een bloedstollende versie van Autumn Leaves – een song van Joseph Kosma uit 1945, gecoverd door zowat alle groten – verdient eeuwig respect. Al had hij het mijne natuurlijk al lang! See you in 2017, Mr. Zimmerman.
Jan De Smet
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier