Daar was de lente! Onze 5 toppers van Primavera Sound 2018

250 bands en artiesten maakten de verplaatsing naar Barcelona voor deze editie van Primavera Sound. Ons hele verlanglijstje afwerken was onmogelijk, maar deze vijf acts lieten alvast een onvergetelijke indruk na.

BJÖRK

Eerlijk? We hadden het niet zien aankomen. Met het debacle van Pukkelpop 2012 in het achterhoofd dansten we niet bepaald op wolkjes richting één van de twee hoofdpodia, waar mevrouw Guðmundsdóttir voor het eerst op het Europese vasteland haar nieuwe liveshow opvoerde.

Maar met een visueel betoverend en muzikaal inventief spektakel, waar ook de neutrale toeschouwer weinig anders mee kan dan geïntrigeerd naar kijken en luisteren, heeft het 52-jarig meisje uit IJsland ons hart gewonnen. Zoals verwacht bracht ze vooral veel nieuw werk, uit het vorig jaar verschenen Utopia, maar daartussen smokkelde ze ook enkele knap bewerkte, in het rijtje passende klassiekers, zoals Human Behavior en Isobel. En dat met zeven dwarsfluiten, een harp, een percussionist en één knoppendraaier. We lieten er het gelijktijdig geprogrammeerde Unknown Mortal Orchestra én James Holden & The Animal Spirits voor schieten, maar hebben er geen seconde spijt van.

FATHER JOHN MISTY

‘Wouldn’t I make the ideal husband?’, vroeg meneer Tillman zich luidop af. Op die vraag blijven we het antwoord schuldig, maar in Barcelona bleek Father John Misty wel de ideale en gulle gastheer van een zwoele lenteavond.

Met zes strijkers, drie blazers en nog zes andere bandleden in het getouw grasduinde Tillman door z’n drie albums als Father John Misty, van de folkrock uit z’n debuut naar het nieuwe, Beach Boys-achtige Dissapointed Diamonds Are The Rarest Of Them All. De gekscherende bindteksten of excentrieke monologen die z’n liveshows vroeger kleurden, bleven deze keer achterwege. Alsof Tillman – opnieuw met volle baard en haar dat krult in de nek – zichzelf, na zes jaar de grapjurk te hebben uitgehangen, eindelijk serieus neemt en de songs voor zich laat spreken. De enige frivoliteit die hij zich nog toestond waren de kokette poses en dansjes, zoals enkel hij en een verre neef van Jarvis Cocker die uit hun benen kunnen krijgen.

NILS FRAHM

Ook voor de festivals sleurt Nils Frahm z’n halve studio mee op tournee. Minstens elf klavieren telden we op de scène, opgesteld in twee open vierkanten, waartussen de Duitser constant heen en weer schipperde.

Twee camera’s in de nok van het podium namen van bovenaf z’n handen in beeld, glijdend over de toetsen, goochelend met akkoorden en effecten, van jazzy ambient naar sacrale techno, naar minimaal klassiek, naar dub en terug. Frahm doet het allemaal zonder laptop, zonder tape, met niks in de handen en niks in de mouwen. Welke artiest op de affiche van Primavera zou deze man niet in z’n band willen?

JANE BIRKIN

Het is geen evidentie: met een symfonisch orkest in de rug breekbare en elegante liedjes zingen die je oude, grote liefde jou ooit op het lijf schreef, op een festival waar vooral luide gitaren en luide beats de dienst uitmaken. Maar Jane Birkin – een kwieke zeventiger – slaagde wonderwel in haar opzet, waarmee ze Serge Gainsbourg (nog maar eens) eerde.

Als zangeres oogstte Birkin nooit superlatieven, maar met de jaren en grijze haren is er ook patina op haar stem gekomen, en de arrangementen – van walsjes tot filmisch chanson – vergden geen al te moeilijke toonaarden. De wat onbeholpen houding en natuurlijke finesse die ze uitstraalde, droegen bij tot de algemene charme.

Met klassiekers zoals Valse de Melody en Requiem pour un con, maar ook onbekender solomateriaal als Baby alone in Babylone, transformeerden Birkin en haar orkest het festivalterrein naar de oevers van de Seine. Als toemaatje dansten we La Javanaise bij een ondergaande zon. Wat had dit mooi geweest op pakweg Gent Jazz of Jazz Middelheim.

SHELLAC/NICK CAVE & THE BAD SEEDS

Een ex aequo op vijf, voor twee heren van stand, twee heren op leeftijd die de jonkies naar huis speelden. Ten eerste Steve Albini (55). De legendarische producer en punkrocker laat met z’n noiserockgroepje consequent alle festivals links liggen, maar op Primavera Sound zijn ze vaste klant. ‘Shellac. And 249 other bands’ stond er te lezen op een officieel festivalshirt. Het zegt wat over de status van de groep, en over de filosofie van het festival.

Albini, drummer Todd Trainer en bassist Bob Weston schoten uit de startblokken als drie bezetenen, en vuurden strakke riffs en op de gram afgewogen drumsalvo’s af op hun publiek. Het trio wordt wel eens de grondleggers van de mathrock genoemd, maar wiskundig geneuzel is niet besteed aan deze heren. Hielen in het zand, neus vooruit en met pure energie elke commerciële toefgift of evolutionaire trend afweren, dát is Shellac.

Ten tweede: Nick Cave – u mag hem ook Mister Cool noemen – en zijn bende klasbakken van The Bad Seeds. Warren Ellis die tijdens From Her To Eternity (uit 1984!) als een dolleman z’n viool feedback laat braken. Drummer Thomas Wydler die als een ninja in de achtergrond de zweep erop legt. George Vjestica die met z’n gitaar Blixa Bargeld doet vergeten. ‘Do you love me?’, bulderde Cave. What’s not to love, aan deze donderpreker en zijn kornuiten?