‘Haat is waanzin, vergeet de liefde niet als alternatief’. Tourist LeMC had voor het Cactuspubliek enkele nuttige wenken in petto. Eerder had hij zijn concert al met een kerkdienst vergeleken. Maar een jaar na zijn absolute triomf op Pukkelpop, oogstte de artiest in Brugge niet veel meer dan beleefdheidsapplaus.
Mocht een chansonnier als Wannes Van de Velde vandaag jong zijn, dan zou hij, net als Johanes Faes, alias Tourist LeMC, ongetwijfeld een vorm van hiphop maken. Bij Tourist echter geen stoere verhalen over bitchas, ho’s ofbling bling. De Antwerpenaar uit de Seefhoek weet de volkstaal poëtische allures te verlenen en stelt zich in zijn bespiegelende stream-of-consiousnessteksten doorgaans zeer kwetsbaar op. Tourist manifesteert zich als de ‘troubadour van ’t stad’, denkt na over zijn fouten en gemiste kansen en neemt zich deemoedig voor uit iedere ervaring iets positiefs te puren. Die boodschap slaat aan: zijn tweede cd ‘En Route’ werd in Vlaanderen een geheide bestseller.
De muziek van Tourist LeMC klinkt rijker -én zachter- dan die van de meeste andere rappers. Dat ligt voor een groot deel aan zijn vijfkoppige live-band, de Legionairs, die zijn nummers in tot heupwiegen nodende muziekjes verpakt. ’s Mans organische mengvorm van hiphop, kleinkunst, rock, reggae en dancehall werd op Cactus zeker gesmaakt: radiohits als ‘Koning Liefde’ of ‘Deze nacht’ konden zelfs op goedkeurend geknor rekenen.
Het kwam allemaal wel sympathiek over, alleen: de vlam sloeg nooit echt in de pan.
Toch konden we ons niet van de indruk ontdoen dat het Antwerps van Faes in Brugge niet altijd in al zijn nuances werd begrepen. Dat leek de artiest ook zelf te beseffen. Het verklaart wellicht waarom hij een strofe van Willem Vermanderes ‘Blanche en zin peird’ de set binnensmokkelde. In ‘Mijn stad’, een song waaruit bleek dat zijn stad eigenlijk gewoon ook uw stad is – kreeg hij vocale steun van zijn gitarist, maar ook de saxofonist en de toetsenman drukten hun stempel op de sound. Het kwam allemaal wel sympathiek over, alleen: de vlam sloeg nooit echt in de pan. Volgende keer gewoon een set met onderschriften?
Hoogtepunt: ‘Koning Liefde’.
Dirk Steenhaut
