The Cure in het Sportpaleis: Een goed gedrild huurlingenleger

The Cure bestaat dezer dagen veertig jaar, maar daar wordt verder weinig heisa over gemaakt. De groep zoekt gewoon haar fans op en weet daarbij nog altijd moeiteloos grote arena’s te vullen. Ook in het Sportpaleis werd het publiek weer getrakteerd op een fijne, drie uur durende marathon-set.

Haar jongste cd, ‘4:13 Dream’, dateert al van 2008 en de volgende is nog lang niet in zicht. Maar The Cure blijft populair en heeft blijkbaar genoeg aan haar dertien platen tellende back catalogue om de fans in dichte drommen naar haar concerten te lokken. De Britse postpunkband blijft trouw aan zijn even unieke als herkenbare sound en beweegt zich in zijn eigen universum, waarin donkere, getormenteerde gothic rock versmelt met etherische new wave en gelaagde psychedelia, maar net zo goed met luchtige pop. The Cure mag dan al een sinistere reputatie hebben, het gezelschap is veelzijdig genoeg om een breed publiek aan te spreken zonder dat het zich hoeft aan te passen aan modes of trends.

Frontman Robert Smith draagt nog steeds een soortement vogelnestje op zijn hoofd, maakt nog steeds overvloedig gebruik van lipstick en zwarte eyeliner en klinkt nog steeds alsof hij zwaar verkouden is. Zijn songs, die steunen op ijle gitaren, pulserende baslijnen en afwisselend statige en speelse toetsenpartijen, zijn zowel gecovered door Adele als door Dinosaur Jr. En aangezien Smith met The Cure al ruim 27 miljoen platen heeft verkocht, hoeft hij geen commerciële toegevingen meer te doen.

De veertigste verjaardag van zijn carrière gaat dus niet gepaard met marketingcampagnes, retrospectieve box-sets of interviews waarin hij aan zichzelf schouderklopjes uitdeelt. Voor zijn publiek is hij echter bijzonder gul. Tijdens de huidige tournee geeft The Cure, na haar officiële optreden van anderhalf uur, nog eens drie bisrondes, samen goed voor negentig minuten extra. Per avond staan zo’n dertig songs op het menu en toch klaagt geen enkele fan achteraf over een indigestie.

Voor elk wat wils

Vooraf werd gefluisterd dat de huidige tournee vooral gericht was op de die-hards, omdat er veel materiaal werd opgediept dat The Cure in geen tijden meer had gespeeld. De kenners begonnen inderdaad meteen te likkebaarden bij het horen van desolate songs als ‘Shake Dog Shake’, het atmosferische ‘A Night Like This’, het uitgesponnen, in zichzelf verzonken ‘From the Edge of the Deep Green Sea’ of het van wanhoop en vertwijfeling doordrongen ‘Burn’ (met een intro waarin Smith dissonant te keer ging op een blokfluit). The Cure putte in Antwerpen opvallend vaak uit platen als ‘The Head on the Door’, ‘Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me’, ‘Disintegration’ en ‘Wish’, maar alles bij elkaar prijkte op de setlist toch voor elk wat wils. Er waren dus méér dan voldoende herkenningspunten om ook de minder fanatieke toeschouwers tevreden te stellen.

Als u vaststelde dat The Cure op het podium over weinig uitstraling beschikte, was dat eigenlijk niet onlogisch. Zanger-gitarist en songwriter Robert Smith was al die jaren de enige constante in de groep. Leden kwamen en gingen, zodat de huidige line-up, met onder anderen de van David Bowie en Tin Machine bekende snarengeselaar Reeves Gabrels in de rangen, meer weg had van een goed gedrild huurlingenleger dan van een heuse rockband.

Oude vrienden

Ook al had je bepaalde songs van The Cure al jaren niet meer gehoord, In het Sportpaleis kwamen ze je begroeten als oude vrienden. Dat was bijvoorbeeld het geval met ‘Pictures of You’ – Joy Division, maar dan voor de grote massa – en ‘Jupiter Crash’, een liedje dat ook op een akoestische gitaar bij het kampvuur overeind zou blijven. Nu eens lag de nadruk op bliepende synths (‘Wrong Number’), dan weer op stevig gitaarwerk, zoals in het gedreven ‘One Hundred Years’, dat gepaard ging met grimmige zwart-wit beelden van gebombardeerde steden en brandende zeppelins; het kolkende ‘Never Enough’ en het stormachtige, hoogst opwindende ‘Give Me It’. Maar The Cure had ook flonkerende popjuweeltjes in petto: het melodieuze ‘In Between Days’, het fluks voorbij huppelende ‘High’, het sierlijk op en neer deinende ‘Just Like Heaven’ en het weemoedige maar bloedmooie ‘Love Song’.

Van de twee nieuwe nummers onthielden we vooral het aan Leonard Cohen opgedragen ‘It Can Never be the Same’: slepend, doorvoeld en alleszins pakkender dan het eveneens verse ‘Step Into the Light’. Tijdens het laatste half uur kreeg het publiek nog een laatste salvo hits over zich heen. Het ging van frivool (‘The Love Cats’, met een naar jazz neigende pianosolo) tot funky (dichter bij disco dan met ‘Hot Hot Hot!!!’ is The Cure nooit gekomen); van charmant (‘Friday I’m In Love’) tot onbezorgd stuiterend (‘Why Can’t I Be You?’). Dit was het deel van het concert waar de toeschouwers gewoon blij van werden. ‘Boys Don’t Cry’, ‘Close To Me’, één voor één werden ze luidkeels meegezongen.

Nostalgie? Welja. Maar aan welke kwaal je ook lijdt, The Cure werkt nog altijd. En je hoeft er niet eens voor naar de apotheker.

Dirk Steenhaut