Met ‘We Should Talk’ bracht het Antwerpse Sir Yes Sir zopas een debuut uit dat kan tellen. En ook tijdens de officiële live-voorstelling van de plaat, in een uitverkochte ABClub, maakte de groep een zelfzekere indruk.
DA GIG: Sir Yes Sir in ABClub, Brussel op 6/2.
IN EEN ZIN: Af en toe mocht het nog een beetje meer knallen, maar Sir Yes Sir toonde zich nu al een bijzonder hechte, geïnspireerde en ideeënrijke band die in een mum van tijd tot onze nieuwe nationale trots zal uitgroeien.
HOOGTEPUNTEN: ‘Longing = Good Taste’, ‘Smiling’, ‘I Lie Myself to Sleep Again’, ‘Keep the Horsemen Out’, ‘Suit & Tie’…
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE van Tijs Delbeke: “Onze cd is te koop na het concert. Laat u vooral gaan.”
Het niet eens zo geheime wapen van Sir Yes Sir is uiteraard zanger, gitarist en frontman Tijs Delbeke, een man die zich de jongste jaren op uiteenlopende terreinen manifesteerde, maar in iedere context waar hij opdook telkens de aandacht naar zich toe wist te trekken. Hij was op Pukkelpop te zien als verlengstuk van dEUS, speelde bij Roosbeef en het Ellen Schoenaerts Kwartet en mocht zijn vocale en instrumentale vaardigheden ook uitgebreid etaleren op de jongste twee platen van Dez Mona. Delbekes talent is er één van het kaliber van een Tom Barman of een Mauro Pawlowski. Het stond dus in de sterren geschreven dat hij vroeg of laat zou verrassen met eigen werk.
Dat ‘verrassen’ mag trouwens tussen aanhalingstekens. Sir Yes Sir is namelijk een boom die al enkele jaren heerlijke vruchten draagt. Dat die pas vandaag helemaal plukrijp worden geacht, zult u geweten hebben: in amper een week tijd is ‘We Should Talk’ al onder een karrenvracht lovende recensies bedolven. Er kwamen zelfs al enkele Nederlandse journalisten naar Brussel afgezakt om over ‘de nieuwe Belgische sensatie’ te berichten.
Souplesse
Tijs Delbeke, een uitstekende zanger met een uitstraling die het geklop van meisjesharten geheid naar een hogere versnelling jaagt, zoog op het podium uiteraard de meeste blikken naar zich toe. Toch lieten de overige bandleden, met toetsenman en tenorsaxofonist Alban Sarens als enige overblijver uit de oorspronkelijke line-up, zich evenmin onbetuigd. Sir Yes Sir klonk dan ook niet bepaald als een songwriter-met-begeleiders. Dit was een hecht, creatief gezelschap dat aan boeiende muzikale ideeën geen gebrek bleek te hebben en zich onderscheidde door zijn stilistische veelzijdigheid en souplesse.
De cd gaf het al aan en het concert leek het te bevestigen: Sir Yes Sir is een groep die zowel appelleert aan liefhebbers van fraai vormgegeven, melodieuze popsongs als aan een leftfieldpubliek dat zijn muziek liever ingesnoerd ziet met roestige prikkeldraad. Opener ‘Shelter’, ‘Life Abuse’ en de met rare synthgeluidjes gelardeerde nieuwe single ‘Save Me’ behoorden tot de eerste categorie en klonken ons nog net iets te netjes en te beschaafd in de oren. Niet dat er met die nummers iets mis was, alleen zouden ze ons met een wat vuilere, minder gepolijste aanpak wellicht nog méér hebben geprikkeld.
Ronduit briljant daarentegen waren het hoog gezongen, semi-akoestische ‘Keep the Horsemen Out’, waarin de sierlijke akkoorden subtiel contrasteerden met het omineuze karakter van de tekst, en het zacht voorbijschuifelende ‘She’, een verhaal over liefde in tijden van oorlog dat, qua sfeer, vaag aan Chet Baker deed denken. De vijf heren van Sir Yes Sir zijn meesters van de dynamiek. Zoveel werd duidelijk tijdens het op een bluesy gitaarrifje gebouwde ‘Ideas For A Waste of Time’, dat, net als het kolkende ‘Smiling’, scherpe pijltjes trok naar Millionnaire.
Geluidsmuur
Echt knallen deed het in de AB voor het eerst tijdens het even gespierde als weerbarstige ‘Longing = Good Taste”. Hier bleek pas echt hoezeer de groep de luisteraar weet te overweldigen zodra ze de touwtjes wat minder strak gespannen houdt en zichzelf toelaat rucksichtlos uit de bocht te vliegen. Ook ‘The Owl’, aangedreven door een onweerstaanbare baslijn van Dries Laheye, was een schot in de roos. De groep bouwde een forse geluidsmuur, waarin kort aangebonden gitaren en bliepende synths de mortel vormden, terwijl Delbeke vanop de steigers verslag uitbracht van een bloedige strijd tussen Gevoel en Rede. Ook tijdens het beatnikachtge ‘A Little Bit’, waarin Sarens met zijn sax de herinnering aan Morphine levend hield, gaf Sir Yes Sir te kennen dat ze onmiskenbaar tot de scène van de Antwerpse dwarsliggers behoorde.
Eén van de absolute hoogtepunten was, wat ons betreft, ‘I Lie Myself to Sleep Again’, een prachtsong waar iemand als Elvis Costello zijn schoonmoeder veil zou voor hebben. Maar ook de uit de kluiten gewassen cover van Justin Timberlakes nieuwe single ‘Suit & Tie’, vorige week al eens uitgeprobeerd tijdens het radioprogramma van Giel op 3FM, was een aangename verrassing. En nadat je had gehoord hoe mooi ‘Rocks’ naar een zinderende climax werd geleid, vroeg je je onbegrijpend af waarom dat nummer de cd uiteindelijk niet had gehaald.
De set werd besloten met het broeierige maar ingehouden ‘Where Are We Going’ en het dromerige ‘Tonight at Noon’, een berçeuse die door Delbeke in zijn eentje werd ingezet, waarna de band behoedzaam inviel en voor een ‘spooky’ slot zorgde. Met Sir Yes Sir is in onze streken weer een gezelschap opgestaan dat tot grootse dingen in staat mag worden geacht. Zijn villa met zwembad aan de Côte de l’avenir is al volop in aanbouw.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Shelter / Keep the Horsemen Out / Save Me / A Little Bit / Ideas For A Waste of Time / Longing = Good Taste / She / Life Abuse / I Lie Myself To Sleep Again / The Owl / Suit & Tie / Smiling (What Have We Come To Be?) / Rocks // Where Are We Going? / Tonight At Noon.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier