School is Cool in ABClub: Een knaller van een feestje

Afgaand op hun vele noteringen in De Afrekening van Studio Brussel, kun je stellen dat het Antwerpse School is Cool tot de populairste bandjes uit Vlaanderen behoort. Dit najaar verschijnt eindelijk de opvolger van hun cd ‘Nature Fear’ uit 2014 en die werd alvast in avant-première voorgesteld in een uitpuilende ABClub.

Laten we eerst maar een bekentenis doen: wij zijn nooit grote liefhebbers geweest van de vroege singles van School is Cool. De muziek van de gewezen Rock Rallywinnaars klonk ons te barok en te jolig in de oren en al te zeer gericht op bandeloze meebrulpartijen bij het kampvuur. De exuberantie en bombast van de groep bezorgden ons spontaan haaruitval én een vorm van huiduitslag waar zelfs ervaren dermatologen geen raad mee wisten. Het zal wel aan ons dna liggen, maar sommige bands -Coldplay! Mumford & Sons!- lokken bij ons nu eenmaal allergische reacties uit.

Toen School is Cool, drie jaar na zijn langspeeldebuut ‘Entrophy’, met ‘Nature Fear’ op de proppen kwam, zochten we op onze gps prompt de kortste weg naar de spoedgevallendienst. Alleen: dat bleek nergens voor nodig te zijn. De songs van zanger-filosoof Johannes Genard deden inmiddels iets grilliger, weerbarstiger en intrigerender aan en lieten zowaar onze gezondheid intact. Na enkele beluisteringen van die tweede plaat noteerden we zelfs stiekem in ons dagboek: zou het kunnen dat we ooit nog vriendjes worden?

In dat opzicht was de passage van School is Cool in het bovenzaaltje van de AB voor ons het moment van de waarheid. ‘Trophy Wall’, de nieuwe single van de groep, had ons al gunstig gestemd. En het nieuws dat het gezelschap dit najaar zijn derde cd ‘Good News’ afvuurt, waartoe het heeft samengewerkt met producer Luke Smith, een ex-werknemer van Foals en Depeche Mode, had ons best wel nieuwsgierig gemaakt.

Wervelwind

De jongste jaren hebben er in de line-up van School is Cool enkele drastische verschuivingen plaats gevonden. In Brussel stonden zes muzikanten op het podium, maar tegen het einde van de set bleek de AB-show voor twee onder hen, percussionist Dieter Beerten en gitariste Anne-Sophie, de laatste te zijn geweest. Zonde, want de groep speelde bijzonder hecht en gaf zich op het podium voor honderdvijftig procent.

“Het is al zeer lang geleden dat we nog hebben gespeeld“, verontschuldigde Johannes Genard zich, toen hij halverwege de set even naar adem moest happen. Dat viel er echter niet aan te merken: School is Cool raasde als een wervelwind door de zaal en het gezelschap werd door de geestdriftige toeschouwers dermate aangevuurd dat het ter plekke vleugels kreeg.

Op het menu stond zowel oud als vers materiaal. “Wees geduldig”, sprak Genard, “De hits krijgen jullie straks wel”. Waarop klavierspeelster Hanne Torfs gevat opmerkte: “Die nieuwe nummers zijn óók hits hoor, alleen kennen jullie ze nog niet.” In ieder geval toonde School is Cool zich in feestmodus en bouwde ze slim eerst enkele herkenningspunten in, zoals het met aanstekelijke ‘lalala’s’ gelardeerde ‘In Want of Something’ en twee singles uit 2015: het met een Afrikaans riedeltje gestoffeerde ‘If So’ (Vampire Weekend op vakantie in ‘Graceland’) en het even springerige als catchy ‘AK-47’ waarin de zanger opvallende zinnetjes debiteerde zoals “Kids like me, we get bored in heaven” of “I got one match left, so I might as well light it”.

Opzwepend

De nieuwe songs, die binnen afzienbare tijd te horen zullen zijn op ‘Good News’, gaven aan dat School is Cool zich alweer ingrijpend had ontwikkeld. ‘I’m Not Fine’ klonk bijvoorbeeld vrij ingetogen en was versierd met mooie harmonieën en snijdend snarenwerk (Genard, met een mengeling van trots en ongeloof: “Dit was mijn allereerste gitaarsolo ooit!”). Ook ‘Whirled Music’ begon downtempo, maar werd naar het einde toe van een verrassende, funky break voorzien, die het tempo gevoelig de hoogte in joeg. ‘Underrated Wheel’ stuiterde en veerde zo hard, dat we ons ter plekke in een tennisbal voelden veranderen; ‘Entertainment’ werd aangedreven door een onweerstaanbare basgroove van Toon Van Baelen; het sierlijk opkrullende maar energieke ‘Fight of the Century’ deed de adrenaline stromen en de courante single ‘Trophy Wall’ werd door de fans nu al als een classic in de armen gesloten.

“Voor wie ons zijn liefde wil betuigen door te dansen: toegestaan!”, meldde de zanger nog. Maar het publiek had weinig aanmoediging nodig, want School is Cool kent intussen zowat alle geheimen van de dynamiek. Vooral de combinatie van drummer Matthias Dillen en percussionist Dieter Beerten werkte opzwepend, en zodra de ene oude bekende de andere opvolgde, was er echt geen houden meer aan. ‘Warpaint’, waarin twee synths in stelling werden gebracht, herinnerde bij momenten aan Giorgio Moroder, en tijdens oude publieksfavorieten als ‘The World Is Gonna End Tonight’ en ‘New Kid In Town’ sprong iedereen zo wild op en neer dat je voor gaten in de vloer begon te vrezen.

Een viool hebben we in de AB dit keer niet gehoord. ‘Black Dog Panting’, de eerste bis, begon weliswaar sober en akoestisch, maar werd halverwege van een elektronischedance vibe voorzien. En tijdens hekkensluiter ‘Honeybee’, een popliedje dat naar de sixties neigde, citeerde Johannes Genard zelfs een flard uit Screaming Jay Hawkins’ ‘I Put A Spell On You’. Zeiden we al dat de groep en het uitgelaten publiek in de hoofdstad samen een knallend feestje bouwden? We hebben er maar één woord voor: dolletjes. Werden we uiteindelijk tóch nog vriendjes.