‘Be fresh like a fish’ lazen we op het T-shirt van Anthony Kiedis. Een wijze raad van een 53-jarige rockster die in het verleden ook wel eens minder gezonde dingen in zijn lijf propte. Maar met de Red Hot Chili Peppers vormt hij, na 32 jaar, een goed geoliede machine waar een festivalpubliek alleen maar zijn voordeel mee kan doen.
What’s the fuss?
Ach, u ként de Chili Peppers natuurlijk. Wie weet zelfs al sinds ze zich, als feestgrage metalfunkband, nog spiegelden aan George Clinton. Of sinds u zich tijdens een schoolfuif ooit de pleuris hebt gedanst op één van hun vele singles uitDe Afrekening. Sommigen zijn van oordeel dat de Californiërs inmiddels hun beste tijd hebben gehad, maar ze maken wél al langer muziek dan sommigen onder u op de aardbol rondhuppelen. En op hun onlangs verschenen elfde cd ‘The Getaway’, de eerste sinds 1989 waarop ze niet aan het handje van Rick Rubin lopen, doen ze, met de hulp van Danger Mouse en Nigel Godrich, lovenswaardige pogingen om hun sound te verbreden met koortjes en een gevarieerder instrumentarium. Goed, echt wereldschokkend is het allemaal niet meer, maar de plaat bevat genoeg aardige popsongs om onze autoritten dezer dagen weer wat aangenamer te maken.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Neen, wat de Red Hot Chili Peppers zijn een prima liveband waarvan alle leden even belangrijk zijn. Anthony Kiedis -honkbalpet, pornosnor- stond opvallend ontspannen op het podium. Bassist Flea, met paarsgekleurd haar en uitgedost in alle kleuren van de regenboog, was zijn springerige zelf, drummer Chad Smith leverde het betere houthakkerswerk en gitarist Josh Klinghoffer trad met succes in de voetsporen van zijn mentor John Frusciante. Nummers uit de nieuwe plaat, zoals ‘Dark Necessities’, werden slim afgewisseld met een spervuur van onverslijtbare hits.
De nerveuze funk van ‘Can’t Stop’ en ‘Give It Away’ ging hand en hand met meerstemmig gezongen, melodieuze popsongs als ‘Under the Bridge’ en ‘Californication’. ‘Aeroplane’, door Kiedis aangekondigd als “een Vlaamse klassieker uit de jaren 1700”, en ‘Snow’ werden door de aanwezigen vrolijk meegezongen. Trouwens, voor u opwerpt dat die “Hey Ohs” niet op grote literaire talenten wijzen: dat deed ‘Doo Doo Doo Da Da Da’ van The Police destijds óók niet.
Bekijk hier meer foto’s van het concert.
Af en toe verloor de groep zich wel eens in een jam die even bruusk ophield als hij begon, maar al bij al waren The Red Hot Chili Peppers als een jukebox waarvan je weet dat ieder muntje dat je in de gleuf laat glijden je humeur ten goede komt. In een zaal misschien net iets te gemakkelijk, maar op een evenement als Werchter gewoon de ideale soundtrack bij de invallende duisternis. We bedoelen maar: de Peppers gedroegen zich niet als een stelletje verveelde millionairs die even een verplicht nummertje kwamen opvoeren, maar als vier vrienden die blijk gaven van ‘lust for life’, vakmanschap en speelplezier.
Materiaal voor uw snapchatverhaal?
De appetijt waarmee Flea opwindende stukjes slapbass de nummers binnensmokkelde en de flair waarmee hij, net voor de bisronde begon, op zijn handen over het podium liep.
Dirk Steenhaut
