Radiohead @ Heineken Music Hall, Amsterdam: gelaagde songs, behaagde fans

Nee, onze noorderburen zijn er straks niet bij op het EK voetbal, maar ze kregen afgelopen weekend wél maar mooi de over twee avonden uitgestrekte livepremière van de fel gehypete nieuwe Radioheadplaat. De gereputeerde Amerikaanse muzieksite Pitchfork stak prompt de Atlantische Oceaan over om erbij te kunnen zijn, en Knack Focus de E19, de A27 en de A2 richting Amsterdam!

Met achtereenvolgens vijf songs uit nieuwe worp A Moon Shaped Pool openden Thom Yorke en de zijnen zaterdagavond de bijna tweeënhalf uur durende debatten. Verrassend genoeg blonk het London Contemporary Orchestra, dat de plaat zijn typerende symfoniesaus geeft, uit in afwezigheid, dus beschuurde Jonny Greenwood zijn gitaar in opener Burn the Witch maar zelf met een strijkstok – Jónsi-stijl! Resultaat: de eerste single uit A Moon Shaped Pool vervelde plots tot een rauwe rocksong.

Maar geen Radiohead zonder ballads, natuurlijk. Al snel kwam er dan ook een piano op het podium gebold en gooide de band het sierlijk slome Daydreaming in de strijd, gevolgd door een akoestisch Desert Island Disk, waarin Yorke ‘different types of love’ bezong. Stil dat ze er van werden, die 5.500 Nederlanders.

En dan ging, mede door de komst van tweede drummer Clive Deamer van Portishead, de decibelmeter de hoogte in. Eerst met het pulserende Ful Stop, waarop de beat baas was, vervolgens met Lotus Flower en There, There, waarin drummer Phil Selway assistentie kreeg van gelegenheidstrommelaars Jonny Greenwood en Ed O’Brien. ‘We are accidents waiting to happen’, kreunde Yorke.

Ongevallen gebeurden er niet. Wel dreigde de set halverwege heel eventjes in elkaar te stuiken: The Numbers, Present Tense en Separator misten wat Sergio Herman in Mijn Pop-up Restaurant zo graag ‘dat extra pittige jus’tje’ noemt. Maar de bezieling waarmee Yorke nadien met oneliners strooide in Nude (‘you go to hell for what your dirty mind is thinking’, om er een te noemen), en de overgave waarmee The National Anthem – met een streepje Hunting Bears in de outro – de zaal in gemikt werd, maakte veel goed.

Hoe grotesk de marketingstunts rondom hun platen ook zijn – in de laatste rechte lijn richting de release van A Moon Shaped Pool verwijderde de band zichzelf van het internet en stopte ze cryptische postkaartjes in de brievenbussen van haar fans -, live kiest Radiohead resoluut voor de eenvoud. Zes schermpjes met liveprojecties (één voor elk bandlid): dat was het zowat qua backdrop. Wie heeft er ook nood aan in het rond fladderende drones als de muziek zélf zwaar genoeg weegt?

Want laat ons wel wezen: de setlist van zaterdag behaagde elk slag fan. Op plaat mag Radiohead er de jongste jaren dan wel op los experimenteren – zie vooral The King of Limbs uit 2011 -, van halsstarrigheid ten aanzien van de hits kan u hen bezwaarlijk verdenken als u op één avond mag meekwelen met én Lucky, én Karma Police, én Street Spirit (Fade Out), en u er ook nog eens het magistrale, zelden live opgevoerde Talk Show Host – en ga nu niet lopen te beweren dat u Baz Luhrmanns Romeo + Juliet nooit gezien hebt – bovenop krijgt. Zelfs de eerste seconden van Creep kwamen voorbij, zij het bij wijze van plaagstoot in de richting van een smekende fan.

Gemist hebben we die eerste Radioheadhit niet. Want veel gelaagder dan Creep zijn de Kid A-klassiekers die zaterdag dienst deden als slotakkoord: een bezwerend Everything in its Right Place – waarin de stem van Yorke live door de samplebak gehaald werd – beëindigde de reguliere set, en de ziedende electro-schok genaamd Idiotheque de avond.

Het was met een verzadigd gevoel dat we achteraf terug over de A2, de A27 en de E19 van Amsterdam richting België scheurden. Zonde dat er voorlopig geen Belgische clubshow van Radiohead op de agenda staat, noch een concert op Rock Werchter of Pukkelpop.

Maar op dat EK is het straks wél aan ons.