Novastar solo @ AB: Uitgekleed en uitgepuurd

Joost Zweegers heeft net een solotoernee van 35 concerten in culturele centra en theaters achter de kiezen, maar de dernière bewaarde hij voor de AB. Dit was Novastar in zijn soberste, kwetsbaarste en meest pakkende gedaante, waarbij de zanger bijna twee uur grasduinde in zijn volledige oeuvre.

Eigenlijk gaat er weinig boven een artiest die het aandurft zijn liedjes in hun naakte vorm te presenteren: zonder opsmuk of tierlantijntjes, zonder productionele kunstgrepen, maar eenvoudig en intiem, zoals ze thuis in zijn eigen huiskamer zouden klinken. Het is natuurlijk geen geheim dat zo’n afpellingsproces als de ultieme test geldt voor een goede song: blijft hij overeind wanneer hij enkel wordt gespeeld op een akoestische gitaar of aan het klavier, dan weet je dat hij tegen de tand des tijds bestand zal zijn.

Voor Joost Zweegers is de huidige toernee een terugkeer naar zijn roots als straatmuzikant. Vijftien jaar lang probeerde hij, naar zijn eigen zeggen, als ‘busker’ de aandacht van toevallige voorbijgangers te trekken. Dat stadium is hij vandaag al lang ontgroeid, maar blijkbaar is hij wél aan een herbronning toe. Zelf omschreef hij wat het publiek in Brussel te horen kreeg als ‘kelderversies’ van zijn songs. Zo klinken ze dus om vier uur ’s ochtends wanneer hij rondlummelt in zijn ondergrondse studiootje.

In de AB spelen is voor Novastar altijd bijzonder. De ideale plek dus om een concertreis af te sluiten: “Nog één keer alles geven en daarna tien dagen slapen”, grapte de inmiddels 44-jarige artiest. Wie Zweegers kende, wist wat hij/zij mocht verwachten: vakkundig geconstrueerde songs met catchy melodieën en een hoog emotionaliteitsgehalte, bestoven door de Britse poptraditie (The Beatles en Crowded House zijn voor de hand liggende referenties) en gezongen met een flexibele, loepzuivere stem. Joost Zweegers omringde zich op het sober uitgelichte podium met een vijftal akoestisch gitaren en twee keyboards en zette de avond in met folky uitvoeringen van ‘The Best Is Yet To Come’ -een titel die achteraf helemaal bleek te kloppen- en ‘Closer to You’.

Verhaaltjes

Af en toe diepte de zanger, die zijn gitaar hoog onder zijn kin bespeelde zoals een minnestreel uit een oud schilderij, ook een harmonica op. Voorts had hij een draagbaar microfoontje opgespeld, zodat hij tijdens zijn show over optimale bewegingsvrijheid beschikte. Een voordeel van de gehanteerde soloformule was ook dat Joost Zweegers aan niets of niemand gebonden was en telkens wanneer hij dat wilde van zijn setlist kon afwijken.

“Normaal praat ik nooit, behalve in privé-situaties”, sprak meneer Novastar. “Maar vanavond heb ik enkele verhaaltjes meegebracht en die wil ik graag met jullie delen.” Zo bleek ‘Inside Outside’ één van de nummers te zijn die voor hem een oude kinderdroom deed uitkomen: enkele maanden naar Groot-Brittannië trekken om er samen te werken met mensen die hij altijd al had bewonderd. Het publiek vernam ook dat het allereerste grote concert waar Zweegers naartoe ging er één van The Waterboys was. “Het zette me ertoe aan zelf te gaan schrijven, dus toen ik jaren later, samen met Mike Scott de laatste hand kon leggen aan ‘Miles’ was dat een Groot Moment”, vertelde hij. Het romantische ‘Kabul’ schreef hij dan weer in Engeland toen hij zijn vrouw miste, terwijl hij met een half oog naar en BBC-documentaire over Afghanistan keek. “De song had niets met Kaboel te maken, maar die werktitel ben ik achteraf nooit meer kwijt geraakt.”

In Brussel viste Joost Zweegers enkele songs op die hij al jaren niet meer had gespeeld, wegens beu, maar die hij onlangs had herontdekt,. Tot die categorie behoorden ‘Never Back Down’ (ooit een radiohit in Zuid-Europa) en ‘Millersan’. Andere liedjes hadden een drastische facelift ondergaan: in ‘Tunnelvision’ neigde het gitaarspel van de artiest naar flamenco en ook ‘Light Up My Life’ klonk zoals we het nog nooit eerder hadden gehoord. Voor de oerversie van ‘Wrong’ ging Zweegers helemaal aan de rand van het podium staan. “We waren even op elkaar uitgekeken”, vertelde hij over zijn eerste grote hit. “Maar het is toch nog goed gekomen.” De fans in de zaal namen het allemaal gretig in ontvangst en reageerden al even geestdriftig op ‘Lost & Blown Away’, het van een lange piano-introductie voorziene ‘When the Lights Go Down on the Broken Hearted’ en het onverwoestbare ‘Caramia’.

Verzoekjes

“Omdat het de laatste show van de tour is, mogen jullie straks roepen wat jullie willen horen. Of wat jullie beslist níet willen horen”, kondigde Joost Zweegers aan. Dat leidde onder meer tot ‘Sundance’ (uit ‘Almost Bangor’, de plaat die in de AB het vaakst aan bod kwam en toevallig ook ónze favoriet is) en ‘Ten Eleven’, waarmee de zanger in 1996 de Rock Rallytrofee binnen haalde. Maar helaas ook tot ‘Alleen op de wereld’, een nummer van Will Tura, dat Novastar ooit opnam voor een hommage-cd. De enige andere uitschuiver tijdens de set was ‘Mars Needs Woman’, dat niet echt gebaat was met de beukende gitaar en de overdadige geluidseffecten op de stem.

Voor het overige hoorden we Joost Zweegers op zijn best: één en al passie en bevlogenheid. Als laatste bis bracht hij hulde aan zijn helden, The Fab Four’, met het uit ‘Abbey Road’ gelichte ‘Golden Slumbers/Carry Your Weight’. Een artiest mag af en toe ook zichzelf plezieren, toch? Het was lang niet de eerste keer dat we Novastar in zijn eentje zagen flikkeren, maar bij iedere gelegenheid waren we onder de indruk van ’s mans talent en trefzekerheid. Het mag dan bijna kerstmis zijn, Zweegers is het soort ster dat nooit stil blijft staan.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: The Best Is Yet To Come / Closer To You / Because / Tunnelvision / Never Back Down / Millersan / Light Up My Life / Inside Outside / Bangor / Wrong / Miles / Lost & Blown Away / When The Lights Go Down On The Broken Hearted / Sundance / Alleen op de wereld / Caramia // Kabul / Ten Eleven / Golden Slumbers + Carry That Weight.