Op een festival als Pukkelpop zit -durven we het te zeggen?- ook heel wat middelmaat in het aanbod. Vaak is het dus wachten op de groep die je eindelijk wakker schudt en een gelukzalige glimlach op je gezicht tovert. Local Natives, die al lang niet meer in Europa te zien waren, deden gelukkig wat we hadden verhoopt. Dat de Clubtent, wegens de meteorologische omstandigheden van het moment, uitpuilde, was handig meegenomen.
What’s the fuss?
Local Natives, uit Silver Lake, Californië, kwamen in 2010 voor het eerst aankloppen met het succulente ‘Gorilla Manor’. De sound van de groep steunde op driestemmige samenzang, een polyritmische groove en gitaren met afropopneigingen en haar songs balanceerden vaak op het randje van de euforie. Maar zelfs als de teneur een beetje donkerder werd, zoals op ‘Hummingbird’, bleef de groep rond frontman Taylor Rice een huis van vertrouwen.Na drie jaar stilte verschijnt nu, op 9 september, plaat nummer drie, die de titel ‘Sunlit Youth’ meekreeg en in ónze huiskamer al flink wat rondjes heeft getold. Het karakter van Local Natives is op dat nieuwe werkstuk niet drastisch veranderd: de muziek klinkt hooguit wat robuuster, de elektronica borrelt wat minder onderhuids en het percussieve aspect is dit keer iets vetter aangezet. De vraag die ons de voorbije dagen vooral bezig hield was dus: hoe zal dat nieuwe materiaal op het podium klinken?
Toch niet beter de toog opgezocht?
U maakt een grapje. We hebben van Local Natives namelijk nog nooit een ondermaats concert meegemaakt en ook in Kiewit toonde het kwintet zich van zijn creatiefste kant. Goed, het aantal nieuwe nummers in de set bleef beperkt, maar ‘Past Lives’, ‘Villainy’ en ‘Fountain of Youth’ gaven aan dat de groep trouw aan zichzelf is gebleven zonder een pas op de plaats te maken.
Wat de Natives in recente interviews hadden verklaard -“We hebben alle verwachtingspatronen resoluut naast ons neergelegd en zijn op zoek gegaan naar nieuwe uitdagingen”- bleek in de praktijk slechts ten dele waar. Zeker, er vielen kleine accentverschuivingen waar te nemen, maar om die te kunnen meten had je een virtueel apothekersweegschaaltje nodig.
Opvallend was het heldere, uitgekiende groepsgeluid, waardoor vooral het stemmenwerk prima uit de verf kwam. Op het menu stonden kwikzilveren melodieën met een overvloed aan subtiliteiten, waarvan sommige door de fans al jaren worden gekoesterd. Vooral oude favorieten zoals ‘Airplanes’ of ‘Heavy Feet’ werden zeer gesmaakt en dat ging ook op voor uitsmijter ‘Sun Hands’, die door zijn meeslepende ritmen en uitbundige koortjes geen mens onverschillig kon laten. Conclusie: een bescheiden triomf.
Materiaal voor uw snapchatverhaal?
Al die mensen die zich verdrongen om de tent binnen te komen. Niet noodzakelijk omdat ze een lidkaart op zak hadden van de Local Natives-fanclub, maar omdat ze op zoek waren naar een plek om de schuilen voor de wolkbreuk boven het festivalterrein.
