K’s Choice @ AB: Grungepop met een hoog adrenalinegehalte

Na enkele onderbrekingen is K’s Choice met een schone lei herbegonnen. Op hun jongste cd ‘The Phantom Cowboy’ rocken broer en zus Bettens onstuimiger dan ooit en ook op het podium van de AB werd de volumeknop wijd open gedraaid. De potige sound van de Foo Fighters was nooit veraf.

Dat er al eens een decibelletje mocht rinkelen, bleek ook al uit de keuze van het voorprogramma. Helsinki is de nieuwe groep van zanger-gitarist Thomas Vanelslander, die u hoort te kennen van zijn werk met onder anderen Gorki en Raymond van het Groenewoud. Met het gevat getitelde ‘The Band Not The City’ bracht het kwartet zopas een voortreffelijke debuut-ep uit en live serveerde het broeierige, scherpgetande gitaarrock, zonder tierlantijntjes. Zodra een rechttoe rechtaannummer als ‘Fire Fire Fire’ of het even knagende als bluesy ‘Restless’ werd afgevuurd, voelde je dat hier geen groentjes in de schijnwerpers stonden.

Bassist Pim De Wolf had eerder al zijn sporen verdiend bij Derek & The Dirt, Thou en Tommigun, leadgitarist Joos Houwen maakte een poosje deel uit van The Tellers en drummer Ace Zec was in het verleden al betrokken bij Customs en Diablo Blvd. Geen wonder dus dat Helsinki présence en zelfvertrouwen uitstraalde en qua rock-‘n-rollattitude van niemand lessen hoefde te krijgen. Vanelslander merkte op dat zijn song ‘Better Way’ inmiddels is opgepikt bij Studio Brussel en probeerde schaamteloos stemmen voor De Afrekening te ronselen. Maar eigenlijk was de muziek zèlf de beste reclame. Wie, zoals Helsinki, in staat is ‘Red Right Hand’ van Nick Cave & The Bad Seeds naar zijn hand te zetten zonder dat er schaamrood aan te pas komt, gaat vanzelf al mooie tijden tegemoet. In Brussel schroeide het kwartet alvast enkele serieuze gaten in het podium.

Spierballen

Ook K’s Choice rolt dezer dagen vervaarlijk met zijn spierballen. Vijf jaar na het nogal wisselvallige ‘Echo Mountain’, klinkt het gezelschap als herboren. Dat heeft voor een deel te maken met het feit dat Sarah en Gert Bettens, die vroeger elk apart liedjes aandroegen, dit keer alle nummers samen hebben geschreven. Daarbij hadden ze slechts één missie: de songs dienden stuk voor stuk eerlijk en waarachtig te klinken.

‘The Phantom Cowboy’, de zevende studioplaat van het duo, genoemd naar een strip van Scooby-Doo, werd ingeblikt in North Carolina, onder leiding van niemand minder dan Alain Johannes. Die is niet alleen bekend als multi-instrumentalist bij stoner rockbands als Queens of the Stone Age en Them Crooked Vultures, maar was als producer of opnametechnicus betrokken bij werk van Mark Lanegan en Arctic Monkeys. De cd werd in één week, zo goed als volledig live opgenomen en getuigt zowel van ambitie als van een hernieuwde vitaliteit. De songs klinken rauw en gebald zonder er hun melodieuze karakter bij in te schieten.

Op het podium van een tot de nok gevulde AB, blaakte K’s Choice eindelijk weer van energie en speelplezier. Anno 2015 presenteerde het zich als het een goed geoliede zesmansband, waarin gierende gitaren, vaak drie stuks tegelijk, het hoge woord voerden. ‘The Phantom Cowboy’ kwam integraal aan bod en tegen snedige, compacte songs als ‘As Rock & Roll As It Gets’, het gedreven ‘Private Revolution’ of het woest op en neer verende ‘Woman’ bleek absoluut geen kruid gewassen.

Van woestijn- tot postrock

De groep speelde met overgave, legde een urgentie aan de dag die we bij K’s Choice nog nooit eerder hadden vastgesteld en toen Sarah Bettens haar Flying V tevoorschijn haalde wisten we wel zeker dat er dit keer geen kampvuurdeuntjes op het menu stonden. ‘The Phantom Cowboy’ was zinderende woestijnrock, ‘Gimme Real’ stuiterende grungepop en ‘Down’ ging vooruit als het verkeer op een modale zondagmiddag. Bij iedere song ging het adrenalinegehalte een beetje verder de hoogte in en voelde je de honger van de muzikanten naar het podium. Maar uiteraard bleef ook de lichtjes hese stem van Sarah Bettens een belangrijke troef.

K’s Choice werd voortdurend gevoed door de geestdrift van het publiek, al bereikte het enthousiasme van de oudere fans toch de hoogste pieken tijdens vertrouwde hits als ‘Hide’, ‘I Will Carry You’, ‘Believe’ en ‘Cocoon Crash’, die, ook al waren ze aan de nieuwe sound van de groep aangepast, woord voor woord werden meegezongen. Tussendoor slopen ongemerkt enkele nummers uit Sarahs solocarrière in de set (‘Daddy’s Gun’, ‘Not Insane’), terwijl Gert even de aandacht naar zich toe mocht trekken met ‘Tunnel To A Cloud’, een potig nummer uit zijn Woodface-periode. Tijdens ‘Not An Addict’ werd het zingen van de strofen aan de toeschouwers overgelaten en die vormden algauw een volumineus koor dat de groep meermaals dreigde te overstemmen.

Als uitsmijter fungeerde het uptempo country-buitenbeentje ‘I Was Wrong About Everything’. Toch voelde je van ver aankomen dat K’s Choice nog enkele oude bekenden achter de hand hield, zoals het bruisende ‘Echo Mountain’ en ‘Everything For Free’, dat voor de gelegenheid enig krachtvoer kreeg ingelepeld. Het concert eindigde verrassend met ‘We Are Glaciers’, een instrumentaal nummer uit ‘Waving at the Sun’, de soundtrack die broer en zus Bettens twee jaar geleden bedachten voor een documentaire over poolreiziger Dixie Dansercoer. Het begon klein maar zwol geleidelijk aan tot een knap postrocknummer, waarmee K’s Choice aangaf dat het nog lang niet mag worden afgeschreven. Integendeel: in de AB bracht de groep haar nummers met zoveel vuur en overtuigingskracht dat ze straks ongetwijfeld op enkele grote zomerfestivals zal figureren.

Dirk Steenhaut

U kunt het volledige concert hier (her)bekijken: